Κάποιο μεσημέρι του Σεπτέμβρη. Πλάι στους κάδους των σκουπιδιών αφημένοι τέσσερις άδειοι τενεκέδες λαδιού, βγαλμένοι από κάποια αποθήκη για πέταμα.
Μια «δυστυχία» πλησιάζει, ανοίγει τα καπάκια, κοιτάζει μέσα στους άδειους τενεκέδες και μετά, με αργές και προσεχτικές κινήσεις, αρχίζει να συγκεντρώνει τις τελευταίες σταγόνες των τενεκέδων όλες μαζί.
Όταν οι τενεκέδες «στέγνωσαν» πήρε το δοχείο με το λιγοστό συγκεντρωμένο λάδι κι έφυγε, νομίζω ευτυχισμένη, για να πάει να ανάψει κάποιο καντηλάκι ζωής, κι όσο κρατήσει.
Την ίδια στιγμή οι «εξουσιαστές» περνούν «ζωήν χαρισάμενην» και «ημείς», η «μεσαία τάξη»…
«…είμεθα η μόνη τάξη
με έντιμη συνείδηση εθνική.
Παρασυρόμενοι όμως απ’ τις άλλες τάξεις
στα νοήματα και στις πράξεις
δίνουμε χροιά πολιτική.» (Δήμος Μούτσης)
Βαγγέλης Μητράκος
lakonikos.gr
