Το 1936, οι εφημερίδες όλου του κόσμου είχαν αναγράψει μια καταπληκτική είδηση: Σ’ έναν κινηματογράφο του Λίβερπουλ της Αγγλίας συνέβη ένα παράδοξο περιστατικό.Οι θεατές παρακολουθούσαν ένα κινηματογραφικό έργο με υπόθεση την τραγική ζωή της νεαρής Jane Grey, που ανακηρύχθηκε Βασίλισσα της Αγγλίας μετά τον θάνατο του Ερρίκου του Στ’.Έμεινε στην ιστορία ως “η Βασίλισσα των Εννέα Ημερών”, από τις 10 μέχρι τις 19 Ιουλίου του 1553, καθώς η βασιλεία της έληξε τη δεκάτη ημέρα, οπότε και αποκεφαλίστηκε.Τη στιγμή, λοιπόν, που η ταινία παρουσίαζε την καρατόμησή της, ξεπετάχτηκε μια νεαρή κοπέλα από το κοινό και φώναξε με όση δύναμη μπορούσε: “Τίποτε από όλα αυτά δεν είναι σωστό! Εγώ είχα παρευρεθεί στον αποκεφαλισμό της και είδα τη βάρβαρη εκτέλεσή της!”Αμέσως, η όμορφη νεαρή σωριάστηκε λιπόθυμη. Όταν συνήλθε αργότερα, διηγήθηκε ότι ονομαζόταν Dorothy Jordan, ότι ήταν 18 ετών και ότι την ημέρα εκείνη ένιωσε μια ακαταμάχητη δύναμη να την ωθεί στον κινηματογράφο.Εφόσον παρακολούθησε διάφορες σκηνές, άρχισε να συναισθάνεται ότι στην προηγούμενη ζωή της είχε υπάρξει αυτόπτης μάρτυρας αυτών των γεγονότων και ότι όσα εξιστορούσε η συγκεκριμένη ταινία, δεν απέδιδαν πιστά την πραγματικότητα.Υποσυνειδήτως, άρχισε να ενθυμείται ολοένα και περισσότερα στοιχεία και στο τέλος, θυμήθηκε πως υπήρξε ακόλουθος της τραγικής Βασίλισσας Jane Grey και ότι η ίδια την είχε συνοδεύσει στο ικρίωμα.Μπορούσε να ανακαλέσει στη μνήμη της καθαρά κάθε λεπτομέρεια: πως ο δήμιος είχε τυλιγμένα τα μπράτσα του με φαρδιές μαύρες κορδέλες, ενώ στην ταινία ήταν γυμνά. Η “Βασίλισσα των Εννέα Ημερών” τον ατένισε, ανατρίχιασε ολόκληρη και αγκάλιασε με θέρμη και απόγνωση την ακόλουθό της.Μάλιστα, στην ερώτηση του δημίου αν η νεαρή Βασίλισσα τον συγχωρεί, εκείνη είχε απαντήσει: “Βεβαίως”. Έπειτα, έριξε ακόμη ένα βλέμμα στην έμπιστή της, βάδισε με βήμα σταθερό προς το ικρίωμα και γονάτισε υπερήφανα.“Της σήκωσαν τα μαλλιά… Θυμάμαι πώς σκέπασα με τα χέρια μου το πρόσωπό μου για να μη βλέπω… Παρακάτω, δε θυμάμαι τίποτα… Υποθέτω πως μάλλον θα λιποθύμησα…”Αυτά διηγήθηκε η Dorothy Jordan και προκάλεσε σφοδρές συζητήσεις στον παγκόσμιο Τύπο για το ζήτημα της μετεμψύχωσης.“Η ψυχή είναι αθάνατη και από ζωή σε ζωή μετενσαρκώνεται διαρκώς σε άλλους οργανισμούς μέχρις ότου απαλλαγεί από όλες τις κακίες, μέχρις ότου εξαγνιστεί και απολυτρωθεί πλήρως”.Οι Ινδοί φιλόσοφοι, οι Πυθαγόρειοι, ο Πλάτων και η Σχολή του, στη διδασκαλία αυτή στήριξαν μια φιλοσοφία, ένα ωραιότατο οικοδόμημα, προσπαθώντας να συλλάβουν την έννοια της παγκόσμιας ψυχής και να την παραστήσουν συμβολικώς.Σήμερα ακόμη πολλοί λαοί πιστεύουν και πασχίζουν να αποδείξουν πως οι ψυχές των ανθρώπων έζησαν κι άλλοτε, στο παρελθόν, εντός άλλων ανθρώπων και πολλοί είναι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι θυμούνται την προγενέστερη ζωή τους.Περίπου την ίδια εποχή, άλλωστε, μια άλλη παρόμοια είδηση είχε εντυπωσιάσει την παγκόσμια κοινή γνώμη και είχε γίνει πρωτοσέλιδη είδηση.Ένα μικρό κορίτσι από τη Γερμανία, χωρίς να ξέρει ακόμη ούτε να γράφει ούτε και να διαβάζει, άρχισε ξαφνικά να απαγγέλλει αρχαίους ελληνικούς στίχους από την Οδύσσεια του Ομήρου.Το παιδί αυτό είχε μεγαλώσει σ’ ένα μικρό χωριό, κάνοντας αγροτικές εργασίες για την οικογένειά του και επιπλέον, είχε διανοητική καθυστέρηση.Ο κόσμος απορούσε. Πώς μπόρεσε το κορίτσι να μάθει αυτούς τους στίχους; Ένας από τους προγόνους του κοριτσιού υπήρξε δάσκαλος, με μεγάλη αγάπη για τα Ελληνικά Γράμματα και στην αρχή, πολλοί ισχυρίστηκαν πως η μικρή είχε κληρονομήσει τις γνώσεις του. Πάντως, τα ερωτήματα που διαρκώς προέκυπταν, δεν οδήγησαν τελικά σε κανένα απτό αποτέλεσμα.Ωστόσο, κατά την πανάρχαια μυστηριώδη τους παράδοση, οι Ινδοί πιστεύουν ακραδάντως πως η αιώνια ψυχή του Βούδα μετενσαρκώνεται συνεχώς σ’ ένα ζωντανό πλάσμα.Συνεπώς, στο Θιβέτ φρονούσαν πως όταν πέθανε ο Δαλάι Λάμα, η ψυχή του οδηγήθηκε στο σώμα ενός μικρού παιδιού. Και ήταν ιερό καθήκον των μοναχών να βρουν αυτό το παιδί και να το μορφώσουν ανάλογα με το υψηλό του αξίωμα.Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Η ΒΡΑΔΥΝΗ”, στις 16/10/1936…
