Σε παλαιότερες εποχές, κατά καιρούς το ανθρώπινο αίμα θεωρούνταν ότι θεραπεύει ασθένειες, όπως την επιληψία.

Αυτά σιγά σιγά εξασθένισαν με τον Διαφωτισμό. Αλλά, όπως φαίνεται, η πρακτική επιβιώνει για μερικές μικρές ομάδες ανθρώπων.

Οι κοινότητες αυτές κρύβονται και ήταν δύσκολο για τον ερευνητή να τις ανακαλύψει. Ξεκίνησε από τη Νέα Ορλεάνη και τα μπαρ της, που είναι γνωστή για τις διάφορες «σκοτεινές» κουλτούρες της, όπως τη μαύρη μαγεία.

Τελικά, σε ένα μαγαζί που πουλούσε ρούχα για γκοθάδες, ο ιδιοκτήτης του έδειξε μια γυναίκα με δυο παιδιά. Όταν της είπε την ιστορία, εκείνη τον ενημέρωσε ότι «μπορεί να γνωρίζει μερικά βαμπίρ», ενώ «όταν χαμογέλασε, είδα δύο κυνόδοντες να ξεχωρίζουν από τα χείλη της». Στο τέλος, απέκτησε καλές σχέσεις με αρκετούς βρικόλακες, από τους οποίους πήρε πολλές συνεντεύξεις.

Ο βαμπιρισμός έχει πολλές πτυχές. Τα μέλη της κοινότητας ήταν σερβιτόροι, γραμματείς, νοσοκόμες, κάποιοι πήγαιναν και στην εκκλησία, άλλοι ήταν άθεοι, ενώ πολύ συχνά αποδεικνύονταν αλτρουιστές. Κανονικοί άνθρωποι, με άλλα λόγια. Που δεν ασχολούνταν με γκοθ ή ανάλογα έργα στο σινεμά ή τη λογοτεχνία.

Επειδή, όμως, μπορεί να γίνει φετίχ το να πίνει κανείς αίμα, πολλά βαμπίρ πολλές φορές είχαν σεξουαλικές σχέσεις με τους δότες τους.

Και, ενώ κάποιοι από αυτούς πιστεύουν ότι τους δίνει σωματική δύναμη, άλλοι το κάνουν για ψυχολογικούς λόγους.

Ένα από τα βαμπίρ, ανακάλυψε μόλις στα 13 ή 14 του χρόνια, ότι το να πίνει αίμα του έδινε ενέργεια. Ενώ μία άλλη θεραπευόταν από τον στομαχόπονο με μερικά σφηνάκια αίματος, μετά τα οποία «το πεπτικό μας σύστημα λειτουργεί θαυμάσια»!

Περιττό να επισημανθεί ότι οι δότες δεν βρίσκονται εύκολα. Πώς μπορείς να ζητήσεις από κάποιον να σε αφήσει να πιεις το αίμα του; Η «Κινέζια» τρέφεται από τον σύζυγό της κάθε δύο εβδομάδες. Σε άλλες περιπτώσεις, μπορεί να υπάρχει και πληρωμή. Όποια όμως και αν είναι η μορφή σχέσης, είναι συναινετική.

Οι δότες και τα βαμπίρ κάνουν πρώτα τα απαραίτητα τεστ για αφροδισιακά νοσήματα ή άλλες μεταδοτικές ασθένειες. Η διαδικασία θυμίζει ιατρικό συμβάν, με το βαμπίρ να έχει καθαρίσει τα χείλη του και να έχει πλύνει τα δόντια του προηγουμένως!

Πολλές ακόμα προφυλάξεις λαμβάνονται πριν το τάισμα για την υγεία και την ασφάλεια.

Κανένα βαμπίρ από αυτά με τα οποία μίλησε ο Μπράουνινγκ δεν είχε παρενέργειες μετά την πόση αίματος. Και οι περισσότεροι δήλωσαν θα παρατούσαν αυτό το «χόμπι» αν οι γιατροί έβρισκαν κάποιον άλλο τρόπο να τους ανακουφίζουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι αποκλείουν την πιθανότητα τα συμπτώματά τους να είναι ψυχοσωματικά. Αρκετοί προσπάθησαν να το εγκαταλείψουν, αλλά δεν το πέτυχαν.

Όπως και να έχει, ο Μπράουνινγκ δηλώνει ότι πρέπει να τους σεβόμαστε. Η ταυτότητα του βαμπίρ είναι, τελικά, όπως θεωρεί, ένας τρόπος για κάποιους να αντιμετωπίζουν μυστηριώδη και εξουθενωτικά συναισθήματα. «Αυτό που τους συμβαίνει είναι αληθινό. Δεν το καταλαβαίνουμε ούτε εμείς ούτε εκείνοι – αλλά κάνουν ό,τι μπορούν για να το αντιμετωπίσουν».