Ἕνα πολύ γνωστό θαῦμα, τό θαῦ­μα τῆς θεραπείας τῶν δύο δαι­μο­νιζομένων στή χώρα τῶν Γερ­γε­σηνῶν, ἀκούσαμε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνω­σμα. Δέν θά σταθοῦμε ὅμως σέ αὐ­τό, γιατί δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά κατά τήν ὁποία ὁ Χριστός ἐκβάλ­λει δαιμόνια καί θεραπεύει ταλαί­πω­ρους ἀνθρώπους πού βα­σα­νί­ζονται ἀπό ἀκάθαρτα πνεύ­μα­τα.

Θά σταθοῦμε στήν ἀντίδραση τῶν κατοίκων τῆς πόλεως, ὅταν εἶ­­­δαν τούς χοίρους τους, στούς ὁ­ποίους κατά παραχώρηση τοῦ Χρι­στοῦ εἶχαν εἰσέλθει τά δαι­μό­νια, νά πέφτουν στόν γκρεμό καί νά πνί­γονται στή θάλασσα. Ἐνῶ θά περίμενε κανείς νά τόν εὐ­χα­ρι­στήσουν γιά τή θεραπεία τῶν δύο συμπολιτῶν τους καί νά τόν πα­ρα­καλέσουν νά μείνει στήν πό­λη τους, αὐτοί τοῦ ζητοῦν νά φύ­γει καί μάλιστα ὅσο τό δυνατόν μακρύτερα.

«Καί ἰδόντες αὐτόν παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπό τόν ὁρίων αὐ­τῶν».

Παράδοξο τό αἴτημά τους καί ὅμως ἀληθινό, γιατί οἱ Γεργεσηνοί προτιμοῦσαν τά χρήματα, ἔστω καί ἄν αὐτά προερχόταν ἀπό μία δραστηριότητα πού ἦταν ἀντίθετη πρός τόν Μωσαϊκό νόμο, ἀπό τόν Χριστό. Προτιμοῦσαν νά διώξουν μακριά αὐτόν πού τούς ὑπέδειξε μέ τόν ἔμμεσο αὐτό τρόπο τήν πα­ρα­κοή καί τήν παρανομία τους, παρά νά διορθωθοῦν.

Ἄς μήν βιαστοῦμε ὅμως, ἀδελφοί μου, νά τούς κατηγορήσουμε, για­τί πο­λύ συχνά βρισκόμαστε καί ἐ­μεῖς στήν ἴδια ἀκριβῶς θέση μέ τούς Γερ­γε­ση­νούς.

Γνωρίζουμε τή σημασία πού ἔχει ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στή ζωή μας καί τήν ψυχή μας. Γνωρίζουμε πόσο μεγάλη εὐλογία εἶναι νά τόν ἔχουμε κοντά μας καί νά τόν ἀκο­λουθοῦμε. Γνωρίζουμε ἀκόμη ὅτι ὁ Χριστός μένει στήν ψυχή μας, ἐφόσον καί ἐμεῖς ἀκολουθοῦμε τίς ἐντολές καί τό θέλημά του, κι ὅμως ὄχι μόνο δείχνουμε μέ τήν παρακοή τοῦ θελήματός του ὅτι μᾶς εἶναι ἀνε­πι­θύ­μητος, ἀλλά καί ἀπομακρυνόμαστε ἀπό αὐτόν μέ κάθε τρόπο.

Καί ὁ λόγος εἶναι ὅτι ἡ παρουσία του μᾶς ἐλέγχει γιά τίς πράξεις μας, ὅπως ἤλεγχε καί τούς Γερ­γε­ση­­νούς. Μᾶς ἐλέγχει γιά ὅσα κά­νου­με καί εἶναι ἀντίθετα ἀπό τό θέ­λημά του, ἀλλά καί γιά ὅσα πα­ρα­­λείπουμε ἤ ξεχνοῦμε νά κά­νου­με.

Ὅμως ἄς μήν λησμονοῦμε ὅτι ὁ Χριστός δέν μᾶς ἐλέγ­χει γιά νά νᾶς τιμω­ρή­σει, ἀλ­λά γιά νά μᾶς βοηθήσει νά μετα­νοή­σουμε καί νά διορ­θω­θοῦ­με. Ἄν δέν τόν θέλουμε, τότε θά μᾶς ἐγκαταλείψει, ὅπως συνέβη καί μέ τούς Γεργεσηνούς, καί εἶναι ἄγνω­στο ποιά θά εἶναι ἡ τύχη μας καί ἡ ἐξέλιξή μας.

Γι᾽ αὐτό, ἀδελφοί μου, ἄς ἐλέγ­χου­με τίς πράξεις μας καί τή ζωή μας, γιά νά εἴμαστε κάθε φορά βέ­βαιοι ὅτι δέν ζητοῦμε μέ τόν τρό­πο καί τή συμπεριφορά μας ἀπό τόν Χριστό νά φύγει ἀπό κο­ντά μας. Καί ἄς ἐλέγξουμε καί τή συνεί­δησή μας, γιά νά βροῦμε τί εἶναι αὐτό πού μπορεῖ νά μᾶς κάνει νά διώχνουμε τόν Χριστό ἤ νά ἀπο­μακρυνόμαστε ἀπό αὐτόν.

Καί αὐτό εἶναι πολλές φορές ἡ ἀπομάκρυνσή μας ἀπό τό θέλημά του, εἶναι ἡ ἀνυπακοή μας στίς ἐντολές του. Κάνουμε, δηλαδή, αὐ­τό ἀκρι­βῶς πού ἔκαναν καί οἱ Γερ­γε­ση­νοί. Ζοῦμε μέ βάση τούς δι­κούς μας κανόνες καί τίς δικές μας ἀρχές, γι᾽αὐτό δέν θέλουμε τόν Χρι­στό στή ζωή μας. Γι᾽ αὐτό ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τήν Ἐκκλησία καί τή λειτουρ­γική ζωή της· γι᾽ αὐτό ἀπέχουμε ἀπό τή μυστηριακή της ζωή· γι᾽ αὐ­τό ἐγκαταλείπουμε τή μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί τήν προσευχή. Γιατί ὅλα αὐτά μᾶς ἐλέγχουν γιά τίς πράξεις μας καί τήν παρακοή μας· γιατί νομίζουμε ὅτι, ἄν διώ­ξουμε τόν Χριστό ἀπό τή ζωή μας, θά μποροῦμε νά κάνουμε μέ τήν ἄνεσή μας ὅ,τι θέλουμε.

Ὅμως ὅσο καί ἄν ἔχουμε τήν ἐντύπωση ὅτι χωρίς τόν Χριστό εἴμαστε ἐλεύθεροι, ἡ ἐλευθερία αὐτή θά μᾶς ὁδηγήσει ἀργά ἤ γρήγορα ἐκεῖ πού ὁδήγη­σαν τά πονηρά πνεύματα καί τούς χοίρους ἀνάγνωσμα, δηλαδή στόν γκρεμό καί στήν καταστροφή.

Γι᾽ αὐτό, ἀδελφοί μου, ἄς προ­σπα­­­θήσουμε νά κρατήσουμε τόν Χριστό κοντά μας. Καί ἄς τόν παρα­καλοῦμε νά μήν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ, ἔστω καί ἄν ἡ ἀνθρώπινη ἀδυναμία μας μερικές φορές τόν διώχνει, γιατί ἡ παρουσία του μᾶς προφυλάσσει καί μᾶς προστατεύει ἀπό τήν παρέκκλιση στήν ἁ­μαρ­τία, ἀλλά καί μᾶς προσφέρει τό δῶρο τῆς σωτηρίας μας.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων