Έξοδο στις αγορές την οποία την ονομάζουν «δοκιμαστική» επιθυμούν στην κυβέρνηση από αυτό το καλοκαίρι του τρέχοντος έτους, είναι όμως αυτό κάτι εφικτό;
Ο καταρχήν ρεαλιστικός στόχος ήταν για το καλοκαίρι του 2018 και αυτό για έναν απλούστατο λόγο. Διότι τότε μετά την παρέλευση των γερμανικών εκλογών του Σεπτεμβρίου του 2017 οι Γερμανοί θα είναι πρόθυμοι να συμφωνήσουν στα μέτρα για την μείωση του ελληνικού χρέους ώστε η χώρα να μπορέσει επιτέλους να μπει σε μια τροχιά ανάοπτυξης
Η φετινή «δοκιμαστική» έξοδος θα έστελνε το «σήμα» στις αγορές και στους επενδυτές ότι η χώρα επιστρέφει επιτέλους στις αγορές αλλά κάι τέτοιο δεν μπορεί να επιτευθχεί χωρίς την ένταξη της Ελλάδας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Αυτό πάλι με την σειρά του δεν μπορεί να συμβεί εάν αν δεν συγκεκριμενοποιηθούν τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, πράγμα όμως αδύνατον καθώς οι Γερμανοί λόγω εκλογών δεν θέλουν στην πολτική τους ατζέντα να βρίσκεται το ελληνικό χρέος.
Τουτέστιν δεν είναι δυνατή η έξοδος από φέτος στις αγορές εκτός εάν υπάρξει κάποια πολύ σημαντική και κατ΄εξαίρεση μεταβολή στους δύο παραπάνων παράγοντες.
Στο Eurogroup της Δευτέρας θα πρέπει να υπάρξει μια συνολική συμφωνία για το χρέος που σημαίνει συγκεκριμένα μέτρα αλλά σε πρώτο στάδιο αναμένεται να υπάρξει απλώς μια δέσμευση περί ελάφρυνσής του
Δεν αναμένεται λοιπόν να υπάρξει ένα χρονοδιάγραμμα υλοποίησης της μείωσης του χρέους, ούτε ένας οδικός χάρτης με βάση τον οποίο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να είναι ικανοποιημένο και να δοθεί έτσι από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα η άδεια για ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα QE.
Ένα πρόγραμμα πάλι το οποίο επειδή θεωρείται ότι θα τερματιστεί το φθινόπωρο, όσο πιο αργά θα εναχθούμε σε αυτό τόσο πιο ανούσιο θα είναι για την ελληνική οικονομία καθώς έαν τελικώς το προλάβουμε στα «κλεισίματά» λίγα θα είναι τα ομόλογα που θα επωφεληθούν της ένταξης αυτής
Η ένταξη έπρεπε ήδη να έχει συμβεί. Ήδη έχουν χαθεί πολύτιμοι μήνες.
Το μόνο που σώζει την Ελλάδα είναι ότι το Βερολίνο παρά το γεγονός ότι δεν θέλει στις εκλογές του να υπάρχει το ελληνικό ζήτημα, δεν θέλει και πάλι όμως να υπάρξει πιθανότητα εμπλοκής στην συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα.
Το ΔΝΤ δεν θα συμμετάσχει χωρίς εγγυήσεις για το χρέος ενώ και το κλίμα στις ΗΠΑ είναι ήδη βαρύ για την επικείμενη αυτή συμμετοχή του και η κυβέρνηση Τραμπ πολύ θα ήθελε το ΔΝΤ να αποχωρούσε. Όλοι ξέρουν ότι το ΔΝΤ παραμένει λόγω της φιλίας Κ.Λαγκάρντ-Α.Μέρκελ.
Έτσι και οι δύο προσπαθούν να βρεθεί μια λύση ικανοποιητική τέτοια ώστε, η Γερμανία να γίνει πιο συγκερκιμένη με το χρέος και το ΔΝΤ να μην το «ψειρίσει» τόσο πολύ και να δεχτεί μια μείωση χρέους με ασάφειες οι οποίες θα γίνουν συγκεκριμένες μετά τον Σεπτέμβριο.
Θα πρόκειται δηλαδή για μια μεσοβέζικη συμφωνία καθαρά πολιτικής θέλησης και προσωπικών συσχετισμών.
Εάν αυτή τελικώς συμφωνηθεί τότε η Ελλάδα θα μπορεί να ενταχθεί στο QE και μετά από αυτό να ελπίζει σε μειωμένο επιτόκιο για το 5ετές ομόλογό της. Η κυβέρνηση Σαμαρά το 2014 είχε δανειστεί με επιτόκιο της τάξης του 4.75% πάλι με πενταετές ομόλογο.
Είναι γνωστό ότι το νέος 5ετές ομόλογο θα ξεπληρώσει εκείνο της κυβέρνησης Σαμαρά και θα πρέπει να έχει επιτόκιο χαμηλότερο από εκείνο.
Συνεπώς για να επιτευχθεί η έξοδος στις αγορές θα πρέπει ΔΝΤ και Βερολίνο να συναντηθούν στην «μέση». Για την ακρίβεια το Βερολίνο έχει επιλέξει που θα βρίσκεται η «μέση» αυτή, βρίσκεται ήδη εκεί και ζητάει από το ΔΝΤ να έρθει και αυτό.
«Κοντός ψαλμός αλληλούια», στις 22 Μαΐου θα ξέρουμε.
