Το 2018 έκλεισε με μάλλον παράδοξο τρόπο. Πριν από λίγες μέρες, ο Πούτιν δήλωσε περίλυπος ότι ένας πυρηνικός πόλεμος δεν μπορεί να αποκλειστεί και ζήτησε συγνώμη για την καταστροφή που μας περιμένει. Λίγο αργότερα, ο Τραμπ έριξε τη δική του βόμβα, αλλά όχι αυτή που θα περίμενε κανείς μετά τις κινδυνολογίες του Πούτιν. Ο Τραμπ ανακοίνωσε ότι οι Αμερικανοί φεύγουν από τη Συρία. Οπότε ξεσηκώθηκε εντός και εκτός ΗΠΑ όλη η αγέλη λύκων, από τη Χίλαρι ως τον Μακρόν, που ελπίζει όχι να πέσει χιόνι, αλλά να βρέξει βόμβες.

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Το αποκορύφωμα ήταν ότι παραιτήθηκε ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, ο Τζιμ Μάτις, επιλεγόμενος και «τρελός σκύλος». Χάθηκε ο άνθρωπος της λογικής, κλαυθμηρίζουν τα «έγκυρα» ΜΜΕ Ουάσινγκτον Ποστ, Νιου Γιόρκ Τάϊμς κλπ, αν και είναι κοινό μυστικό ότι ο Μάτις ήθελε βομβαρδισμούς και πάλι βομβαρδισμούς. Ο Μάτις ήθελε παραμονή των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και, επομένως, συντήρηση της διαμάχης με τη Ρωσία.

Αντίθετα, ο Τραμπ θεωρεί προφανώς επωφελέστερη μια σιωπηρή συμφωνία που δεν θα αμφισβητεί τα αναπόφευκτα κέρδη της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή, ώστε οι ΗΠΑ, σχετικώς απερίσπαστες, να επιχειρήσουν να περιορίσουν την Κίνα. Νίκη των απόψεων Κίσινγκερ. Ο Πούτιν μιλάει για πυρηνικό πόλεμο και ο Τραμπ στον αντίλαλο κάνει κίνηση ύφεσης. Μετά τον συναγερμό, ο κατευνασμός. Λες και είχαν μοιράσει τους ρόλους.

Χωρίς Αμερικανούς θα μείνουν στη Μέση Ανατολή μικροί και ανόητοι τύπου Μακρόν που, αν δεν τον ξαποστείλουν τα Κίτρινα Γιλέκα, θα τη βρει από τους Τούρκους, τους ισλαμιστές, τους Ρώσους και τον Άσαντ. Οι Αγγλογάλλοι ονειρεύονται παλινόρθωση της επιρροής τους στη Μέση Ανατολή μέσω Συρίας, όπως ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται.

Δεν είναι να τους εμπιστεύεσαι
Ο Πούτιν ανέβασε το θερμόμετρο, ο Τραμπ έριξε τους τόνους, ο Μάτις έφαγε κλωτσιά, παραστάσεις εντυπωσιασμού. Έτσι έγινε και με τη Βόρεια Κορέα. Πρώτα, θυμηθείτε απειλές πυρηνικού πολέμου και μετά αγάπες και αγκαλίτσες. Απειλές στο προσκήνιο, διευθετήσεις στο παρασκήνιο, οι πολίτες αμέτοχοι. Οι ηγέτες μάς διδάσκουν ακούσια ότι στον σημερινό ευμετάβλητο κόσμο τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και κυρίως ότι δεν είναι να τους εμπιστεύεσαι.

Όσοι λένε ότι οι ΗΠΑ χάνουν σε αξιοπιστία επειδή εγκατέλειψαν τους σύμμαχους Κούρδους, μας παραπλανούν. Οι κατώτεροι δίνουν διαρκώς εξετάσεις αφοσίωσης στους αφέντες και ποτέ το αντίθετο. Πάρτε παράδειγμα την Ελλάδα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκτός από τους Ρώσους και τους Κινέζους, όλους τους άλλους οι ΗΠΑ τους θεωρούν δορυφόρους.

Δολιχοδρομώντας, η προσέγγιση Τραμπ-Πούτιν παράγει αποτελέσματα. Κλαυθμοί για την αποχώρηση από τη Συρία ακούστηκαν μόνο από τις φιλοπόλεμες ελίτ της παγκοσμιοποίησης. Άλλωστε, από τη Συρία φεύγουν οι πεζοναύτες, αλλά οι Ειδικές Δυνάμεις μένουν. Ίσως λέει, εγκατασταθούν δίπλα, στο ιρακινό Κουρδιστάν. Φεύγουν για να μείνουν. Όπως οι βάσεις με τον Ανδρέα.

Η ανταρσία των αρχουσών ελίτ
Είναι λάθος το ερώτημα «πόλεμος ή ειρήνη;». Υπάρχει διαρκής ροή έντασης και ύφεσης, όπου οι ΗΠΑ έχουν απώλειες θέσεων, αλλά όχι καθοριστικές ήττες ως τώρα. Ωστόσο, υπάρχει η αίσθηση ότι πλησιάζει η στιγμή καθοριστικής κρίσης. Οι ΗΠΑ για να ανακτήσουν αναντίρρητα την ηγεμονική τους θέση στη Δύση πρέπει πρωτίστως να πατάξουν την ανταρσία των ελίτ, αλλιώς ο ενιαίος δυτικός χώρος θα θρυμματιστεί. Η κύρια σύγκρουση δεν είναι ΗΠΑ εναντίον Ρωσίας και Κίνας, αλλά είναι η εκκαθάριση στο εσωτερικό: σύγκρουση και ήττα της «ομάδας Κλίντον-Ομπάμα» και υποταγή του τρίπτυχου Βερολίνο, Βρυξέλλες, Παρίσι.

Τα υπόλοιπα, πχ η Τουρκία του Ερντογάν, είναι βοηθητικοί, απολύτως εξαρτώμενοι. Ο Ερντογάν δεν έχει και δεν μπορεί να πάρει ούτε ίχνος πρωτοβουλίας πουθενά, χωρίς άδεια και των ΗΠΑ και των Ρώσων. Προχωρά μόνο αν πιστεύει ότι η άδεια δεν είναι «παγίδα αλά Σαντάμ». Το ουσιώδες: ΗΠΑ και Ρωσία δεν θέλουν ενισχυμένη Τουρκία και φροντίζουν να παραμείνει ετερόφωτη και όχι αυτόνομος παράγων εξελίξεων. Η Τουρκία είναι σκιάχτρο για σπουργίτια.

Η παλαιά, κατεστημένη ελίτ (συμβολικά Κλίντον-Ομπάμα) έχει δει προφανώς ότι Ρωσία και Κίνα ποντάρουν στον Τραμπ για μια νέα πλανητική ισορροπία και επομένως αυτή θα μείνει κομπάρσος. Και έχει λυσσάξει. Η «ομάδα Κλίντον-Ομπάμα» είναι σε υποχώρηση, χάνει τη Μέρκελ, ενώ ο Μακρόν έχει πάρει το δρόμο της αποδόμησης. Αν η ηγεμονία της Γερμανίας στην Ευρώπη καταρρεύσει υπό την πίεση των ΗΠΑ, η ΕΕ θα είναι αμελητέος διεθνής παίκτης και ίσως διαλυθεί.

Στη Μέση Ανατολή η προμελετημένη αποχώρηση των ΗΠΑ προϋποθέτει συνεννόηση με τη Ρωσία και διαφύλαξη των Κούρδων με διπλό ρόλο: Πρώτον ως δυνητική απειλή κατά του Ερντογάν. Δεύτερον ως δύναμη πίεσης στον Άσαντ, μια διαρκής υπενθύμιση στη Μόσχα ότι κυριαρχεί, αλλά δεν έχει το μονοπώλιο στην περιοχή, όπως διαβάζουμε στο slpress.gr.

Εύθραυστο το σύστημα εξουσίας
Η «ομάδα Κλίντον» ελπίζει ακόμα ότι μπορεί να επιβληθεί στις ξεσηκωμένες λαϊκές δυνάμεις, επειδή δεν έχουν ηγεσία. Αλλά κι αν υποχωρήσουν τώρα, θα επανέλθουν σε λίγο γιατί τα προβλήματα είναι άλυτα. Τα Κίτρινα Γιλέκα αποτελούν κίνημα διαμαρτυρίας, όχι ανατροπής, ως τώρα. Ο πανικός της εξουσίας μπρος σε ένα τέτοιο κίνημα αποκαλύπτει απλώς πόσο εύθραυστο είναι το σύστημα εξουσίας.

Και υπογραμμίζει πόσο υποταγμένα είναι τα κόμματα στο σύστημα. Είτε της δήθεν «άκρας» Δεξιάς, τύπου Λεπέν, είτε της νεκροζώντανης Αριστεράς του Μελανσόν. Έτσι, δεν μπορούν να προσελκύσουν -και δεν προσελκύουν- τις ευρύτερες μάζες που παραμένουν δέσμιες του συστήματος. Στον Β’ γύρο ψηφίζουν τον «εκλεκτό της δημοκρατίας». Αν οι ευρύτερες μάζες χόρευαν τον ρυθμό της ανατροπής τα κόμματα θα ήταν απέναντι. Αλλά τότε θα ήταν περιττά. Καλή χρονιά.

ΥΓ. Ο Τραμπ μπορεί πράγματι να κινδυνεύσει, επειδή διεκδικεί τον έλεγχο της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ που δεν ανήκει στο κράτος αλλά σε ιδιώτες, φαντάζεστε ποιους. Θεωρία συνωμοσίας αποδίδει τη δολοφονία του Κένεντι στην πρόθεσή του να ελέγξει την Τράπεζα.