Ο λόγος για την δημοκρατία γενικώς. Το θέμα είναι ανεξάντλητο. Εμείς οι θιασώτες της θα προσπαθήσουμε να ακροθιγγάνουμε την έννοια της δημοκρατίας καθώς και την οπτική γωνία υπό την οποία εμείς την παρατηρούμε και την ερμηνεύουμε. Αποκλειστική μας πυξίδα η κοινή λογική. Με αυτή την προϋπόθεση -καθώς πιστεύουμε- θα προσλάβουμε μία εικόνα, η οποία χωρίς αμφιβολία συμβάλλει κυρίως στην γνωσιακή μας αναγκαιότητα.

Η δημοκρατία είναι έκφραση πολιτική, η οποία -εκ των πραγμάτων- αποδεικνύεται ότι έχει δύο όψεις. Δηλαδή δεν υπόσχεται μόνον να λύσει τα προβλήματά μας αλλά και δημιουργεί άλλα. Βεβαίως την πολιτική την χρειαζόμαστε. Όμως στην πορεία ανακαλύπτουμε, ότι στην εφαρμογή της μάς είναι δυσάρεστη -αν όχι μισητή. Ακόμη και ο πλέον ενάρετος δημοκρατικός ηγέτης ομιλών «εκ μέρους του λαού» βρίσκεται απέναντι σ’εμάς τον λαό και απέναντι στις ροπές μας να διαφωνούμε, να κατηγορούμε και να απέχουμε από κάθε ευθύνη. Παρά τις όποιες διαφορές μας, στην αντίληψή μας επί των πραγμάτων και στις εκτιμήσεις μας για την πορεία της χώρας, τελικά συγκλίνουμε συμφωνούντες στις έννοιες δημοκρατία, ισότητα, αλληλεγγύη, ασφάλεια, ευημερία καθώς και σε αριθμό εννοιών με ήσσονα ταύτιση και επομένως ελάχιστη συναίνεση.

Εδώ φυσικά ανιχνεύουμε διάφορες παγίδες κατά την επιτέλεση των ανωτέρω ασπαστών και ευπροσδέκτων εννοιών. Και αυτό, διότι πιστεύοντας στην δημοκρατία, η οποία κατά το καταστατικό της εκφράζει την βούληση του λαού, τελικά διαπιστώνουμε, ότι στην ουσία, δεν υπάρχει ή αγνοείται η «βούληση του λαού».

Θεωρητικά γνωρίζουμε και συμφωνούμε, ότι η δημοκρατία πλεονεκτεί έναντι των άλλων τρόπων διακυβερνήσεως χωρών. Εν προκειμένω, ας θυμηθούμε την ρήση του Winston Churchill ότι «..η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, με εξαίρεση όλα τα άλλα που έχουν δοκιμαστεί κατά καιρούς». Αυτή η ρήση αναγνωρίζει τα μειονεκτήματα και τις αδυναμίες της δημοκρατίας. Παρά ταύτα τονίζει, ότι έχει τα στοιχεία, που την κάνει να πλεονεκτεί έναντι των εναλλακτικών τρόπων διακυβερνήσεως.

Σαν πλεονεκτήματα της δημοκρατίας ξεχωρίζουμε την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, την λογοδοσία και την διαφάνεια, την συμμετοχή των πολιτών, την ειρηνική εναλλαγή της εξουσίας, την ισότητα και την προσαρμοστικότητα στην εξελικτική πορεία της κοινωνίας, με τις εκάστοτε ανάγκες της και τα αιτήματά της.

Βέβαια, ένας κοινός νους αντιλαμβάνεται, ότι όλα στην θεωρία καλώς έχουν. Η αρνητική πτυχή της εμφανίζεται στα πεδία εφαρμογής των πλεονεκτημάτων. Τα μειονεκτήματα, αυτά που αμφισβητούν την δημοκρατία εντοπίζονται στην αργή λήψη αποφάσεων, λόγω αργής λειτουργίας του συστήματος διαβουλεύσεων/εισηγήσεων κυρίως σε καταστάσεις κρίσεων, τών και απαιτουσών αμέσους δράσεις. Ο κίνδυνος λαϊκισμού είναι ένα μειονέκτημα, όταν πολιτικοί υπόσχονται ευημερία πάνω σε θέματα εκτός εκτιμωμένης ευοδώσεως και που καταλήγει σε ανόριστη αστάθεια. Ομοίως η παραπληροφόρηση είναι μειονέκτημα, όταν τα media υπακούουν σε εντολές σκοπούσες σε κοινωνικό αποπροσανατολισμό. Η αποσταθεροποίηση και τα συγκρουόμενα συμφέροντα δεν συμβάλλουν σε σωστές πολιτικές αποφάσεις. Η γραφειοκρατία επίσης δηλοί κυβερνητική ακαμψία και αναποτελεσματικότητα.

Ένα μειονέκτημα δημοκρατίας, επικίνδυνο και δυσοίωνο προσδιοριστικό τού μέλλοντος της δικής μας χώρας είναι, όταν ο ηγέτης παραβλέπει την σημαντότητα της εθνικής διαστάσεως. Όταν αντιπαρέρχεται τον ορθολογισμό και τις ηθικές βάσεις. Όταν προτεραιοποιεί την πολιτική του σαν αυτοσκοπό, σαν πρακτική τέχνη, σκοπούσα στην ενδυνάμωση της προσωπικής του ισχύος λόγω θέσεως, επιδιώκοντας παντί τρόπῳ την παραμονή του, δήθεν ως ο δημοκρατικώς υπερέχων, ως ο κορυφαίος και απαραγκώνιστος ηνίοχος ενός όγκου υπηκόων. Είναι ο θεωρών εαυτόν, ανώτατον άρχοντα και τελικόν κριτή πάντων. Αποφεύγει τα δημοψηφίσματα, στα οποία ο λαός με την δημοκρατική του κρίση συνιστά λαϊκή παρέμφαση προς αποφυγήν.

Τί συνεπάγεται η απουσία συμμετοχής του λαού; Συνεπάγεται παράδοση της Μακεδονίας σε ξένα μορφώματα και αυθαδώς επιβουλευόμενα την Ελλάδα. Το ίδιο επικίνδυνο «δημοκρατικό» μειονέκτημα είναι και η ένδοσις στη υπόθεση της Βορείου Ηπείρου, όπως και οι υποδηλούμενες και εξυφαινόμενες παραδόσεις κυριαρχικών μας δικαιωμάτων επί Νήσων, αποκλειστικών οικονομικών ζωνών και επομένως θαλασσίου, υποθαλασσίου και εναερίου εθνικού χώρου.

Ουσιαστικό ρόλο αρνητισμού έχει η ελλιπής συμμετοχή των πολιτών, όπως και η αδιαφορία τους. Όταν οι πολίτες αδιαφορούν, τότε αποδυναμώνεται η δημοκρατία, ως μη αποκρινομένη στις πραγματικές ανάγκες του κόσμου.

Πάνω στην «αδιαφορία», θα λέγαμε, ότι το συλλογικό συμφέρον είναι προτιμότερο από το ατομικό, διότι επιτυγχάνεται η σταθερότητα, η ευημερία, η κοινωνική ειρήνη και ασφάλεια, πράγμα που στο τέλος ωφελεί και το άτομο, ως απόρροια ενός αρμονικού περιβάλλοντος. Η συλλογική δαημοσύνη επιτρέπει περισσότερες καινοτομίες και τεχνολογική εξέλιξη, με αποτέλεσμα την βελτίωση του επιπέδου ζωής όλων. Η συλλογική βιώσιμη πρακτική προστατεύει το περιβάλλον, την οικονομία και τις κοινωνικές δομές για το σήμερα και για το μέλλον. Τέλος η συλλογική προσπάθεια είναι ο θεμελιώδης παράγων, που μειώνει -θετικῷ τῷ τρόπῳ- επιπτώσεις αιτιώμενες απειλές, κινδύνους και κρίσεις.

Αντιθέτως εάν ένα άτομο ενεργεί με αποκλειστικό γνώμονα το ατομικό συμφέρον, επειδή αισθάνεται ανασφάλεια, δεν εμπιστεύεται άλλους και πιστεύει, ότι ο κόσμος είναι ένα παιγνίδι «μηδενικού αθροίσματος», όπου η επιτυχία του ενός συνεπάγεται αποτυχία του άλλου, τότε αυτό καταδηλώνει ατομικιστική συμπεριφορά και η οποία είναι σαφώς απορριπτέα. Το ίδιο αποκρουστέος θεωρείται και ο «επί πτωμάτων» επίψογος τρόπος προς επίτευξη ατομικών συμφερόντων. Όταν το άτομο διακρίνεται από ατομικιστική κουλτούρα και έλλειψη ηθικών φραγμών, τότε αποδυναμώνεται ο παράγων ευνομουμένη πολιτεία. Ειδικά στην ελληνική μας κοινωνία το φαινόμενο προκαλεί δυσαρέσκεια και δυσοίωνες συλλογικές επιπτώσεις.

Γενικά σ’αυτή την δική μας χώρα στερούμεθα διαχρονικής στρατηγικής. Λειτουργούμε γραφειοκρατικά, ακολουθούμε πελατειακό σύστημα με συνεπαγομένη διαφθορά, περιπίπτουμε σε πολιτική πόλωση, σε έλλειψη συνεργασίας, χωρίς επαγγελματισμό, χωρίς αξιοκρατία, χωρίς εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα. Και το χείριστον(;) εξαρτώμεθα από ξένους παράγοντες.

Οποία συνθήκη ταπεινώσεως για ένα έθνος, το πάλαι υπερήφανον!

Όλα τούτα δεν πιστοποιούν χώρα, που κινείται στην σωστή κατεύθυνση, όπως την επαγγέλλεται μία σωστή δημοκρατία.

Όλα αυτά καταδεικνύουν εμάς τους σιωπούντες πολίτες της ως τους ανεκτικούς για τα πάντα και δια πάντα. Η ποιότητα αυτής της σιωπής είναι οδυνηρή για όσους διέπονται από κάποιο φρόνημα, οραματιζόμενοι ένα κόσμο, όπως τον είχαν τοποθετήσει οι αρχαίοι μας πρόγονοι στην συνείδηση των απανταχού προηγμένων νοών.

Η καταστροφή της Ελλάδος είναι ανάλογη της δειλίας μας να έχουμε την μετά παρρησίας δημοσία επισήμανση των κακώς εχόντων, για μία ευκταία ελληνική επανασύσταση.