Ο Νίκος Συρίγος γράφει για τους αναλώσιμους ανθρώπους κάθε φύλου και ηλικίας που ξεφτιλίζονται σε prime time προγράμματα.

Από την εποχή του Big Brother 1 μέχρι και… χθες, προσπαθώ να καταλάβω, γιατί παιδιά της διπλανής πόρτας, αγόρια και κορίτσια, τρέχουν να βγάλουν τη ζωή τους και τα εσώψυχα τους σε «ζωντανή μετάδοση». Κι όσο περνάνε τα χρόνια, αντί όλο αυτό το πράγμα να φθίνει, είτε από τη βαρεμάρα του κόσμου, είτε από το ένστικτο της αυτοπροστασίας που (θεωρητικά) έχει ο άνθρωπος, η έκθεση των απλών, καθημερινών ανθρώπων στην TV ολοένα και μεγαλώνει. Σαν να στέρεψαν οι «ήρωες» της τηλεόρασης και να τους αναζητάει χτυπώντας τις πόρτες των σπιτιών. Ή ακόμα χειρότερα, σαν να λειτουργεί πλέον η tv σαν ηλεκτρική σκούπα που ρουφάει ανθρώπους και ζωές. Και μετά τις πετάει στα σκουπίδια.

Ζωές και ανθρώπους και των δύο φύλων αλλά και όλων πλέον των ηλικιών. Από πιτσιρίκια που θέλουν να γίνουν… μάγειρες, τραγουδιστές, ηθοποιοί ή ακροβάτες, κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά που απορρίπτονται γιατί έβαλαν χείλη, βυζιά ή κώλο μέχρι μαμάδες και μπαμπάδες που αφήνουν δουλειές και οικογένειες για να κάνουν τους ναυαγούς… Και που σε μία νύχτα, με τη συμβολή του… σκηνοθέτη, απλές ανθρώπινες αντιδράσεις του, βαφτίζονται δολοπλοκία, συνωμοσία κλπ. για να τους ρίξει εν συνεχεία στην πυρά ο Γιάννης από την Καρδίτσα και η Σούλα από την Νίκαια. Το επόμενο δηλαδή υποψήφιο θύμα.

Δεν υπάρχει «αλλά»

Και μην μου πει κανείς ότι «από το να βλέπω σίριαλ» καλύτερα να βλέπω το Μαράκι από το Πέραμα που την είδε/αν κάτι μεταξύ Σίντι Κρόφορντ και Έμιλι Ραταϊκόφσκι γιατί ο ηθοποιός θα συνεχίσει να ζει ακόμη και αν στο σίριαλ τον σκοτώσει ο κακός. Το Μαράκι από το Πέραμα πάλι, όταν φάει την απόρριψη και την ξεφτίλα, από τους… ειδικούς που θα ξέρουν πόσο πάνω και κάτω χείλος θα έπρεπε να βάλει, αν θα έπρεπε να φουσκώσει ή να ξεφουσκώσει το βυζί και πόσες μοίρες γωνία πρέπει να είναι ο σωστός ο κώλος, παίζει και να πέσει σε βαριά κατάθλιψη. Πόσο μάλλον δε τα πιτσιρίκια που δεν είναι καλοί μάγειρες, τραγουδιστές, ηθοποιοί ή ακροβάτες και τους απορρίπτει η κριτική επιτροπή…

Και η πλάκα, η μεγάλη πλάκα είναι πως και οι απ’έξω και οι από μέσα στο κουτί που λέγεται TV, σκίζουμε τα ρούχα μας για το bullying… Μην τυχόν και μας πουν αναίσθητους… Ή να μην ακολουθήσουμε τη μόδα… Με τη διαφορά ότι όταν το bullying μας φέρνει λεφτά ή μας βολεύει παύει να είναι bullying. Είναι απλά πρόγραμμα σε prime time.