Στὶς 24 Ἰουνίου 2022 ἀνατράπηκε ἀπὸ τὸ Ἀνώτατο Δικαστήριο στὶς ΗΠΑ ἡ ἀπόφαση τοῦ 1973 κατὰ τῆς ζωῆς καὶ τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ, τὸ ὁποῖο ἀπὸ τότε εἶχε πλέον μείνει ἐντελῶς ἀνυπεράσπιστο στὰ φονικὰ νυστέρια καὶ ἄλλα ἐκτρωτικὰ ὄργανα τῶν ἰατρῶν – δολοφόνων. Ἀκόμα καὶ λίγες ἡμέρες πρὶν τὴν γέννα του, ὁπότε στὴν πραγματικότητα εἶναι ἕνα πλήρως σχηματισμένο βρέφος, μποροῦσε νὰ κατακρεουργηθεῖ, κάτω ἀπὸ τὴν κάλυψη τοῦ νόμου γιὰ τὸ δικαίωμα τῆς αὐτοδιάθεσης τοῦ σώματος τῆς γυναίκας. Αὐτὸ τότε θεωροῦταν μιὰ μεγάλη νομικὴ κατάκτηση στὶς ΗΠΑ ὑπὲρ τῶν δικαιωμάτων καὶ τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ταυτίζονταν μὲ τὰ δικαιώματα τῶν γυναικῶν, καὶ οὔτε λόγος γιὰ αὐτὰ τῶν παιδιῶν τους μέσα στὶς μήτρες τους. Τὰ παιδιὰ αὐτὰ ἐκεῖ δὲν βρέθηκαν μέσα στὸ σώμα τῶν μητέρων τους ξαφνικά, ἀπὸ τὸ πουθενὰ καὶ ἀπρόσκλητα, ἀλλὰ ἀφοῦ οἱ μητέρες τους ἦρθαν σὲ συνάντηση μὲ ἕνα σύντροφο, τὸν πατέρα τῶν παιδιῶν, κατ’ ἐπιλογή καὶ εὐχαρίστησή τους, ἄν καὶ ὑπάρχουν καὶ οἱ βεβιασμένες περιπτώσεις, γιὰ τὶς ὁποῖες ὅμως τὰ μόνα ἐντελῶς ἀνεύθυνα καὶ ἀθώα εἶναι αὐτὰ τὰ ἀγέννητα παιδιά.

Ὅλα αὐτὰ βέβαια ποὺ γράφουμε στὶς παραπάνω γραμμές μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι καθόλου πολιτικὰ ὀρθά, εὐχάριστα καὶ «προοδευτικά» γιὰ πολλούς, ὅμως ἄν θυμηθοῦμε λίγο καὶ ἐκείνη τὴν ξεχασμένη πίστη στὸ Θεό εἶναι ἀπὸ αὐτὴ ἀπόλυτα ἀποδεκτὰ καὶ ζητούμενα. Εἴτε ἡ πίστη μᾶς θυμίζει τὸ «οὐ φονεύσεις», εἴτε τὸ «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (πόσο μάλλον το παιδί σου), εἴτε τὸ «πάντα οὖν ὅσα ἂν θέλητε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, οὕτω καὶ ὑμεῖς ποιῆτε αὐτοῖς» (θα τους άρεσε άραγε των υπερασπιστών της έκτρωσης, να τους είχαν κάνει το ίδιο οι γονείς τους;), δὲν μᾶς μένει κανένα περιθώριο γιὰ φονικὰ ψευδοδικαιώματα. Ὁποιοσδήποτε πιστεύει στὸ Χριστό, ἔτσι καὶ μιὰ γυναίκα, δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ πεῖ «τὸ σώμα μου εἶναι δικό μου καὶ μπορῶ νὰ τὸ κάνω ὅτι θέλω», καθὼς ὅπως διδάσκει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος «οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν;». Πολὺ περισσότερο ὅταν τὸ παιδὶ μέσα στὴν μήτρα τῆς μητέρας του εἶναι στὴν πραγματικότητα ἐξ’ ἀρχῆς ἕνα τελείως διαφορετικὸ σώμα μὲ τὰ δικά του ξεχωριστὰ ὄργανα, τὸ δικό του γονότυπο καὶ φαινότυπο, τὸ δικό του τύπο αἵματος.

ΗΠΑ: Ποιες οι κινήσεις Μπάιντεν για να παρακάμψει την απόφαση του Α.Δ για τις αμβλώσεις

Ἡ Ἀμερικὴ μὲ αὐτὸ τὸν δολοφονικὸ νόμο τοῦ 1973 πολλοὺς σὲ ὅλο τὸν κόσμο παρέσυρε στὸ ἀδίστακτο ἔγκλημα. Ἡ ὑποτιθέμενη χώρα τῆς ἐλευθερίας ἔγινε ὁ πρωτουργὸς τοῦ παγκόσμιου ἐγκλήματος ποὺ μέσα σὲ αὐτὰ τὰ πενήντα χρόνια ἔχει ἀφαιρέσει δισεκατομμύρια ἀνθρώπινες ζωές (πενήντα ἑκατομμύρια ἀνὰ ἔτος), καταπατώντας βάναυσα τὰ δικαιώματά τους στὴ ζωή. Στὴν Ἑλλάδα τὸ κακὸ ἄρχισε νὰ νομοθετεῖται τὸ 1984. Στὴν πραγματικότητα ὁ νόμος τοῦ 1973 δὲν κάλυπτε ἁπλά τὸ ἔγκλημα, ἀλλὰ τὸ ἐπέβαλλε στὶς πολιτείες τῆς Ἀμερικῆς. Καὶ χωρὶς αὐτὸν τὸν νόμο, οἱ ἀμερικανικὲς πολιτείες μποροῦν μὲ δικούς τους νόμους νὰ ἐπιτρέπουν τὴν ἔκτρωση, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ θεσπίστηκε αὐτὸς δὲν μποροῦσαν ὅποιες τὸ ἐπιθυμοῦσαν νὰ τὴν περιορίσουν ἤ νὰ τὴν ἀπαγορεύσουν. Μὲ ἄλλα λόγια ὁ νόμος ἐπέβαλλε φασιστικὰ τὸ ἔγκλημα σὲ ὅλη τὴν ἀμερικανικὴ ὁμοσπονδία ὡς συνταγματικὰ κατοχυρωμένο δικαίωμα, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἀπορριφθεῖ καὶ νὰ καταπατηθεῖ, πράγμα ποὺ διέψευσε πλέον μετὰ ἀπὸ πενήντα χρόνια τὸ Ἀνώτατο Δικαστήριο.

Σὲ αὐτὸ τὸν ἀγώνα κρίσιμη ἦταν ἡ συμβολὴ τοῦ πρώην προέδρου τῆς Ἀμερικῆς Τράμπ, ποὺ ἀξιοποίησε τὴν εὐκαιρία τῆς συνταξιοδότησης τριῶν ἀπὸ τὰ ἑννέα μέλη τοῦ Ἀνώτατου Δικαστηρίου ὅταν ἦταν στὴν ἐξουσία καὶ διόρισε στὴν θέση τους νέα συντηρητικὰ μέλη, τὰ ὁποία ὅλα τώρα, μαζὶ καὶ μὲ τρία ἀπὸ τὰ προηγούμενα κατεψήφισαν τὸ νόμο τοῦ 1973. Ὅμως ἀντίθετα ἀπὸ τὸν Τράμπ, ὁ σημερινὸς πρόεδρος Μπάιντεν, ὁ ὁποῖος ὑποτίθεται εἶναι ρωμαιοκαθολικὸς πιστός (εἶναι γνωστὸς γιὰ τὸν ἐκκλησιασμό του, ἀλλὰ καὶ ὅπως μάθαμε ὅταν πρόσφατα τὸν ἐπισκέφθηκε ὁ Ἕλληνας πρωθυπουργός τὸν περασμένο Μάιο, κάνει τὸν σταυρό του ἀλὰ ἑλληνορθόδοξα), δὲν θυσιάζει τὴν πολιτική του ὀρθότητα γιὰ τὴν πίστη του, ἀλλὰ εἶναι ὑπέρμαχος τῶν ἐκτρώσεων σὲ παντελὴ ἀντίθεση μὲ τὴν ρωμαιοκαθολικὴ διδασκαλία. Κατὰ συνέπεια ἀποδοκίμασε σφοδρὰ τὴν νέα ἱστορικὴ ἀπόφαση τοῦ Ἀνώτατου Δικαστηρίου, τὸ ὁποῖο θέλησε νὰ προστατέψει τὸ ἀγέννητο παιδί, τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ Τράμπ δήλωνε ὅτι ἦταν «θέλημα Θεοῦ».

Συμπερασματικά, τώρα πλέον εἶναι πραγματικὰ ἐλεύθερες οἱ πολιτείες νὰ ἐπιλέξουν νὰ νομοθετήσουν ὑπὲρ τῆς ζωῆς ἤ τοῦ θανάτου, ὑπὲρ τῶν πραγματικῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ποὺ σέβονται ἐξίσου τὸ δίκαιο ὅλων, ἤ τῶν ψευδοδικαιωμάτων, ποὺ ὑποστηρίζουν τὸ δίκαιο τοῦ ἰσχυροῦ, στὴν προκειμένη περίπτωση τῆς φίλαυτης γυναίκας ἔναντι τοῦ ἀνυπεράσπιστου παιδιοῦ της. Πάντα θὰ ἔχουν τρόπο ὅσοι σκέφτονται νὰ διαπράξουν τὸ ἔγκλημα νὰ τὸ κάνουν, ἀλλὰ στὶς πολιτείες ποὺ τὸ ἀπαγορεύουν θὰ εἶναι ἀναγκασμένοι νὰ μετακινηθοῦν σὲ ἄλλες, πράγμα ποὺ θὰ ἀπαιτεῖ κόστος καὶ κόπο, καὶ αὐτὸ μπορεῖ νὰ λειτουργεῖ ἀποτρεπτικὰ καὶ νὰ τὸ ξανασκέφτονται. Ἡ ἀνθρώπινη λύση ὅμως, τόσο γιὰ τὴν γυναίκα, ποὺ γιὰ ὁποιοδήποτε λόγο δὲν θέλει ἤ δὲν μπορεῖ νὰ ἀναθρέψει τὸν καρπὸ τῆς κοιλίας της, ὅσο καὶ γιὰ τὸν καρπό της αὐτό, εἶναι νὰ τὸν φέρει σὲ κάθε περίπτωση στὸν κόσμο, ὁλοκληρώνοντας τὴν ἐγκυμοσύνη της καὶ ἐκπληρώνοντας τὸ βασικὸ μητρικὸ χρέος της αὐτὸ ἀπέναντί του, καὶ μετὰ μπορεῖ νὰ τὸ προσφέρει σὲ κάποιο ἄλλο ἔγγαμο ζευγάρι, ποὺ δὲν ἔχει μπορέσει νὰ τεκνοποιήσει, ἤ ἔχει ἀλλὰ θέλει σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση νὰ βοηθήσει. Αὐτὴ σὲ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις εἶναι ἡ μόνη λύση, ἐάν θέλουμε νὰ παραμείνουμε ἄνθρωποι, πολὺ περισσότερο Χριστιανοί, ποὺ ἔχουν πολιτισμὸ καὶ δικαιοσύνη.