“Προηγουμένως, οι κυβερνήσεις ασκούσαν εποπτεία κυρίως από τις ενέργειές σας στον κόσμο: πού πηγαίνετε, με ποιον είστε. Τώρα ενδιαφέρονται περισσότερο για το τι συμβαίνει μέσα στο σώμα σας. Στην ιατρική κατάστασή σας, τη θερμοκρασία του σώματος, την αρτηριακή πίεση” ανέφερε ο καθηγητής Γιουβάλ Νώε Χαράρι σε συνέντευξή του στην La Tercera.
Ο Γιουβάλ Νώε Χαράρι είναι Ισραηλινός ιστορικός και καθηγητής του τμήματος ιστορίας στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ. Είναι ο συγγραφέας των βιβλίων “Sapiens: Μια σύντομη ιστορία του ανθρώπου” και “Homo Deus: Μια σύντομη ιστορία του μέλλοντος” τα οποία σημείωσαν διεθνή εκδοτική επιτυχία σε πολλές γλώσσες.
Σύμφωνα με τον ίδιο λοιπόν οι κυβερνήσεις βρήκαν σπουδαία ευκαιρία με την κρίση του κορονοϊού.
“Οι κυβερνήσεις θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι αυτό το δυστοπικό σενάριο δεν έχει καμία σχέση με τα τρέχοντα μέτρα που λαμβάνονται για την καταπολέμηση του Covid-19. Αυτά είναι μόνο προσωρινά μέτρα που λαμβάνονται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ωστόσο, τα προσωρινά μέτρα έχουν μια δυσάρεστη συνήθεια να επιβιώνουν σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, ειδικά επειδή υπάρχει πάντα μια νέα έκτακτη ανάγκη που κρύβεται στον ορίζοντα. Ακόμα και όταν οι περιπτώσεις κορονοϊού μειώνονται στο μηδέν, ορισμένες κυβερνήσεις μπορεί να υποστηρίξουν ότι πρέπει να διατηρήσουν τα νέα συστήματα παρακολούθησης επειδή φοβούνται ένα δεύτερο κύμα κορονοϊού ή επειδή υπάρχει ένα νέο στέλεχος του Έμπολα στην Κεντρική Αφρική ή επειδή θέλουν να προστατεύσουν τους ανθρώπους από την εποχική γρίπη. Γιατί να σταματήσουν στον κοραναϊό;” είπε προκαλώντας έντονη ανησυχία για το τι μέλλει γενέσθαι στην μετά κορονοϊού εποχή...
Όταν ρωτήθηκε δε για το απόρρητο και τα ανθρώπινα δικαιώματα απάντησε:
“Έγινε μια μεγάλη μάχη τα τελευταία χρόνια για το απόρρητό μας. Η κρίση του coronavirus θα μπορούσε να είναι το σημείο καμπής της μάχης. Μέχρι τη στιγμή που οι άνθρωποι έχουν μια επιλογή μεταξύ της ιδιωτικής ζωής και της υγείας, γενικά θα επιλέξουν την υγεία. Όμως, ζητώντας από τους ανθρώπους να επιλέξουν μεταξύ της ιδιωτικής ζωής και της υγείας είναι στην πραγματικότητα η ρίζα του προβλήματος. Αυτή είναι μια ψευδή διχοτομία. Μπορούμε και πρέπει να απολαμβάνουμε τόσο την ιδιωτικότητα όσο και την υγεία. Μπορούμε να επιλέξουμε να προστατεύσουμε την υγεία μας και να σταματήσουμε την επιδημία του κορονοϊού όχι με τη θέσπιση καθεστώτων ολοκληρωτικής παρακολούθησης, αλλά με την εκπαίδευση και την ενδυνάμωση των πολιτών” σχολίασε.
“Το κλειδί για να νικήσουμε τις επιδημίες είναι μια καλή επιστημονική εκπαίδευση και ισχυρά ανεξάρτητα ιδρύματα όπως πανεπιστήμια, νοσοκομεία και εφημερίδες. Φυσικά, δεν μπορείτε να τα δημιουργήσετε εν μία νυκτί εν μέσω κρίσης. Πρέπει να επενδύσετε σε αυτά χρόνια πριν. Αλλά μια κοινωνία που παρέχει στους πολίτες μια καλή επιστημονική εκπαίδευση, και η οποία εξυπηρετείται από ισχυρά και ανεξάρτητα ιδρύματα, μπορεί να αντιμετωπίσει μια επιδημία πολύ καλύτερα από μια βάναυση δικτατορία που πρέπει να παρακολουθεί συνεχώς έναν αδαή πληθυσμό" πρόσθεσε.
“Ας υποθέσουμε ότι θέλετε να κάνετε 20 εκατομμύρια πολίτες να πλένουν τα χέρια τους με σαπούνι κάθε μέρα. Ένας τρόπος να το κάνετε αυτό είναι να βάλετε έναν αστυνομικό ή ίσως μια κάμερα σε κάθε μπάνιο και να τιμωρήσετε άτομα που δεν πλένουν τα χέρια τους. Ένας άλλος τρόπος είναι να διδάξετε τους ανθρώπους στο σχολείο για ιούς και βακτήρια, να εξηγήσετε ότι το σαπούνι μπορεί να σκοτώσει αυτά τα παθογόνα στοιχεία και στη συνέχεια να εμπιστευτείτε τους ανθρώπους να πάρουν τις δικές τους αποφάσεις. Τι νομίζετε, ποια μέθοδος είναι πιο αποτελεσματική;” αναρωτιέται αφοπλιστικά...
Για τους πολιτικούς και την στάση τους με αφορμή την κρίση αλλά και γενικότερα τόνισε:
"Φυσικά, το πρόβλημα είναι ότι τα τελευταία χρόνια, οι λαϊκιστές πολιτικοί σε πολλές χώρες έχουν υπονομεύσει σκόπιμα την εμπιστοσύνη των ανθρώπων στην επιστήμη, τα μέσα ενημέρωσης και τις δημόσιες αρχές. Χωρίς τέτοια εμπιστοσύνη, οι άνθρωποι δεν είναι σίγουροι τι να κάνουν. Δεν νομίζω όμως ότι η λύση είναι να επιβληθεί ένα αυταρχικό καθεστώς. Η λύση είναι να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στην επιστήμη, στα μέσα ενημέρωσης και στις δημόσιες αρχές. Μόλις ξαναχτίσετε αυτήν την εμπιστοσύνη, μπορείτε να εμπιστευτείτε τους ανθρώπους να κάνουν το σωστό, ακόμα και χωρίς συνεχή επαγρύπνηση και φόβο τιμωρίας. "
“Δεν ξέρω όλα τα γεγονότα. Αλλά είναι σαφές ότι βλέπουμε μια συλλογική αποτυχία της παγκόσμιας ηγεσίας. Τα τελευταία χρόνια, οι υπερεθνικιστές πολιτικοί σε διάφορα μέρη του κόσμου έχουν υπονομεύσει σκόπιμα την εμπιστοσύνη στη διεθνή συνεργασία. Τώρα πληρώνουμε το τίμημα για αυτό. Δεν φαίνεται να υπάρχουν ενήλικες στο δωμάτιο. Κάποιος ελπίζει να είχε δει πριν από εβδομάδες μια συνάντηση έκτακτης ανάγκης παγκόσμιων ηγετών για την ανάπτυξη ενός κοινού σχεδίου δράσης για την καταπολέμηση τόσο της επιδημίας όσο και της οικονομικής κρίσης. Αυτό όμως δεν έχει συμβεί ακόμη” καταλήγει.
