Του Μάνου Χατζηγιάννη

Όταν μια κατάσταση φτάσει στα άκρα, είναι σίγουρο ότι θα κάνει μεταβολή και θα γίνει το αντίθετό της. Αυτό το ρητό ανήκει στον Αμερικανό σκηνοθέτη Frank Capra και αντικατοπτρίζει την ελληνική πραγματικότητα σχετικά με τα δρώμενα των παρελάσεων της εθνικής μας επετείου.

Στη χώρα που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα είχαμε τα πάντα! Δασκάλες σαν να γυρίζουν από τα μπουζούκια να συνοδεύουν μαθητές Δημοτικού -και καλά που ήταν Δημοτικού γιατί αν ήταν μεγαλύτερα τα αγόρια θα έκαναν “στροφή κεφαλής” νωρίτερα-, ασυνόδευτα προσφυγόπουλα να παρελαύνουν σαν δείγμα την νέας ελληνικής καθημερινότητας όπως προ ετών συνδικαλιστές επιχείρησαν να κάνουν το ίδιο μετά το πέρας μιας άλλης παρέλασης, μαθητές με μαντήλες και σημαιοφόρους με κλήρωση, αλλά και επιδρομή μελών της νεολαίας της Χρυσής Αυγής στη Σαντορίνη, οι οποίοι σταμάτησαν την παρέλαση γιατί τη σημαία κρατούσε μαθήτρια με καταγωγή από την Αλβανία.

Και για όλα, μα για όλα, η αθάνατη ελληνική κακεντρέχεια. Αυτή που δεν κοιτάζει την καμπούρα της αλλά αρέσκεται να κάνει μετάγγιση μίσους νυν και αεί και στους αιώνες των αιώνων….

Το μόνιμο ναρκωτικό ενός λαού που θα μπορούσε να μεγαλουργήσει αλλά ηδονίζεται να τρώει τις σάρκες του βαυκαλιζόμενος ο καθείς πως είναι καλύτερος από τον διπλανό του.

Όλο όμως αυτό το θέατρο του παραλόγου του Σαββατοκύριακου έχει και μια πιο ουσιαστική προσέγγιση.

Το διαίρει και βασίλευε που όλες οι κυβερνήσεις έχουν χρησιμοποιήσει επενδύοντας στην ανίατη ασθένεια του Έλληνα να διχάζεται για το παραμικρό, είναι το μυστικό.

“Αστους να τρώγονται για τον σημαιοφόρο από την Αλβανία, την παραστάτρια με την μαντήλα, την σέξυ δασκάλα” σκέφτονται όσοι κουμαντάρουν τις ζωές μας.

Και το βαρέλι δεν εχει πάτο, αφού το επόμενο βήμα έτσι όπως παει το πράγμα είναι μετά και τα τελευταία δεδομένα ο/η σημαιοφόρος από άλλαγή φύλου!

Μέχρι την οριστική κατάργηση των παρελάσεων; Άραγε εκεί πάει το πράγμα… Τεχνηέντως να απαξιωθεί ο θεσμός και να γίνει πράξη ο διακαής πόθος των απανταχού ψευτοπροοδευτικών που λένε ΝΑΙ στις παρελάσεις υπερηφάνειας των σεξουαλικών μειονοτήτων , αλλά απορρίπτουν μετά βδελυγμίας αυτές των εθνικών μας εορτών;

Φέτος για πρώτη φορά θεσμικός φορέας, και συγκεκριμένα ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, δεν παρέστη σε επίσημη παρέλαση. Άνοιξε ο ασκός του Αιόλου; Και που να σκεφτεί κανείς τις παρουσίες-απουσίες στην Δοξολογία πριν από την εκάστοτε παρέλαση…

Ποιος θα ξεχάσει τον προ ετών υπουργό Παιδείας Ανδρέα Λοβέρδο να “ξεχνάει” να πάει στην Δοξολογία ανήμερα εθνικής μας εορτής;

Έχουμε λοιπόν συνειδητοποιήσει ως κοινωνία την αξία (ή μη) των παρελάσεων ή τις αντιμετωπίζουμε σαν ένα ακόμη πανηγυράκι για κουτσομπολιό και υψηλή κριτική τόσο από πατριδοκάπηλους όσο και από θολοκουλτουριάρηδες, κάνοντας την τρίχα τριχιά κάθε φορά στη λογική που ταιριάζει απόλυτα στην νοοτροπία του Νεοέλληνα και πρεσβεύει: “μια μέρα το θαύμα και τρεις το αντίθαμα” σύμφωνα με την λαϊκή παροιμία.

Μιας πάντως και οι σαββατιάτικες κόντρες αφορούσαν -θεωρητικά και μόνο- τα γεγονότα του ’40 αντί άλλου επιλόγου ,μια φράση του Ουινστον Τσόρτσιλ : Αν οι Έλληνες αποκτήσουν μόρφωση και ενότητα, αλίμονό μας…..