Οι επιστήμονες έλυσαν το μυστήριο του τρόπου, με τον οποίο σχηματίστηκε πριν από οκτώ χρόνια, μια τρύπα στον θαλάσσιο πάγο της Ανταρκτικής με διπλάσιο μέγεθος από το Νιου Τζέρσεϊ.
Το σπάνιο φαινόμενο, που ονομάζεται polynya, που έχει έκταση περίπου 78.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά το 1974 και παρέμεινε για τα επόμενα δύο χρόνια μέχρι να κλείσει η τρύπα.
Παγκόσμια ανησυχία: Εντοπίστηκαν 13 νέοι ιοί στην Ανταρκτική
Η τρύπα εμφανίστηκε ξανά το 2016 και το 2017 με τους επιστήμονες να αναζητούν τη λύση το μυστηρίου και να εξηγήσουν τις αιτίες του φαινομένου καθώς αυτή τη φορά είχε εμφανιστεί μακριά από την ακτή.
Ερευνητές στο Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον ανακάλυψαν ότι η αιτία ήταν στην πραγματικότητα ένας συνδυασμός των υδάτινων ρευμάτων του ωκεανού, του ανέμου και των αυξανόμενων επιπέδων αλατιού στο νερό που έλιωσαν τους πάγους της θάλασσας.
Οι επιστήμονες ονόμασαν το άνοιγμα Maud Rise polynya στη δεκαετία του 1970 από το υποβρύχιο βουνό που βρίσκεται από κάτω στη θάλασσα Weddell.
Οι Πολυνύες εμφανίζονται συνήθως στους θαλάσσιους πάγους που βρίσκονται στις παράκτιες περιοχές της Ανταρκτικής κάθε χρόνο, αλλά είναι ασυνήθιστο φαινόμενο να σχηματίζονται εκατοντάδες μίλια μακριά στον ανοιχτό ωκεανό όπου η θάλασσα έχει βάθος χιλιάδων ποδιών.
Οι ερευνητές ξεκίνησαν έρευνες προκειμένου να αποκαλύψουν πώς σχηματίστηκε η πολυνύα τόσο μακριά από την ακτή χρησιμοποιώντας χάρτες θαλάσσιου πάγου με τηλεπισκόπηση, δεδομένα από θαλάσσια ζώα και ένα μοντέλο του ωκεανού που δημιουργήθηκε από υπολογιστή.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι το ρεύμα που κινείται γύρω από το υποβρύχιο βουνό Maud Rise στη Θάλασσα Weddell δημιούργησε ταραχώδεις δίνες - ένα αντίστροφο ρεύμα - που μετακίνησε το αλάτι στην επιφάνεια της θάλασσας.
Μόλις το αλάτι έφτασε στην επιφάνεια, συνέβη μια διαδικασία που ονομάζεται μεταφορά Ekman, η οποία μετακινεί το νερό σε γωνία 90 μοιρών προς την κατεύθυνση του ανέμου, κάνοντας ευκολότερη την ανάμιξη του αλατιού με τη θερμότητα στην επιφάνεια και να λιώσει τον πάγο.
Οι ερευνητές υπέθεσαν ότι οι πολικοί κυκλώνες που περνούσαν από την περιοχή θα μπορούσαν να είχαν κάνει ακόμη ισχυρότερη τη μεταφορά του Ekman, ανεβάζοντας ποσότητα αλατιού στην επιφάνεια.
