Ο εφευρέτης του ελαστικού με αέρα κατάφερε να αφήσει στην άκρη για λίγο τα ζώα, καθώς ήταν κτηνίατρος, και για χάρη του γιου του δημιούργησε αυτό που όλοι ξέρουμε σήμερα!

Για τον Σκωτσέζο Τζον Μπόιντ Ντάνλοπ (John Boyd Dunlop) ο λόγος, που σαν σήμερα, στις 23 Οκτωβρίου 1921, έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας πίσω του μια τεράστια κληρονομιά.

Ο Ντάνλοπ σπούδασε για να γίνει κτηνίατρος στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, ένα επάγγελμα που εξάσκησε για περίπου 10 χρόνια, πριν μετακομίσει στο Downpatrick της Βόρειας Ιρλανδίας, το 1867.

Σχετικά νωρίς στη ζωή του, ο Ντάνλοπ έμαθε ότι είχε γεννηθεί πρόωρα κατά δύο μήνες. Εξαιτίας αυτού, έπεισε τον εαυτό του ότι η υγεία του είναι ευάλωτη και καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του ενεργούσε αναλόγως, μολονότι δεν αρρώστησε ποτέ σοβαρά μέχρι τον θάνατό του, τον Οκτώβριο του 1821, όταν έφυγε ξαφνικά από τη ζωή (σε ηλικία 81 ετών) λόγω ενός κρυολογήματος.

Ο Ντάνλοπ παντρεύτηκε τη Μάργκαρετ Στίβενσον το 1871 και μαζί της απέκτησε μια κόρη και έναν γιο. Στο Downpatrick σύστησε μια κτηνιατρική κλινική μαζί με τον αδελφό του, Τζέιμς, ωστόσο λίγα χρόνια μετά μετακόμισε στο Μπέλφαστ, στα μέσα της δεκαετίας του 1880, όπου και έγινε από τους  πιο γνωστούς πρακτικούς σε όλη την Ιρλανδία.

Η χρονιά-σταθμός για τον Ντάνλοπ ήταν το 1887, όταν ανέπτυξε το πρώτο ελαστικό με αέρα εξαιτίας του... γιου του, για να τον βοηθήσει σε έναν αγώνα με τρίκυκλα. Εκμεταλλευόμενος τις γνώσεις που είχε και την πείρα του, εφάρμοσε το λάστιχο σε έναν ξύλινο κυλινδρικό δίσκο 96 εκατοστών. Επί της ουσίας, το λάστιχο ήταν ένας φουσκωμένος σωλήνας ελαστικού φύλλου.

Στη συνέχεια, πήρε τον τροχό του και τον συνέδεσε με τον πίσω μεταλλικό τροχό από το τρίκυκλο του γιου του. Ωστόσο, ενώ ο σιδερένιος τροχός σταμάτησε να γυρνάει, ο ελαστικός συνέχιζε. Έτσι, ο Ντάνλοπ έφτιαξε και έναν δεύτερο ελαστικό τροχό για τις πίσω ρόδες του τρίκυκλου, με εντυπωσιακά αποτελέσματα.

Δύο χρόνια μετά, το 1889, ένας ποδηλάτης, ο Willie Hume, απέδειξε την υπεροχή των ελαστικών του Ντάνλοπ στις πρώτες κούρσες που έγιναν ποτέ στην Ιρλανδία, αρχικά, και στην Αγγλία, λίγο μετά. Ανάμεσα στους χαμένους των ποδηλατοδρομιών ήταν και οι γιοι του τότε προέδρου της Ιρλανδικής Ποδηλατικής Ομοσπονδίας, Harvey Du Cros.

Βλέποντας την ευκαιρία, ο Du Cros «έχτισε» μια προσωπική σχέση με τον Ντάνλοπ και μαζί έστησαν μια εταιρεία παραγωγής ελαστικών. Ο Du Cros, ουσιαστικά, αγόρασε έναντι λίγων χρημάτων τα δικαιώματα της ευρεσιτεχνίας του Ντάνλοπ, ενώ του έδωσε και ένα μικρό μερίδιο από την υπό σύσταση εταιρεία.

Το 1892 ο Ντάνλοπ εγκατέλειψε το κτηνιατρείο του και μετακόμισε στο Δουβλίνο, λίγο αφότου ο Harvey Du Cros, με τη βοήθειά του, σύστησε την εταιρεία ελαστικών με αέρα. Το λάστιχο με σαμπρέλα έφερε την επανάσταση στη βιομηχανία ποδηλάτου, που ήδη από το 1885 βρισκόταν σε άνθσιη.

Ωστόσο, το 1895 ο Ντάνλοπ πούλησε το μερίδιο που είχε στην εταιρεία και από τότε δεν ασχολήθηκε ξανά με τον τομέα των ελαστικών. Η τελευταία του δουλειά ήταν σε μια υφασματοποιία στο Δουβλίνο, όπου και και πέθανε το 1921.

Λίγο μετά την οριστική αποχώρησή του από την εταιρεία, ο συνεταίρος τού Ντάνλοπ, ο Du Cros, πούλησε το 1896 ολόκληρη την εταιρεία σε έναν επενδυτή, τον Terah Hooley, για 3 εκατ. λίρες. Ο Hooley προχώρησε την εταιρεία ένα βήμα παραπέρα, με νέες καινοτομίες, και στις αρχές του 20ού αιώνα η αυτή μετονομάστηκε σε Dunlop Rubber, έστω και αν ο ίδιος ο Ντάνλοπ δεν συμμετείχε σε αυτήν.

Η εμπορική χρήση των ελαστικών Dunlop άρχισε ουσιαστικά περί το 1900, με τη μέθοδο προσαρμογής του ελαστικού στη ζάντα να βελτιώνεται έως το 1920, οπότε και κατέληξε στον σύγχρονο σχεδιασμό. Τα ελαστικά Dunlop, πρωτοπόρα στον τομέα τους, έγιναν περιζήτητα στους πρώτες αγώνες ταχύτητας αυτοκινήτων, ενώ η παραγωγή τους συνεχίζεται ακόμα και σήμερα.