Σ’ ένα ήσυχο σπίτι της οδού Μεγάλου Αλεξάνδρου 89, στη Ν. Σμύρνη, κατοικούσε ένας Μηχανολόγος Μηχανικός μηχανών εσωτερικής καύσεως, ο Γεώργιος Γκιόλβας, με τη σύζυγό του.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, «έπεσε» στα χέρια του, όπως ο ίδιος έλεγε, ένα γαλλικό επιστημονικό σύγγραμμα του 19ου αιώνα. Το σύγγραμμα αυτό διαπραγματευόταν την πρωτότυπη επεξεργασία ενός κοινότατου ορυκτού, του οποίου την ονομασία δεν ανέφερε ο Γκιόλβας για λόγους ευνόητους και μελετούσε την ιδιότητα του τελικού αποτελέσματός του.
Το θέμα αυτό κίνησε το ενδιαφέρον του έξυπνου Έλληνα τεχνικού, ο οποίος αμέσως άρχισε να κατασκευάζει τα όργανα, με τα οποία θα έκανε και ο ίδιος τις μελέτες του επάνω στις χημικές ιδιότητες του άγνωστου ορυκτού.
Κατά το 1955 μπόρεσε να πετύχει «κάτι» και το 1958, αφού πλέον είχε φτάσει στην τελική κατασκευή του αερίου με ικανοποιητικά αποτελέσματα, ανακοίνωσε την ανακάλυψή του στην επιστημονική κοινότητα, την οποία και προσκάλεσε να παρακολουθήσει τις τελικές πειραματικές επιδείξεις του.
Σύμφωνα με πληροφορίες που προέρχονταν από τον ίδιο τον εφευρέτη, το «Γκιολβαγκάς» παραγόταν από ένα πολύ συνηθισμένο ορυκτό, το οποίο βρίσκεται σε αφθονία στη Φύση και είναι πολύ χαμηλού κόστους. Το στερεό, κατόπιν ειδικής αποστάξεως, γίνεται υγρό και στη συνέχεια μετασχηματίζεται σε αέριο, αφού πρώτα βομβαρδιστεί με ορισμένη τάση ηλεκτρονίων και υποστεί μία μικρή εργαστηριακή επεξεργασία.
Το αέριο, κατόπιν, διοχετεύεται σε μεταλλικές αμπούλες, όπως ακριβώς το οξυγόνο και τα διάφορα άλλα αέρια που βρίσκονται στο εμπόριο. Σύμφωνα με υπολογισμούς ειδικών, η ενέργεια 150 γραμμαρίων του συγκεκριμένου αερίου ισοδυναμούσε με ενέργεια 10 κιλών βενζίνης. Από οικονομοτεχνικής πλευράς, υπολογίστηκε ότι για την παραγωγή 600 γραμμαρίων αερίου, το κόστος έφτανε τις 3,60 δραχμές (ισοδυναμία Δολλαρίου/Δραχμής το 1958: 1/30), μη υπολογιζομένης της αξίας της πρώτης ύλης, δηλαδή του άγνωστου ορυκτού, του οποίου η αξία ήταν μηδαμινή.
Η αναστάτωση από την μαζική παραγωγή του συγκεκριμένου αερίου θα ήταν τεράστια. Θα αποτελούσε καταστροφή για τις εταιρίες πετρελαίων, θα έφερνε μετατροπές στα ήδη υπάρχοντα μηχανήματα εσωτερικής καύσεως και ίσως αποτελούσε μία καλύτερη καύσιμη ύλη για τους πυραύλους της Διαστημικής εποχής, που τότε ξεκινούσε.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», στις 06/07/1958…
