Έχουμε αναφερθεί πάμπολλες φορές στις ανακοινώσεις μας, αποδεικνύοντας με αδιάσειστα στοιχεία, ότι η προωθούμενη «ένωση των εκκλησιών» και κύρια η «ένωση» Ορθοδοξίας και Παπισμού, δεν θα γίνει με την αποδοχή των δογματικών αληθειών της Εκκλησίας από τους αιρετικούς, όπως έχουν διατυπωθεί από τις Άγιες Συνόδους και έχουν διαφυλαχτεί από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας και την απόρριψη των πλανών και κακοδοξιών, αλλά με βάση την «διαφορετικότητα»!

Τι είναι η «διαφορετικότητα»; Ένας δόλιος τρόπος του Οικουμενισμού αποδοχής των αιρετικών πλανών, ως δήθεν «διαφορετικές παραδόσεις», όχι κατ’ ανάγκην κακόδοξες, και το χειρότερο: «πολύ χρήσιμες για τον εμπλουτισμό των άλλων χριστιανικών ομάδων»! Αυτή είναι άλλωστε απόφαση της Β΄ Βατικανής Συνόδου (1962-1965), ενταγμένη στο διαβόητο «Περί Οικουμενισμού Διάταγμα», το οποίο απώτερο σκοπό έχει να υποτάξει στην παπική εξουσία όλο τον κατακερματισμένο χριστιανικό κόσμο, χωρίς απαραίτητα την «δογματική» ενότητα. Μοναδική προϋπόθεση η υποταγή τους στην εξουσία του «Πάπα»!

Αυτό ακριβώς εξέφρασε πρόσφατα, με κάθε σαφήνεια, ο «Πάπας» Φραγκίσκος, σχετικά με το «μοντέλο» «ενότητας» Παπισμού και Ορθοδοξίας, μην αφήνοντας κανένα περιθώριο για απόρριψη καμιάς από τις δεκάδες κακόδοξες πλάνες του. Τις δηλώσεις έκανε μάλιστα ενώπιον ορθοδόξου αντιπροσωπείας, υπό τον Σεβ. Μητροπολίτη Φαναρίου και Διευθυντή της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, κ. Αγαθάγγελο, χωρίς δυστυχώς την οποιαδήποτε αντίδραση από την ορθόδοξη αντιπροσωπεία.

Η είδηση έχει ως εξής: «Στις 16 Μαΐου 2024, ο Πάπας Φραγκίσκος δέχθηκε σε ακρόαση αντιπροσωπεία της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, με την ευκαιρία της εικοσαετούς οικουμενικής συνεργασίας μεταξύ της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος και της Καθολικής Επιτροπής Πολιτιστικής Συνεργασίας της Διεύθυνσης Προαγωγής της "Ενότητα των Χριστιανών". Απευθυνόμενος στην αντιπροσωπεία του Θεολογικού Κολλεγίου Αθηνών με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Αγαθάγγελο, ο Πάπας είπε: «Περπατώντας μαζί προετοιμαζόμαστε να λάβουμε το δώρο της ενότητας από τον Θεό»»!

Παραβλέπουμε την λεκτική του πεζότητα, «περπατώντας μαζί» σε μια τόσο σοβαρή δήλωση, στεκόμαστε στην συνέχεια της φράσης του «προετοιμαζόμαστε να λάβουμε το δώρο της ενότητας από τον Θεό». Δεν περιμένουμε να λάβουμε κανένα «δώρο ενότητας» από το Θεό, διότι, με τον τρόπο που διετύπωσε το λόγο του ο κ. Φραγκίσκος, εν τέλει ο Θεός φταίει που είμαστε οι χριστιανοί κατακερματισμένοι, και αργεί να μας κάμει το «δώρο της ενότητας», περιμένοντας, προφανώς, την δική μας προετοιμασία, η οποία βεβαίως πόρρω απέχει από την μετάνοια, την απόρριψη των αιρετικών πλανών και την επιστροφή των αιρετικών παπικών στην μία και αδιαίρετη Εκκλησία, από όπου αποκόπηκαν!

Η συνέχεια της δήλωσής του είναι πιο αποκαλυπτική: «Περπατώντας μαζί, δουλεύοντας μαζί και προσευχόμενοι μαζί, προετοιμαζόμαστε να λάβουμε από τον Θεό το δώρο της ενότητας, το οποίο, ως καρπός του Αγίου Πνεύματος, θα είναι κοινωνία και αρμονία σε νόμιμη ποικιλομορφία». Και επανέλαβε: «Πρέπει να περπατάμε μαζί, να προσευχόμαστε μαζί» ! Για μετάνοια και απόρριψη των δεκάδων παπικών πλανών ούτε λόγος!

Πάπας Φραγκίσκος σε Ινδονήσιους: «Σας ενθαρρύνω να διατρέξετε με εμπιστοσύνη την οδό του διαλόγου»

Σύμφωνα με τις δηλώσεις του κ. Φραγκίσκου, η «λήψη» αυτού του «δώρου του Αγίου Πνεύματος» θα «προκύψει» όχι από την μετάνοια, αλλά από την «συμπροσευχή» και «την κοινή προετοιμασία»! Όσον αφορά τις συμπροσευχές, τόσο οι «δικοί» μας, όσο και οι αιρετικοί, προσεύχονται ομού, χωρίς βέβαια να υπάρξει ως τώρα ένα σαφές σημείο από το Θεό, ότι αυτές γίνονται δεκτές και το «δώρο της ενότητας» έρχεται! Αλλά και η «προετοιμασία» όντως γίνεται, με τους ατέρμονους και ατελέσφορους θεολογικούς διαλόγους, στους οποίους δεν τίθεται, από ορθοδόξου πλευράς, ξεκάθαρα στους αιρετικούς η επιστροφή τους στην ορθή πίστη, όπως έκαναν εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια οι άγιοι Πατέρες, αλλά αναλώνονται σε ανούσιες συζητήσεις, οι οποίες έχουν ως σκοπό την «κατανόηση» των κακοδοξιών! Οι αιρετικοί όχι μόνον εμμένουν πεισματικά αμετακίνητοι στις αιρετικές τους θέσεις, αλλά προσπαθούν και συχνά το κατορθώνουν να σύρουν τους ορθοδόξους, να τις «κατανοήσουν» ως «διαφορετικές παραδόσεις», σαφώς όμως καταδικασμένες από την Εκκλησία μας και τους αγίους Πατέρες ως αιρέσεις! Μια πραγματικά επικίνδυνη πρακτική και τακτική του σύγχρονου Οικουμενισμού!

Ο κ. Φραγκίσκος αυτό ακριβώς είχε κατά νου του, την «κατανόηση» των παπικών πλανών, οι οποίες γι’ αυτόν δεν είναι κακόδοξες, αλλά «διαφορετικές παραδόσεις». Αυτό εννοούσε όταν έλεγε ότι το «δώρο της ενότητας» «ως καρπός του Αγίου Πνεύματος, θα είναι κοινωνία και αρμονία σε νόμιμη ποικιλομορφία»! Θα έχουμε κοινωνία (μυστηριακή) και αρμονία, σε νόμιμη ποικιλομορφία κακοδοξιών!

Ακολούθως το δημοσίευμα αναφέρει πως «Στην ομιλία του, ο Πάπας δήλωσε ότι οι νέες γενιές είναι σε θέση να “σπάσουν τις αλυσίδες της αγανάκτησης, των παρεξηγήσεων και των προκαταλήψεων που έχουν φυλακίσει Καθολικούς και Ορθοδόξους για αιώνες, εμποδίζοντάς τους να αναγνωρίσουν ο ένας τον άλλον ως αδέρφια ενωμένα στη διαφορετικότητα”. Υπογράμμισε επίσης τη σημασία της από κοινού μαρτυρίας για την αγάπη του Χριστού “σε αυτόν τον τόσο διαιρεμένο και συγκρουόμενο κόσμο”»! Κάνοντας λόγο για «σπάσιμο αλυσίδων αγανάκτησης», εννοούσε φυσικά τους ορθοδόξους, διότι εμείς είμαστε που καταλογίζουμε κακοδοξίες στον Παπισμό ενώ εκείνος σε μας «ελλειμματικότητα».

Ο Παπισμός είναι εκείνος που πρόσθεσε κακοδοξίες και αλλοίωσε την χριστιανική διδασκαλία, σε αντίθεση με την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, η οποία δεν έχει παρεκκλίνει ούτε στο ελάχιστο από την βιβλική, συνοδική και πατερική διδασκαλία. Το μόνο που μας καταλογίζουν οι παπικοί είναι ότι αρνούμαστε να υποταχτούμε στην εξουσία του Πάπα, και ως εκ τούτου χαρακτηρίζουν την Ορθόδοξη Εκκλησία «ελλειμματική», διότι δεν είμαστε «ενωμένοι» ήτοι: υποταγμένοι, στον «Πάπα»! Άρα εμάς εννοεί ότι πρέπει «να σπάσουμε τις αλυσίδες της αγανάκτησης, των παρεξηγήσεων και των προκαταλήψεων»! Εμείς είμαστε οι «προκατειλημμένοι», εμείς «ευθυνόμαστε» για την «φυλάκιση Καθολικών και Ορθοδόξων για αιώνες», εμείς «εμποδίζαμε» να «αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλον ως αδέρφια ενωμένα στη διαφορετικότητα». Εμείς με τις «εμμονές μας» επιμένουμε πεισματικά ότι ο Παπισμός είναι σύστημα αιρέσεων και όχι «παρεξηγήσεις και προκαταλήψεις», όπως τις αποκαλεί ο κ. Φραγκίσκος!

Ζητά «κοινή μαρτυρία για την αγάπη του Χριστού στον τόσο διαιρεμένο και συγκρουόμενο κόσμο». Ποια κοινή μαρτυρία μπορούμε να δώσουμε με τους παπικούς, αφού εκείνοι πιστεύουν σε έναν διαφορετικό «Χριστό» από τον Κύριο Ιησού Χριστό της Εκκλησίας; Έναν «Χριστό», ο οποίος «εκπορεύει το Άγιο Πνεύμα», άγνωστο στην Εκκλησία; Ο Παπισμός διδάσκει μια εντελώς ξένη «χριστολογία», η οποία προσβάλλει και αλλοιώνει το θεμελιώδες Τριαδικό Δόγμα, εισάγοντας δυαρχία στην Θεότητα και υποβιβάζοντας του Άγιο Πνεύμα. Ο «Χριστός» του Παπισμού, όπως και ολόκληρη η «Αγία Τριάδα» του, είναι ξένα προς την αληθινή και σώζουσα πίστη της Εκκλησίας και άρα ουδεμία κοινή μαρτυρία μπορούμε να δώσουμε στον σύγχρονο κόσμο. Άλλωστε για τους αγίους Πατέρες οι αιρετικοί λογίζονται ως άθεοι!

Προφανώς ο κ. Φραγκίσκος θέλει να αγνοεί επίσης, και την τραγική για την ανθρωπότητα παπική περί Χριστού και γενικότερα περί Χριστιανισμού μαρτυρία στον κόσμο. Διότι, με την βάναυση διαστροφή και κακοποίηση της χριστιανικής διδασκαλίας και την χιλιόχρονη εγκληματική του πορεία, η «μαρτυρία» του υπήρξε η χειρότερη συκοφαντία για τον Σωτήρα και την Εκκλησία Του! Οι λαοί, κυρίως της Ευρώπης και γενικά του δυτικού κόσμου, «γεύτηκαν» αρκούντος την παπική και στη συνέχεια την προτεσταντική χριστιανοσύνη, ώστε να αποτελεί γι’ αυτούς όνειδος και αποστροφή. Θέλει να αγνοεί ο κ. Φραγκίσκος ότι η σύγχρονη αθεΐα, η οποία είναι εν πολλοίς γέννημα του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, ο οποίος εμφανίστηκε και έδρασε ως αντίδραση προς τον ανείπωτο σκοταδισμό και τις φρικαλεότητες του μεσαιωνικού και νεώτερου Παπισμού. Ο «θεός» του παποπροτεσταντισμού είναι οριστικά νεκρός, του οποίου την «κηδεία» περιέγραψε με δραματικό τρόπο ο Νίτσε, στον «θάνατο του Θεού»! Αυτός ο ανύπαρκτος «θεός» του Παπισμού και του Προτεσταντισμού έχει «πεθάνει» και δεν θα μπορέσει κανένας οικουμενισμός, καμιά «ένωση των εκκλησιών» να τον «αναστήσει»!

Ο κ. Φραγκίσκος είναι λοιπόν ξεκάθαρος ότι την «ένωση των εκκλησιών» την εννοεί ως υποταγή της Εκκλησίας μας στην εξουσία του (για να μην είναι «ελλειμματική»), χωρίς να αρθούν οι δεκάδες κακοδοξίες που συσσώρευσε στην «εκκλησία» του τους τελευταίους δέκα αιώνες. Είπαμε, δεν τον ενδιαφέρει να ασπαστούμε τις παπικές πλάνες, το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η υποταγή μας, με την «νόμιμη ποικιλομορφία»! Μάλιστα θεωρούμε ότι την αποκαλεί «νόμιμη», διότι αυτή θα προέλθει μετά από την συμφωνία με τους ορθοδόξους!

Βεβαίως υπάρχει και το ανάλογο «μοντέλο» αυτής της «ενότητας» με τον «βικάριο του Χριστού και διάδοχο του απ. Πέτρου» «Πάπα», αυτό της Ουνίας, το οποίο αποφασίστηκε στην παπική Ψευδοσύνοδο του Λατερανού (1215), με «βούλα» του «Πάπα», Ιννοκέντιου Δ'. Όταν διαπίστωσαν οι παπικοί ότι ήταν αδύνατη η υποταγή της Ορθοδοξίας στον Παπισμό, επινόησαν την Ουνία, σύμφωνα με την οποία οι Ορθόδοξοι μπορούν να κρατήσουν τα πιστεύω τους και τα έθιμά τους και το μόνο που ζητούν είναι η υποταγή τους στον «Πάπα». Αυτόν ακριβώς τον ρόλο ασκεί ως τα σήμερα, αποτελώντας τον «δούρειο ίππο» του Παπισμού! Αλλά δυστυχώς και πολλοί ορθόδοξοι μεγαλόσχημοι κληρικοί και θεολόγοι έπεσαν στην παγίδα του παπικού οικουμενισμού, μη θεωρώντας ως αιρέσεις τις παπικές κακοδοξίες, αλλά ως «διαφορετικές παραδόσεις»! Μάλιστα διακηρύσσουν ότι «ωρίμασαν οι συνθήκες της ένωσης, η οποία θα γίνει με βάση το κρατούν τα δικά τους, κρατούμε τα δικά μας και κάνουμε την ένωση»!

Περαίνουμε την ανακοίνωσή μας εκφράζοντας την απορία, ύστερα από αυτή την κυνική ομολογία του «Πάπα» Φραγκίσκου, ότι δεν πρόκειται να εκδηλώσει την παραμικρή μετάνοια η «εκκλησία» του και την απόρριψη καμιάς κακοδοξίας, ποιά μπορεί να είναι η προοπτική, το μέλλον και η κατάληξη των θεολογικών διαλόγων. Τη στιγμή που ομολογεί ο αιρεσιάρχης της Ρώμης ότι ζητά «ενότητα» μέσα από την «νόμιμη ποικιλομορφία», ποιος ο λόγος της συνέχισής τους; Είναι προφανές ότι συρόμαστε στην αποδοχή της «κατανόησης» των παπικών κακοδοξιών, όχι ως πλάνες, αλλά ως «διαφορετικές παραδόσεις» και γι’ αυτό αναλώνονται οι συμμετέχοντες σε αυτούς σε ατέρμονες συζητήσεις πάνω σε καταφανείς και κατεγνωσμένες από την Εκκλησία αιρέσεις. Ήδη πολλοί εκ των θιασωτών της «ενώσεως των εκκλησιών», έπαψαν πια να θεωρούν τον Παπισμό ως σύστημα αιρέσεων και τις πλάνες του, όχι κακόδοξες. Ότι, κατ’ ουσίαν, δεν μας χωρίζει τίποτε και άρα πρέπει να προχωρήσουμε στην ένωση!

Αλλά όμως, λογαριάζουν «χωρίς τον ξενοδόχο», κατά το κοινώς λεγόμενο. Το ορθόδοξο πλήρωμα, που εμφορείται από την χάρη του Παναγίου Πνεύματος και είναι ο τελικός φύλακας της μόνης σώζουσας ορθοδόξου πίστεως, δεν θα δεχτεί τέτοια δαιμονικής εμπνεύσεως ένωση, έστω και αν γίνει «από πάνω»! Έγινε κι άλλες φορές και δεν πέτυχε!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών