Το γράφουμε εδώ και πολύ καιρό πως πλέον η Τουρκία έχει βάλει τα θεμέλια για μια νέα αυτοκρατορία. Μπορεί στην σύγχρονη μορφή της να μην είναι όπως τον καιρό των σουλτάνων, ωστόσο σε αυτή την πρώτη της φάση, η τουρκική πλέον και όχι οθωμανική αυτοκρατορία θα μπορεί να ισχυρίζεται πως φτάνει από τα βάθη της Ασίας μέχρι την Κεντρική Αφρική και πιθανά και τον Ατλαντικό και από τον Καύκασο μέχρι τον Ινδικό Ωκεανό και τις ακτές της Σομαλίας.

Προς το παρόν η Άγκυρα έχει «κατακτήσει» Σομαλία, Λιβύη και εν πολλοίς και το νησιωτικό σύμπλεγμα-χώρα του Σάο Τομέ και Πρινσίπε στον Ατλαντικό μετατρέποντάς τες σε προτεκτοράτο, ελέγχει το Αζερμπαϊτζάν μέσω των συγγενικών δεσμών που έχει με αυτο και έχει στρατεύματα και σημαντικό μέρος της Συρίας και του Ιράκ.

Οι Αμερικανοί βομβαρδίζουν τις βάσεις του ISIS στη Συρία

Η Άγκυρα ασκεί επίσης τεράστια επιρροή σε χώρες της Κεντρικής Αφρικής όπως ο Νίγηρας. Μέσω δε του Οργανισμού Τουρκικών Κρατών μπορεί να ορίζει εκείνη το πως θα κινηθούν τα μέλη του Οργανισμού. 

Πως έγινε αυτό; Μέσα από το κενό εξουσίας-ισχύος που άφησε τις προηγούμενες δεκαετίες τόσο η κατάρρευση της ΕΣΣΔ όσο και η αποχώρηση των ΗΠΑ σε σημαντικό βαθμό από πολλά σημεία του πλανήτη όπου μόνο ονομαστική μπορεί να πει κανείς πως ήταν επί της ουσίας η παρουσία της μόνης Υπερδύναμης.

Η φύση μισεί τα κενά και η Τουρκία το έχει αντιληφθεί αυτό καθως έχει γίνει μετρ μιας έκδοσης της Βυζαντινής εξωτερικής πολιτικής σε αντίθεση με τον δυτικό κόσμο. Ο δυτικός κόσμος αν και αναδειχθηκε μέσω της μεταλαμπάδευσης σε αυτόν του βυζαντινού πολιτισμού, δυστυχώς εξακολουθεί να φέρεται ως έφηβος ειδικά στην μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και πολύ περισσότερο μετά της κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Δεν ξέρει και δεν θέλει σε σημαντικό βαθμό να φτιάξει ένα κόσμο ισορροπημένο.

Ως αποτέλεσμα αυτό που διαφαίνεται είναι πως η Ελλάδα και ο ελληνισμός γενικότερα θα κληθούν και πάλι στο μέλλον, ίσως το όχι και τόσο μακρινό να αντιμετωπίσουν, πολύ φοβάμαι και πάλι μόνος του, μια νέα «πλημμύρα». Αυτή θα είναι μια νέα «τουρκική αυτοκρατορία» που έχοντας συνασπίσει κάτω από τα «λάβαρά» της ένα μεγάλο αριθμό ακραίων μουσουλμάνων θα επιχειρήσει μια πιο δυναμική «Άλωση» αν όχι κατάρρευση εκ των έσω της Ευρώπης.

Το ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο η Ελλάδα είναι έτοιμη και διατεθειμένη να παιξει και πάλι τον προαιώνιο ρόλο και αποστολή που της έχει ανατεθεί από την γεωγραφία της. Τον ρόλο του φύλακα και της ασπίδας της Ευρώπης και του δυτικού πολιτισμού από μια νέα Ασιατική-μουσουλμανική αναθεώρηση συνόρων και πραγμάτων…