Γράφει ο Χρήστος Αποστολίδης, Δικηγόρος

Είναι πράγματι γλυκιά η καρέκλα της εξουσίας. Η αίσθηση της υπεροχής που αυτή συνεπάγεται σε συνδυασμό με την ευρύτηταδράσεων και επιδραστικών παρεμβάσεων που προσδίδει στονκάτοχό της δημιουργούν μια ακλόνητη ψευδαίσθηση δικαιωματικήςμονιμότητας που άπαντες υποχρεούνται να σέβονται και κανείς δενδύναται να διανοηθεί να θέσει υπό αμφισβήτηση. Όταν μάλιστα ηεξουσία έχει κατακτηθεί με συστηματική προσπάθεια άοκνηςυπομονής, εύστροφες κινήσεις και αρκούντως πρωτότυπα καιευρυματικά αφηγήματα που πείθουν και σαγηνεύουν τους πολίτεςέχει ιστορικά παρατηρηθεί ότι δύσκολα ο φορέας της μπορεί νασυμβιβαστεί με το ενδεχόμενο της απώλειάς της.

Η βαθιά αντίληψη της κοινωνικής πραγματικότητας και ηπροσέγγιση της ενδόμυχα αληθινής βούλησης των «υπηκόων», εντέλει καταλήγει να μην αποτελεί δεδομένη κατάκτηση για ένανηγέτη, που επηρμένος από τις χαρισματικές σειρήνες της θέσης τουαδυνατεί εν τοις πράγμασι να αντιληφθεί το επερχόμενο τέλος καιτην αναπόφευκτη εναλλαγή ρόλων, με έναν άλλον φαινομενικάεκλεκτό που ήρθε η σειρά του να ακολουθήσει το δικό του «υψηλό»πεπρωμένο, αισθανόμενος ευλογημένος και ακλόνητος.

Ο εκάστοτε ηγέτης οφείλει να εμπεδώσει εκ των προτέρων μέσατου την αντίληψη της προσωρινότητας και του δικαιολογημέναπαροδικού μιας ιδιότητας που του επέτρεψαν κάποιοι άλλοι ναβιώσει. Οφείλει να προετοιμάσει τον εαυτό του και το οικογενειακότου περιβάλλον για επιστροφή σε μια κανονική και συνηθισμένηζωή, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, που είναι θέμα χρόνουκάποια στιγμή να σβήσουν και να απομακρυνθούν αναζητώντας τοεπόμενο «θύμα» τους.

Διαφορετικά τον κατακλύζει ο φόβος και η διάχυτη ανασφάλειαμπροστά στα δυσάρεστα επερχόμενα με κίνδυνο να διαγραφούν ταόποια θετικά και ωφέλιμα της μικρής ή μεγάλης θητείας του καιμοιραία να μετατραπεί σε μια τυπική υποσημείωση πουαναγκαστικά πρέπει να καταγράψει ο ιστορικός του μέλλοντος.