Η επικράτησή του καταγράφηκε παρότι το PP, το οποίο δοκιμάστηκε από μια σειρά σκανδάλων διαφθοράς και εξαιτίας των αντιδημοφιλών πολιτικών λιτότητας που εφάρμοσε, έχασε την απόλυτη πλειοψηφία που διέθετε στη Βουλή σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις.
Στις εκλογές της 20ής Δεκεμβρίου 2015 το PP είδε τις έδρες του να μειώνονται στις 123 (από τις 186) επί του συνόλου των 350 στο ισπανικό κοινοβούλιο. Ωστόσο το κόμμα βελτίωσε τη θέση του στις εκλογές του Ιουνίου του 2016, έπειτα από ένα πολύμηνο πολιτικό αδιέξοδο και παρά τις ήττες του στις δημοτικές εκλογές, καταλαμβάνοντας 137 έδρες.
Τα άλλα κόμματα κάλεσαν επανειλημμένα τον Ραχόι να παραμερίσει στις μακροσκελείς διαπραγματεύσεις για να σχηματιστεί κυβέρνηση πέρυσι. Μολαταύτα κατάφερε τελικά να εξασφαλίσει μια δεύτερη θητεία στο αξίωμα του πρωθυπουργού τον Οκτώβριο, παρά την άνοδο νέων κομμάτων όπως το Podemos.
«Προσφέρουμε κοινή λογική και μετριοπάθεια. Δεν θέλουμε επανάσταση, δεν θέλουμε συγκινήσεις», είπε ο Ραχόι, επικεφαλής του κόμματος από το 2004, απευθυνόμενος στους υποστηρικτές της συντηρητικής παράταξης, σε μια από τις πολλές νύξεις του εναντίον του Podemos.
Τερματίζοντας τη διαδοχολογία, τουλάχιστον προς το παρόν, ο Ραχόι μπορεί τώρα να στραφεί στις προκλήσεις των επόμενων μηνών, κυρίως την έγκριση του προϋπολογισμού για το 2017 από το κοινοβούλιο. Θα χρειαστεί να εξασφαλίσει την υποστήριξη κομμάτων της αντιπολίτευσης κι υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο η Ισπανία να ολισθήσει και πάλι σε κατάσταση πολιτικής αβεβαιότητας, αν αποτύχει. Έχει προειδοποιήσει ότι η προκήρυξη νέων εκλογών μπορεί να αποδειχθεί η μόνη διέξοδος εάν δεν εγκριθεί ο κρατικός προϋπολογισμός. Αυτό θα μπορούσε να αποβεί σε βάρος των αντιπάλων του PP: στο Podemos μαίνεται μια εσωτερική σύγκρουση για την πολιτική του κατεύθυνση, ενώ το κεντροαριστερό Σοσιαλιστικό Κόμμα παραμένει ακόμη ακέφαλο. Οι πιο πολλοί πολιτικοί αναλυτές προεξοφλούν έτσι πως ένας προϋπολογισμός θα εγκριθεί.
Ωστόσο ο Ραχόι πιθανότατα θα συνεχίσει να έχει δεμένα τα χέρια σε ό,τι αφορά την έγκριση νέων πολιτικών. Ήδη, κόμματα της αντιπολίτευσης συζητούν το ενδεχόμενο δράσης από κοινού με στόχο την ανατροπή ορισμένων από τις μεταρρυθμίσεις που προώθησε η δεξιά, κυρίως στην αγορά εργασίας.
