Είναι κάτι που λίγοι θα γνωρίζουν, αλλά όπως αναφέρει η DW 36 μουλάρια και 18 πόνυ βρίσκονται ακόμα στην υπηρεσία του γερμανικού ομοσπονδιακού στρατού. Σε στρατώνα στο Μπαντ Ραϊχενχάλ της Βαυαρίας κοντά στα σύνορα με την Αυστρία υπάρχει η μόνη μονάδα εκπαίδευσης για τέτοιου είδους τετράποδα. 142 εκπαιδευτές και 2 κτηνίατροι βρίσκονται στη διάθεση μουλαριών και πόνυ.
Ο ρόλος των τετράποδων είναι «να φθάνουν εκεί όπου δυσκολεύεται να φθάσει ο άνθρωπος», λέει ο εκπρόσωπος της 23ης ορεινής ταξιαρχίας. Οι στρατιωτικές αποστολές ωστόσο είναι ιδιαίτερα σπάνιες. Σύμφωνα με τον ταξίαρχο Μάικ Κέλερ η τελευταία ήταν το 2002 στο Κοσσυφοπέδιο.
Ο στρατώνας, o οποίος βρίσκεται 20 περίπου χιλιόμετρα από το Σάλτσμπουργκ, περιλαμβάνει εκτάσεις δεκάδων στρεμμάτων, όπου τα 54 μουλάρια και πόνυ στεγάζονται, βοσκούν και εκπαιδεύονται. Οι δύο κτηνίατροι έχουν στη διάθεσή τους ειδικό ιατρικό εργαστήριο. Περίπου τρεις άνθρωποι φροντίζουν ένα ζωντανό.
Εντυπωσιακή παρέλαση όπως το 1940 στην Εύβοια με μουλάρια και στολές εποχής! (φωτό)
Καλύπτουν σε ανηφόρα 500 μέτρα την ώρα
Τα μουλάρια, μια διασταύρωση αλόγου και γαϊδουριού, θεωρούνται ιδιαίτερα ανθεκτικά, βαδίζουν με σταθερότητα και είναι ολιγαρκή. Όπως δηλώνει ο ταξίαρχος Μάικ Κέλερ, είναι σε θέση να μεταφέρουν έως και 120 κιλά φορτίου και καλύπτουν σε ανηφορική πορεία απόσταση 500 μέτρων ανά ώρα. Το 2002 στο Κοσσυφοπέδιο τα μουλάρια είχαν χρησιμοποιηθεί για τον ανεφοδιασμό ορεινών χωριών. Συμμετέχουν σταθερά σε μεγάλες στρατιωτικές ασκήσεις.
Τα ζωντανά «επιστρατεύονται» μόλις κλείσουν το τέταρτο έτος της ηλικίας τους, μιας και τότε ολοκληρώνεται η ανάπτυξή τους. Η εκπαίδευσή τους συνεχίζεται μέχρι τα 20 χρόνια τους, οπότε και αποσύρονται. Ένα μουλάρι μπορεί να ζήσει μέχρι και 40 χρόνια.
Στρατιώτες στην πλάτη αλόγων βλέπει κανείς πολύ σπάνια πια στον γερμανικό ομοσπονδιακό στρατό. Ο επικεφαλής λοχίας Ματίας Χάβελ διοικεί την ομάδα εκπαιδευτών. Μαζί με τους συναδέλφους του μαθαίνουν στα μουλάρια και τα πόνυ να περνούν μέσα από στενά μονοπάτια χωρίς να τρομάζουν από δυνατούς θορύβους δεξιά και αριστερά. Όπως λέει, «όταν εμείς που οδηγούμε τα ζώα είμαστε ήρεμοι, τότε είναι ήρεμα και αυτά».
«Αρκεί να μας φωνάξουν!»
Η κτηνίατρος Καταρίνα Χάμπεκ δηλώνει ότι «οι συνθήκες για τα ζωντανά εδώ είναι εξαιρετικές». Μόνο το βράδυ πρέπει να μπαίνουν στους στάβλους. Όλες τις υπόλοιπες ώρες βρίσκονται στην ύπαιθρο για εκπαίδευση ή για φροντίδα. Στα πόδια φορούν ειδική ταινία, την οποία αναγνωρίζει το μηχάνημα αυτόματης σίτισης και δίνει σε κάθε μουλάρι ή πόνυ την τροφή που έχει προβλεφθεί.
Το αν και το πότε τα 54 τετράποδα θα λάβουν και πάλι μέρος σε μια αποστολή παραμένει ανοιχτό. Ο επικεφαλής της μοίρας λοχαγός Μαξιμίλιαν Χέφλερ δηλώνει ότι η μονάδα του είναι πανέτοιμη: «Αρκεί να μας φωνάξουν!»
