Με τα καλύτερα λόγια μιλάει η βρετανική Guardian για το ελληνικό νησί, Ύδρα, το οποίο το χαρακτηρίζει ως «νησί για τους ονειροπόλους». 

Το νέο της μυθιστόρημα Polly Samson  είναι εμπνευσμένο από τις έντονες ημέρες του Leonard Cohen στο νησί, στο οποίο η ίδια θέλει να επιστρέψει.

Η συγγραφέας έφυγε από την Ύδρα την ημέρα που η ελληνική κυβέρνηση έκλεισε όλα τα σχολεία της χώρας. Η κόρη της επέστρεψε στο σχολείο στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ωστόσο αν ήταν οι δυο τους ακόμη στο νησί, θα βίωναν την καραντίνα βλέποντας τον ήλιο ενός πεντακάθαρου ελληνικού νησιού.

Στην Ύδρα, τα μπαρ λειτουργούν όλο το βράδυ. «Το πρωί έχει πολλές καμπάνες. Αν και το νησί είναι μικρό και το περισσότερο κομμάτι του ακατοίκητο, υπάρχουν πάνω από 300 εκκλησίες, οι περισσότερες απ’ αυτές με καμπάνες, που καμία απ’ αυτές δεν ηχεί όμορφα. Μετά από λίγο, μαθαίνετε να κοιμάστε», γράφει.

Η «σχεδόν πανίσχυρη» μυρωδιά των λευκών λουλουδιών

Η συγγραφέας αναφέρεται στη μυρωδιά των λευκών λουλουδιών –«σχεδόν πανίσχυρη», όπως λέει, «στη μικρή γάτα του δρόμου που πηδά από τον τοίχο του σούπερ μάρκετ και την ακολουθεί στην πλατεία, όπου τα πορτοκάλια ωριμάζουν στα δέντρα γύρω από τις προτομές των μεγάλων ζωγράφων του νησιού».

Η Polly Samson επισκέφθηκε την Ύδρα για πρώτη φορά πριν έξι χρόνια, όταν ήταν ένα όμορφο ελληνικό νησί και όχι «ένα μέρος όπου πήγα για να επικοινωνήσω με τα φαντάσματά του», αναφερόμενοι στους διάσημους ανθρώπους που πέρασαν και έζησαν στο νησί. Τότε, ήταν απλώς μέσα Μαΐου και με τους φίλους και τα παιδιά της ήθελαν ένα τεμπέλικο Σαββατοκύριακο και εξασφαλισμένη ηλιοφάνεια.

«Τα πιο καθαρά νερά που μπορεί να κολυμπήσει κανείς»

Η δημοσιογράφος Rosie Boycott είχε προτείνει την Ύδρα, επειδή όπως είπε, το νησί έχει τα πιο καθαρά νερά που κανείς μπορεί να κολυμπήσει κανείς. Οι παραλίες δεν έχουν άμμο, αλλά είναι βραχώδεις. «Δεν έχει αεροδρόμιο και δεν έχει ψηλά κτήρια ή μεγάλα ξενοδοχεία. Τα σχέδια του Ρίτσαρντ Μπράνσον για resort απορρίφθηκαν πριν λίγα χρόνια. Το καλύτερο, δεν υπάρχουν αυτοκίνητα, ούτε καν μηχανάκια», σημειώνει. Οι μετακινήσεις για τα πάντα γίνονται είτε με τα πόδια είτε με γαϊδουράκια.

Περιγράφοντας τα πλέον εμβληματικά μέρη του νησιού, αλλά και τις τοπικές ταβέρνες, η συγγραφέας εξηγεί πώς άρχισε να δένεται με το νησί και τις ιστορίες που κρύβει.

«Έτσι μυρίζει ο παράδεισος»

«Ονειρεύομαι την άφιξη, τη στιγμή που το ιπτάμενο δελφίνι στρίβει αριστερά για το λιμάνι της Ύδρας. Είναι μιάμιση ώρα από τον Πειραιά. Η πρώτη εικόνα του νησιού από το πλοίο είναι οι μεγάλοι, γυμνοί, ασυμβίβαστοι, γκρίζοι και άγονοι βράχοι. Κι έπειτα η στροφή και η μεγάλη αποκάλυψη, η λαμπερή ημισέληνος του λιμανιού», σημειώνει. Φυσικά δεν παραλείπει να αναφερθεί στα σπίτια που απλώνονται αμφιθεατρικά με θέα το λιμάνι.

Η συγγραφέας φαντάζεται τον εαυτό της στην Ύδρα και πώς θα ήταν αν έφτανε τώρα. Η κόρη της τη ρωτά τι συμβαίνει και της εξηγεί τι φαντάζεται. «Ξέρω ακριβώς τι θα έκανες, τι θα έλεγες. Κάνεις ακριβώς το ίδιο κάθε φορά. Σταματάς και παίρνεις μια βαθιά ανάσα και λες “ακριβώς έτσι μυρίζει ο παράδεισος”» της λέει.