Του Μάνου Χατζηγιάννη

Ήταν 18 Ιανουαρίου 1953, όταν για πρώτη φορά εξελέγη… θηλυκός βουλευτής στο Νομό Θεσσαλονίκης με το κόμμα του Ελληνικού Συναγερμού. Η Ελένη Σκούρα έγραψε ιστορία κι από τότε το γυναικείο φύλλο δραστηριοποιήθηκε έντονα στα κοινά καταλαμβάνοντας μάλιστα και καίριες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό κατά καιρούς.

Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα του σήμερα η γυναικεία παρουσία στο πολιτικό γίγνεσθαι αντί να ευνοείται, πολλάκις χλευάζεται. Γυναίκες πολιτικοί πέφτουν θύματα σεξιστικών σχολίων και επαίσχυντων κρίσεων.

Σήμερα εκλείπει η εμπιστοσύνη στο γυναικείο φρόνημα. Η ποσόστωση στα ψηφοδέλτια έδωσε κάποιες ελπίδες, αλλά ξεφούσκωσε σύντομα. Φτάσαμε στο σημείο στην νέα κυβέρνηση Μητσοτάκη να αναζητάμε την γυναικεία παρουσία με μικροσκόπιο και να γινόμαστε και διεθνώς ρεζίλι όταν ξένη δημοσιογράφος υποδεικνύει στον πρωθυπουργό πως σαφώς και υπάρχουν περισσότερες Ελληνίδες που θα μπορούσαν να αναλάβουν ρόλους στην κυβερνητική μηχανή.

Η περίπτωση της νεοεκλεγεισας Νόνης Δούνια, πρώην μοντέλου, είναι χαρακτηριστική της αντιμετώπισης των γυναικών από το κοινωνικοπολιτικά ανώμαλο κοινοβουλευτικό σύστημα.

Είναι απαράδεκτο να γίνονται τόσες πολλές και ντροπιαστικές επιθέσεις σε πολιτικούς που ανήκουν στο “ασθενές φύλλο”.

Πριν από την Νόνη Δούνια υπήρχαν κι άλλες περιπτώσεις.

Πριν από μερικά χρόνια τα έβαλε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα με την Ραχηλ Μακρή για τις δηλώσεις περί τυπώματος χρήματος. Απαξίωση και επιθέσεις στα όρια της διαπόμπευσης. Και το ερώτημα που τίθεται είναι αν θα γινόταν κάτι ανάλογο στην περίπτωση, που τη δήλωση είχε κάνει άνδρας.

Αλλά τουλάχιστον η κριτική στην κα Μακρή υποτίθεται πως ήταν με πολιτικά κριτήρια. Υπήρξαν μια σειρά από άλλες περιπτώσεις που αποδεικνύουν την ξεφτίλα του ανδρικού πολιτικού συστήματος.

Την πριν από μερικά χρόνια απόφαση της κας Άντζελας Γκερέκου να αλλάξει κόμμα ελάχιστοι την έκριναν πολιτικά. Οι περισσότεροι ξέθαψαν παλιότερες γυμνές φωτογραφίες για να την απαξιώσουν.

Το ίδιο έκαναν και με την υποψηφιότητα της Νόνης Δούνια και στις εκλογές του 2015! Το ίδιο κάνουν και κάθε φορά που εκφέρει πολιτικό λόγο η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ του ΠΑΣΟΚ.

Ο σεξισμός του πολιτικού συστήματος δεν περιορίζεται μόνο σε αυτά. Άνδρες βουλευτές να χασκογελάνε μυρίζοντας (!) το παλτό γυναίκας συναδέλφου τους ή φωτογραφίες που να εστιάζουν στο ντεκολτέ της κας Όλγας Κεφαλογιάννη, στις γάμπες της Έλενας Ράπτη, δείχνουν πως η κρίση που περνάμε ως χώρα είναι κάτι παραπάνω από οικονομική…..

Η Δούνια, η Γκερέκου, η Αλ Σάλεχ δεν είναι η Τσιτσιολίνα που έβαλαν κάποτε οι Ιταλοί στο κοινοβούλιό τους και τους οφείλεται περισσότερος σεβασμός, πρώτα ως γυναίκες και κατόπιν ως πολιτικούς.

Γιατί όταν οι κοινοβουλευτικοί “άρχοντες” ξερογλείφονται με την Δούνια, την Γκερέκου κλπ ή η δημοσιοκαφρίλα των μίντια βάλει κατά τέτοιων βουλευτών, γιατί απορούμε μετά για περιστατικά σεξουαλικών παρενοχλήσεων σε χώρους εργασίας ή και για πιο ακραίες καταστάσεις;