Η Ιταλίδα δημοσιογράφος της ιταλικής έκδοσης της Huffington Post, Gabriella Cerami, αναφέρει ότι η κατάσταση στην Ιταλία παίρνει μια άλλη τροπή, τελευταία.

Η άποψη ότι η απομόνωση έχει κρατήσει για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα έχει μπει πια για τα καλά στη σκέψη των Ιταλών. Η απαγόρευση κυκλοφορίας, τα προβλήματα, η απόγνωση, η έλλειψη χρημάτων και η αβεβαιότητα έχουν πάρει τη θέση του κουράγιου, του σθένους και της υπομονής.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

«Πεινάμε», λένε, είτε με κραυγή, είτε με ψίθυρο, είτε με θυμό, εκείνοι που ζητούν τρόφιμα και κάνουν πλιάτσικο για να έχουν τα απαραίτητα προϊόντα, επειδή δεν έχουν χρήματα να τα αγοράσουν. Διότι, ρωτούν, «πώς μπορούμε να τρώμε εφόσον δεν έχουμε μισθό;».

«Μου το οφείλουν, επειδή δεν φταίω εγώ που είμαι κλεισμένος μέσα στο σπίτι». «Εσείς, το κράτος, οφείλετε να μου δώσετε χρήματα, αλλιώς κι εγώ έχω το δικαίωμα να αρπάζω τρόφιμα από τα ράφια». Η Ιταλίδα δημοσιογράφος παραθέτει τις απόψεις που ακούγονται και αποτυπώνει την αλλαγή του κλίματος, όχι μόνο τα στατιστικά στοιχεία. Ο κόσμος σταματά να τραγουδά στα μπαλκόνια. Και όπως γράφει, στις έξι το απόγευμα, κανείς δεν κοιτάζει πλέον έξω από τα παράθυρα.

Η ίδια παραθέτει ένα παράδειγμα από ένα βίντεο που κυκλοφόρησε στην Ιταλία, από ένα σούπερ μάρκετ στη Νάπολη. Τι συνέβη εκεί; Στο βίντεο που δημοσιεύθηκε στα social media στη σελίδα «Αγώνας για τα δικαιώματά μας» («Lotta per i nostri diritti»), φαίνεται ένας άντρας με τα ψώνια του (ζυμαρικά, σάλτσα τομάτας, λάδι και ψωμί) ο οποίος βρίσκεται στο ταμείο. Όταν φτάνει η σειρά του να πληρώσει, ακούγονται τα λόγια του ταμεία: «Καλέστε την αστυνομία, ο κύριος δεν έχει χρήματα. Δεν έχει τίποτα να φάει, δεν πήρε σαμπάνια και κρασί, πήρε μόνο τα απαραίτητα».

«Είναι δύσκολο να λείπουν τα απαραίτητα», σχολιάζει η δημοσιογράφος. Και συνεχίζει: «Όχι επειδή δεν υπάρχουν τρόφιμα στα σούπερ μάρκετ, το τονίζω αυτό, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, αλλά επειδή πολλοί άνθρωποι όταν φτάνει το τέλος του μήνα δεν έχουν πλέον χρήματα για να τα αγοράσουν».
Στη συνείδηση του λαού της Ιταλίας ρίζωσε για τα καλά η άποψη ότι πρέπει να μείνουν στα σπίτια τους για να περιοριστεί η εξάπλωση της πανδημίας. Είναι δύσκολο, όμως, να μείνει κάποιος στο σπίτι χωρίς χρήματα. Αυτό ισχύει και για αυτούς που εργάζονται, αλλά δεν έχουν ακόμη λάβει ούτε ένα ευρώ και για εκείνους που δεν έχουν δουλειά. Πώς να εξηγήσετε σε κάποιον ότι χρειάζεται χρόνος για την υλοποίηση των μέτρων, όταν βλέπουν στην τηλεόραση «εκείνους από την κυβέρνηση» να λένε ότι «κανείς δεν θα χάσει τη δουλειά του»;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Το κείμενο στην ιταλική Huffington Post γράφτηκε την τελευταία ημέρα του Μαρτίου, όταν κάποιοι πληρωθήκαν, κάποιοι άλλοι όμως δεν έλαβαν τίποτα. Κάποιοι πρέπει να πληρώσουν το ενοίκιο, αλλά οι εταιρείες τους έχουν κλείσει από τη στιγμή που κηρύχθηκε η κατάσταση έκτακτης ανάγκης, εξαιτίας του κορονοϊού. Ως εκ τούτου, είναι δύσκολο για τους εργοδότες να πληρώσουν τον μισθό των υπαλλήλων τους. Αυτή είναι η αλυσίδα της απόγνωσης, σχολιάζει η Gabriella Cerami.

Στη συνέχεια, η ίδια φέρνει ένα άλλο παράδειγμα, αυτή τη φορά από το Παλέρμο. «Δεν έχουμε ούτε ένα ευρώ, δεν θα αντέξουμε άλλη μια εβδομάδα έτσι», λέει ένας κάτοικος του Παλέρμο σε ένα βίντεο, στο οποίο ζητά από τον Ιταλό πρωθυπουργό, Τζουζέπε Κόντε, να αναλάβει άμεση δράση, ειδάλλως «θα ξεσπάσει επανάσταση». Το ίδιο και στο Μπάρι. Εκεί, σύμφωνα με τη δημοσιογράφο, υπήρχαν αρκετά περιστατικά. Μια ιδιοκτήτρια μικρού καταστήματος παραπονιέται: «Δεν μπορώ να το αντέξω πια, καταστράφηκα, είμαστε πεινασμένοι».

Για εκείνους που είχαν ήδη δυσκολίες, σήμερα η κατάσταση χειροτερεύει: «Δεν έχουμε πλέον αρκετά χρήματα ακόμη και για φαγητό», φωνάζουν. Τρία άτομα μπροστά από μια τράπεζα στο Μπάρι φωνάζουν με απόγνωση: «Μείναμε χωρίς φαγητό και χωρίς χρήματα. Το κατάστημά μου έκλεισε πριν από 20 ημέρες, πώς θα ζήσω;» Μια άλλη κυρία λέει: «Δεν μου έμενε πια τίποτα. Πρέπει όμως να φάω».