Τον Ιανουάριο του 1966, νέα πειράματα τηλεπάθειας στη Νέα Υόρκη και στην Πράγα συνέπεσαν με την άφιξη στο Λονδίνο, στις αρχές του μήνα, του Δρ. Rhine, Διευθυντή του Παραψυχολογικού Εργαστηρίου του Πανεπιστημίου Ντιουκ της Βόρειας Καρολίνας, το οποίο κυριαρχούσε στον τομέα αυτό επί 30 χρόνια.Ένδειξη του μόνιμου ενδιαφέροντος που παρουσίαζε το θέμα, παρά την έλλειψη απολύτου αποδείξεως, ήταν το γεγονός της αθρόας προσελεύσεως του κοινού στη διάλεξη που έδωσε ο Δρ. Rhine. Πράγματι, πολλοί κάτοχοι εισιτηρίων, μεταξύ των οποίων και εξέχοντα μέλη της Εταιρίας Ψυχικών Ερευνών, δεν κατόρθωσαν να μπουν στην αίθουσα της διάλεξης.Λίγους μήνες νωρίτερα, επιστήμονες σε μια διάσκεψη για το Διάστημα, είχαν μείνει κατάπληκτοι, όταν άκουσαν μια ανακοίνωση για την τηλεπάθεια σαν μέσο επικοινωνίας με τη Σελήνη. Το περιστατικό αυτό θύμισε ένα άλλο πριν από λίγα χρόνια, όταν ένα γαλλικό περιοδικό είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο στο οποίο ισχυριζόταν ότι το αμερικανικό Ναυτικό επικοινωνούσε με το πυρηνικό υποβρύχιο “Ναυτίλος” διά της τηλεπάθειας.Η είδηση διαψεύστηκε, αλλά φαίνεται ότι κίνησε το ενδιαφέρον στη Σοβιετική Ένωση. Μη θέλοντας να υστερήσουν στον αγώνα, ακολούθησαν και οι αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις. Αλλά κανείς δε σημείωσε πρόοδο και η προσπάθεια εγκαταλείφθηκε.Τα πειράματα δε γίνονταν από τρελούς σε σκοτεινά δωμάτια, αλλά από επιστήμονες σε πανεπιστημιακά εργαστήρια. Τα αποτελέσματα βρίσκονταν στη διάθεση του κοινού. Η Αμερικανική Αεροπορία είχε κρίνει ότι άξιζε τον κόπο να δαπανήσει χρήματα για δικές της έρευνες. Μολαταύτα, οι επιδείξεις τηλεπάθειας δεν μπορούσαν να γίνουν κατά βούληση.Η Παραψυχολογία τότε ήταν θέμα σοβαρής ακαδημαϊκής έρευνας σε πολλά πανεπιστήμια και ενδιέφερε πολλούς διακεκριμένους επιστήμονες. Ο τότε Πρόεδρος της Βρετανικής Εταιρίας Ψυχικών Ερευνών ήταν ο Σερ Alister Hardy, πρώην Καθηγητής Ζωολογίας στην Οξφόρδη.Ο Δρ. Rhine ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως Βοτανολόγος, αλλά το 1927 πήγε στο Πανεπιστήμιο του Ντιουκ, προκειμένου να συνεργαστεί με τον αγγλοαμερικανό Ψυχολόγο William McDougall που ενδιαφερόταν για την Τηλεπάθεια. Έκτοτε, ο Δρ. Rhine έγινε αυθεντία στο θέμα αυτό. Τα βιβλία του είχαν μεγάλη απήχηση, του παρασχέθηκαν άφθονα χρήματα για τα πειράματά του και επιστήμονες από όλο τον κόσμο πήγαν να συνεργαστούν μαζί του.Η φήμη του εργαστηρίου και ίσως και του ίδιου του θέματος είχε προκαλέσει κάποια δυσφορία στο Πανεπιστήμιο του Ντιουκ και με την αποχώρηση του Rhine, το εργαστήριο έπαυσε να αποτελεί μέρος του Πανεπιστημίου.Ο Rhine και η σύζυγός του, που ήταν επίσης παραψυχολόγος, προσπαθούσαν να βρουν 5 εκατομμύρια δολάρια για τη χρηματοδότηση νέου Ιδρύματος Έρευνας της Φύσης του Ανθρώπου.Στη διάλεξη δεν έγιναν δραματικές αποκαλύψεις ούτε και αναμένονταν. Αλλά στην εποχή του Εργαστηρίου της Παραψυχολογίας τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Υπήρχαν αποτελέσματα τα οποία φαίνονταν να αποδεικνύουν δίχως αμφιβολία πολλές μορφές τηλεπάθειας, διότι η μέθοδος του Rhine απείχε πολύ από το “κινούμενο τραπεζάκι” και τις “φωνές” των πνευμάτων της παραδοσιακής ψυχικής έρευνας. Η εργασία του κυρίως αποτελούνταν από πειράματα μαντείας παιγνιοχάρτων που ήταν εύκολο να εκτελεστούν και να αναλυθούν μαθηματικά.Βέβαια, τα αποτελέσματά του αμφισβητήθηκαν. Η ορθόδοξη Επιστήμη δεν μπορούσε να δεχθεί μια μέθοδο επικοινωνίας όπου η απόσταση δεν ενδιέφερε ή ισχυρισμούς ότι τα ζάρια επηρεάζονταν από πνευματικές δυνάμεις. Τα πειράματα επικρίθηκαν, δυσφημίστηκαν ή αγνοήθηκαν.Για να αποδεικνυόταν κάτι τόσο επαναστατικό όσο η Τηλεπάθεια, ήταν λογικό να ζητούνται απολύτως πειστικά πειράματα. Οι παραψυχολόγοι αναφέρονταν σε τρία βασικά πειστικά πειράματα. Τα δύο έγιναν στο Ντιουκ το 1930 και το τρίτο από τον Δρ. Samuel Soal στη Βρετανία, το 1940.Στα πειράματα του Ντιουκ, κανείς δεν είδε τα χαρτιά πριν τελειώσει η διαδικασία. Σε μια σειρά, ένας φοιτητής της Θεολογίας, ο Hubert Pearce, ενώ βρισκόταν σε άλλο κτήριο, έκανε 1850 εικασίες και πέτυχε τόσες πολλές ώστε η πιθανότητα το αποτέλεσμα να ήταν τυχαίο ήταν 100 τρισεκατομμύρια προς 1! Στις άλλες σειρές με 32 άτομα, οι αντίστοιχες πιθανότητες ήταν 3 εκατομμύρια προς 1.Τα πειράματα του Δρ. Soal ήταν τα πιο αξιόλογα από όλα. Βρήκε κάποιον Basil Shackleton, ο οποίος επί δύο χρόνια έκανε θαύματα σε πειράματα τηλεπάθειας. Το περίεργο ήταν ότι μάντευε συνεχώς ένα χαρτί πριν από τον πειραματιστή και δύο, όταν επιταχυνόταν ο ρυθμός.Αργότερα, ο Soal χρησιμοποίησε την επίσης εκπληκτική Gloria Stewart. Και στις δύο σειρές, οι πιθανότητες τα αποτελέσματα να ήταν τυχαία ήταν αστρονομικές.Ακόμη και οι δύσπιστοι αντίπαλοι της τηλεπάθειας δέχονταν ότι τα αποτελέσματα αυτά δεν μπορούσαν να εξηγηθούν από καμία απρόσβλητη φυσική αιτία. Και κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι ήταν απάτη, αλλά έβρισκαν εξαιρετικά δύσκολο να αποδείξουν πώς γινόταν η απάτη αυτή.Το πιο δύσκολο πρόβλημα στην Παραψυχολογία ήταν ότι ότι τα πειράματα δεν μπορούσαν να επαναληφθούν κατά βούληση, γιατί δεν ήταν εύκολο να βρεθούν τα κατάλληλα πρόσωπα.Ωστόσο, οι παραψυχολόγοι αναζητούσαν νέες ιδέες για την επίτευξη των στόχων τους. Μια από αυτές ήταν να κατορθώσουν να επηρεάσουν τα όνειρα μέσω της τηλεπάθειας και μια άλλη ιδέα ήταν να ξεφύγει η αντίδραση του μέντιουμ από τον συνειδητό του έλεγχο με τη χρησιμοποίηση μηχανημάτων ανίχνευσης ψεύδους.Η είδηση δημοσιεύθηκε στη εφημερίδα “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”, στις 13/01/1966…
