Η μεγαλύτερη τραγωδία στα χρονικά της Ολυμπιακής σημειώθηκε το Σάββατο της 21ης Οκτωβρίου του 1972, όταν το NAMC YS-11A, απογειώθηκε από την Κέρκυρα με προορισμό την Αθήνα και συγκεκριμένα το αεροδρόμιο του Ελληνικού.

Επικρατούσαν κακές καιρικές συνθήκες, με καταιγίδες να σαρώνουν όλη τη χώρα. Το δικινητήριο «τουρμποελικοφόρο» ιαπωνικής κατασκευής της «Ολυμπιακής» απογειώθηκε από την Κέρκυρα στις 7.55 μ.μ. με προορισμό την Αθήνα, με 49 επιβάτες και 4μελές πλήρωμα. 

«H πτήση μας προς την Αθήνα θα γίνει σε ύψος 3.000 μέτρων και υπολογίζουμε να προσγειωθούμε στο Ελληνικό στις 9.06 λεπτά», αναγγέλλει από τα μεγάφωνα του αεροπλάνου η αεροσυνοδός.

Μετά την απογείωση, το αεροπλάνο της Ολυμπιακής βγήκε πάνω από τα σύννεφα και με «σχετικές» αναταράξεις κατά τη διαδρομή έφθασε μέχρι την Κόρινθο. Το ραντάρ του Ελληνικού είχε στην οθόνη του το αεροσκάφος, το οποίο αντιμετώπιζε δυσκολίες.

Ωστόσο, ο ελεγκτής εναερίου κυκλοφορίας το έχανε πολλές φορές από την οθόνη του. Οι πυρήνες των καταιγίδων που διακρίνονταν κι αυτές σα στίγματα μέσα στο ραντάρ, τον έκαναν πολλές φορές να αμφιβάλει αν το μικρό φωτεινό στίγμα στην οθόνη ήταν το αεροπλάνο ή ο πυρήνας κάποιας καταιγίδας.

Οι τελευταίοι διάλογοι

Ο Πύργος Ελέγχου τού αεροδρομίου, ένα λεπτό πριν την πτώση του αεροσκάφους, επικοινωνούσε κανονικά με τον κυβερνήτη και του έδινε οδηγίες για την προσγείωση. Του ανέφερε ότι μπροστά από το αεροσκάφος βρισκόταν σύννεφο, εντός του οποίου φαίνεται ότι τελικώς εισήλθε το αεροπλάνο. Τότε ο ελεγκτής εναερίου κυκλοφορίας αποφασίζει να αλλάξει το ύψος πτήσεως του αεροπλάνου στον ασύρματο του οποίου φθάνει η εντολή:

ΠΥΡΓΟΣ: Ολυμπιακή 506. Αλλάξατε επίπεδο πτήσεως. Πετάξτε στα 15.000 πόδια διότι οι καταιγίδες καθιστούν δυσχερή την αναγνώρισή σας.

Με την εντολή αυτή συμμορφώνεται αμέσως ο πιλότος. Ο καιρός, όμως και σ’ αυτό το ύψος δεν είναι καλός. Ο ελεγκτής του ραντάρ δίνει νέες οδηγίες στον πιλότο να πετάξει προς νότο. Μ’ αυτήν του την εντολή βγάζει προς στιγμή το αεροπλάνο από την κανονική του πορεία, αλλά παράλληλα το βοηθάει να αποφύγει τις καταιγίδες. Σε λίγο, πάντα με τη βοήθεια του ραντάρ το αεροπλάνο προσεγγίζει προς το αεροδρόμιο.

ΠΥΡΓΟΣ: Θα προσγειωθείς αμέσως ή θα φύγεις και θα επιστρέψεις αργότερα;

ΠΙΛΟΤΟΣ: Τώρα αμέσως, αν είναι ελεύθερος ο διάδρομος.

ΠΥΡΓΟΣ: Θα βρεις ένα σύννεφο μπροστά σου. Αν μπεις μέσα θα βρεθείς σε δύσκολη θέση, απομακρύνσου αμέσως και κατευθύνσου προς την Κόρινθο. Πρόσεξε, υπάρχει καταιγίδα…

ΠΙΛΟΤΟΣ: Οκ, ευχαριστώ… (προς Πύργο Ελέγχου): Έρχομαι για προσγείωση. Βρίσκομαι σε απόσταση τριών μιλίων…

ΠΥΡΓΟΣ: Οκ… Τώρα προσγειώνεται ένα Μπόινγκ της Ολυμπιακής, θα ρωτήσω από τον κυβερνήτη του στοιχεία και θα σε ενημερώσω.

ΠΙΛΟΤΟΣ: Ευχαριστώ…

ΠΥΡΓΟΣ: Η ορατότης είναι 500 πόδια, έχει κραδασμούς, αλλά τα φρένα του λειτούργησαν κανονικά… Μπορείς να προσγειωθείς…
Ώρα 9.31 μ.μ. του Σαββάτου.

ΠΙΛΟΤΟΣ: Οκέυ, προχωρώ… (ώρα 9.31). Αυτή τη στιγμή μπαίνω στο σύννεφο. Μόλις βγω προσγειώνομαι αμέσως…

ΠΥΡΓΟΣ: Να βρίσκεσαι σε διαρκή επαφή. Είναι επικίνδυνα… Οκ;

Αυτή ήταν η τελευταία φράση του κυβερνήτη προς τον Πύργο Ελέγχου. Ένα λεπτό αργότερα θα έπρεπε να είχε προσγειωθεί… Ο Πύργος Ελέγχου κάλεσε αρκετές φορές το μοιραίο αεροπλάνο, αλλά δεν πήρε απάντηση. Ξαφνικά το φωτεινό στιγματάκι που απεικονίζει το αεροπλάνο στην οθόνη εξαφανίζεται.

ΠΥΡΓΟΣ: Ολυμπιακή 506, πού είσαι, δεν σε βλέπω.

ΠΥΡΓΟΣ: «506», με ακούς;

Και τότε σήμανε συναγερμό. Ήδη όμως ήταν πολύ αργά… Κανείς δεν ήξερε πως είχε πέσει το αεροπλάνο. Ακόμα και ο Πύργος, που σήμανε συναγερμό διατηρούσε την ελπίδα πως ίσως την τελευταία στιγμή το αεροσκάφος θα είχε απομακρυνθεί...

Οι σοκαριστικές περιγραφές των διασωθέντων

Ο Χρήστος Γκαγκανάτσος εργαζόταν ως υπάλληλος το καλοκαίρι σε μπουτίκ της Κέρκυρας. Πήρε το αεροπλάνο να επιστρέψει στην Αθήνα για τις σπουδές του.

–Η πτήση ήταν κανονική από την Κέρκυρα;

«Πολύ κανονική. Στις 9.15 το βράδυ μας ειδοποίησαν ότι το αεροπλάνο θα καθυστερούσε την προσγείωση κατά 15 λεπτά, λόγω κυκλοφοριακής συμφορήσεως στο αεροδρόμιον Ελληνικού. Δεν ανησυχήσαμε ούτε όταν το αεροπλάνο άρχισε να χάνει ύψος. Νομίζαμε ότι η καθυστέρησις των 15 λεπτών θα είχε συντομευθεί χρονικώς και ότι άρχιζε η προσγείωση. Δεν μπορούσαμε να δούμε έξω γιατί έβρεχε και ήταν σκοτάδι. Ξαφνικά τρανταχθήκαμε, ή άτραχτος άρχισε να γεμίζει νερά. Μια γυναίκα αλλοδαπή άνοιξε την πίσω πόρτα του αεροπλάνου. Από εκεί βγήκα».

–Πώς έφτασες μέχρι την πόρτα;

«Κολυμπώντας».

–Μέσα στην άτρακτο;

«Μάλιστα μέσα στην άτρακτο. Ακούστηκε ένας τρομερός κρότος».

Ένας άλλος από τους διασωθέντες, ο Μιχάλης Κανταρτζόπουλος, περιέγραψε: «Κατά τις 9.20 ο πιλότος μας ανήγγειλε ότι η προσγείωση θα καθυστέρησει για 15 λεπτά, επειδή οι διάδρομοι του αεροδρομίου δεν ήταν ελεύθεροι. Μετά τέσσερα λεπτά βλέποντας από το παράθυρο είδα τα φώτα της Βούλας ψηλότερα από το αεροπλάνο. Αυτό μ’ έκαμε να ανησυχήσω. Την ίδια περίπου στιγμή ακούστηκε ένας τρομερός κρότος και αμέσως έσβησαν τα φώτα.

Έλυσα τότε τη ζώνη ασφαλείας και προχώρησα προς τα εμπρός. Καθόμουν στην 14η σειρά. Τότε αντιλήφθηκα μια μεγάλη τρύπα στην άτρακτο όπου έμπαινε νερό. Αμέσως γύρισα πίσω προς την αριστερή πόρτα της ουράς, όπου αρκετοί επιβάτες και μία αεροσυνοδός έβγαιναν. Σε λίγο βρέθηκα στη θάλασσα. Ήταν καμμιά δεκαριά εκεί γύρω. Αρχίσαμε να κολυμπούμε, τα κύματα ήταν μεγάλα, έβρεχε, η κηροζίνη είχε χυθεί στη θάλασσα. Όλα τούτα έκαναν πολύ δύσκολο το κολύμπι. Δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε».