Του Μάνου Χατζηγιάννη
Ο καναπές ή η παραλία έστειλαν τελικά ηχηρότερο μήνυμα από την κάλπη. Χθες μίλησε πραγματικά ο λαός και έτριψε στα μούτρα ολόκληρου του πολιτικού κόσμου την αγανάκτησή του. Την απόρριψή του. Mε πολλές μεγάλες περιφέρειες της χώρας να σηκώνουτν το λάβαρο της αποχής η σιωπή του λαού αποδείχτηκε η πιο δυνατή κραυγή.
Άστραψε ένα ηχηρότατο χαστούκι στους εκπροσώπους του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος κι όσο αν με την αποχή κανείς σώφρων πολιτικός νους δεν θα πρέπει να συμφωνεί δεν μπορεί εύκολα κανείς παρά να μην διαπιστώσει το υπόβαθρο αυτής της στάσης.
Δυστυχώς ο Έλληνας απέχει με την ίδια ελαφρότητα που συμμετέχει, αλλά παρόλα αυτά το μήνυμα υφίσταται!
Ο πολιτικός κόσμος αυτού του τόπου είναι βαριά άρρωστος και ο πολίτης χθες του έδωσε την άδεια να…πεθάνει. Μήπως και γεννηθεί κάτι καινούριο. Κάτι φρέσκο και ελπιδοφόρο. Κάτι που να στέλνει μήνυμα προοπτικής. Θέλει άλλους μπροστάρηδες ο πολίτης. Θέλει κάποιους να τον εμπνεύσουν επιτέλους. Να πιστέψουν σε αυτόν κι όχι να τον κοροϊδεύουν συστηματικά και αναίσχυντα. Θέλει εκπροσώπους «σαρξ εκ της σαρκός του». Επαγγελματίες μέσα από την κοινωνία, από την αγορά, από τον επιστημονικό χώρο όχι πια άλλους «επαγγελματίες» πολιτικάντηδες.
Η χθεσινή κάλπη απέδειξε την άνευ προηγουμένου πτώση του πολιτικού κόσμου. Η φθορά είναι κατι παραπάνω από προφανής κι όποιος επιμένει να μην το βλέπει απλώς κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του. Οι απαντήσεις του λαού στα ψευδο -διλήμματα που του θέτει συστηματικά ο πολιτικός κόσμος δεν επιδέχονται πολλών ερμηνειών. Οι πολίτες είναι αμείλικτοι μπροστά στην έκδηλη ανικανότητα κυβερνώντων και αντιπολιτευομένων να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.
Στις δημοσκοπήσεις συντριπτικά ποσοστά θεωρούν ότι ΚΑΝΕΝΑΣ δεν είναι άξιος να βγάλει τον τόπο από τη δύσκολη θέση. Τα συνεχή χαστούκια με τους ασόβαρους και ψεύτες πολιτικάντηδες οδήγησαν στην μεγαλύτερη απειλή, στο να θεωρουν αναξιόπιστη τόσο την κυβέρνηση όσο και σύσσωμη την αντιπολίτευση.
Δεν τους νοιάζει ποιος φταίει περισσότερο. Δεν ζυγίζουν αν για την οδυνηρή σημερινή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και κατ΄επεκτασιν ολόκληρης της κοινωνίας φταίει το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα ή το εκσυγχρονισιτκό μοντέλο του Σημίτη ή η περίοδος ΝΔ ή αργότερα οι παλινωδίες της κυβέρνησης Παπανδρέου, ο Σαμαράς ή ο ΣΥΡΙΖΑ. Τους έχουν όλους γράψει στη μαύρη λίστα.
Και κυρίως τους θεωρούν αναξιόπιστους καθώς παρά τις δύσκολες ώρες που περνάει η χώρα μας συνεχίζουν αφενός να παραμυθιάζουν τον κόσμο ή επιδεικνύουν τέτοιο θράσος (βλέπε Δούρου, Πολάκης, Άδωνις κλπ) που ξυπνούν άγρια ένστικτα!!
Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται στα κόμματα είναι πως ο πολίτης έπαψε να χορταίνει με ξαναζεσταμένο φαγητό.
Ανακυκλώνουν τα ίδια και τα ίδια συνθήματα και προγράμματα τα οποία μας οδήγησαν στη σημερινή πανωλεθρία. Δεν θέλουν να αλλάξουν. Δεν θέλουν να δουν την πραγματικότητα. Δεν θέλουν να κάνουν βήματα μπροστά. Νομίζουν πως με την ίδια δοκιμασμένη συνταγή και κυρίως με τα ίδια φθαρμένα υλικά θα κερδίσουν παράταση πολιτικής ζωής. Νομίζουν πως θα υπάρχουν για πάντα στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας μόνο πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Οι καιροί όμως άλλαξαν.
Είναι κάτι παραπανω από εμφανές το κενό εξουσίας καθότι πολιτικοί «νάνοι» έχουν τις τύχες μας στα χέρια τους τη στιγμή που η πατρίδα χρειάζεται πολιτικούς «γίγαντες». Έχουμε να κάνουμε με πολιτικούς που δεν περνούν τη βάση όταν η χώρα χρειάζεται την υπέρβαση.
Και σε αυτό το πολιτικό κενό έγκειται η μεγαλύτερη απειλή! Ποιος μπορεί να την εκμεταλλευτεί; Ποιες -ακόμη και αντιδημοκρατικές δυνάμεις-θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν την οργή και την απογοήτευση των πολιτών εξαργυρώνοντας την ανοχή τους σε καταστάσεις “πολιτικής ανωμαλίας”; Όσο δεν πάμε να ψηφίσουμε αυτοί που αναζητούν την…. άδειά μας να αποφασίζουν χωρίς εμάς τρίβουν τα χέρια τους!!!
Ο λαός αντιλαμβάνεται ότι η χώρα βρίσκεται σε ένα κενό εξουσίας. Δεν θέλει πολιτικούς που παραχωρούν κομμάτια της εθνικής μας κυριαρχίας και μετά τον κατηγορούν κι από πάνω. Δεν θέλει πολιτικούς οι οποίοι δεν σκύβουν πάνω από τις πραγματικές ανάγκες του Έλληνα παρά μόνο παζαρεύουν ψήφους.
Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά στα κόμματα; Πολύ απλό. Διότι δεν αλλάζουν τα ίδια πριν επιχειρήσουν να αλλάξουν τον τόπο. Εγκλωβισμένα στη πολτική τους μιζέρια δεν αντιλαμβάνονται τα σημαδια των καιρών. Στερούνται νέων ιδεών, καινοτομων προτάσεων.
Πρέπει λοιπόν να πάρουν τα κόμματα το μήνυμα της απογοήτευσης του κόσμου. Δεν μπορεί να έχει φθάσει η αποχή σε τέτοια δυσθεώρητα ύψη και εκείνα να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα.Χρειάζονται ανανέωση. Χρειάζονται αναμόρφωση θέσεων και κατευθύνσεων. Χρειάζεται κυρίως άλλους ανθρώπους. Άτομα με εμπειρία όχι πολιτικού αλλά….πολίτη. Χθες ο Κώστας Μπακογιάννης είπε μετά την εκλογή του πως δεν θέλει να είναι ο πρώτος πολίτης της Αθήνας, αλλά ο τελευταίος. Το πόσο το πιστεύει θα φανεί, αλλά αυτό χρειάζεται και η πολιτική σκηνή του τόπου.
Άτομα που να πιάσουν από το χέρι τον Έλληνα, να τον τραβήξουν έξω από το βούρκο και να του δείξουν ξανά τον ήλιο.
Το κενό της πολιτικής ζωής της χώρας είναι τεράστιο. Κι αυτό είναι το χειρότερο κενό·μιας και όταν κάποιος το αφήσει να διογκωθεί πολύ δύσκολα το καλύπτει ο ίδιος ξανά.
Αυτό που σήμερα χρειαζεται ο τόπος δεν είναι μια δημοκρατία στα χαρτιά μονάχα, μια απλή εναλλαγή κυβερνήσεων με τα ίδια κόμματα να εναλάσσουν τη σκυτάλη ακολουθώντας τις πολιτικές των Βρυξελλών. Αυτό που έχει αναγκη η Ελλαδα είναι αλλαγή στους όρους του παιχνιδιού.
Η αποχή δεν είναι σίγουρα το καλύτερο μέσο και δεν μπορεί να δικαιολογηθεί. Όμως όταν οι ίδιοι οι πολιτικοί απέχουν συστηματικά από τα προβλήματα του λαού τότε κι ο κόσμος τους απαντάει αναλόγως.
Αυτό που χρειάζεται λοιπόν είναι μια δημοκρατία ουσίας όχι απλής παρουσίας.
