Το Σάββατο απεβίωσε ένας αγαπητός φίλος και συμφοιτητής στη θεολογική σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας, ο μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου, κυρός Προκόπιος. Ο αείμνηστος Προκόπιος διήνυσε μια πολυχρόνια Αρχιερατεία επί σαράντα τρία (43) συναπτά έτη με αξιόλογο ποιμαντικό, κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο, με πολλές συμμετοχές σε διεκκλησιαστικές συναντήσεις και φίλα προσκείμενος στον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.
Από τη θέση αυτή θα ήθελα να προσφέρω δύο λουλούδια στη σεπτή μνήμη του Μητροπολίτη Προκόπιου. Το πρώτο είναι αυτό που θυμάμαι όταν εξεταζόμαστε επί πτυχίο στο μάθημα της Εκκλησιαστικής Ιστορίας με καθηγητή τον μακαριστό Γεράσιμο Κονιδάρη. Όταν μας ρώτησε ο καθηγητής αν έχουμε μελετήσει σε βάθος την Εκκλησιαστική του Ιστορία, ο τότε φοιτητής Μιχαήλ Τσακουμάκας απάντησε διατυπώνοντας μια απορία, την εξής: « Πώς διδάσκετε ότι στα πρώτα χρόνια της Χριστιανικής Εκκλησίας η διαφορά πρεσβυτέρου και επισκόπου ήταν καθαρά τιμητική και όχι χαρισματική, τη στιγμή που ξέρουμε πως ο επίσκοπος Κυπριανός ήταν πρόεδρος των επισκόπων στην πρώτη τοπική σύνοδο της Καρθαγένης;» και ο Κονιδάρης αφού απάντησε πως ήδη στα τέλη του τρίτου αιώνα ο επισκοπικός βαθμός είχε αρχίσει να αυτονομείται, του έδωσε προφητικά την πρόβλεψη πως μια μέρα θα γίνει επίσκοπος και μάλιστα πετυχημένος. Όπως και έγινε.
Το δεύτερο είναι πως ως ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως Κορίνθου αντιμετώπισε πολλούς αιρετικούς αλλά περισσότερο τους οργανωμένους οπαδούς της μασονικής στοάς της Κορίνθου. Αλλά και στη μητρόπολή του οι ίδιοι μασόνοι υπέβλεπαν το έργο του, ιδιαίτερα στη Θάσο. Αυτός ήταν και ο λόγος που μου ζήτησε να αγοράσει διακόσια περίπου αντίτυπα του βιβλίου που πρόσφατα συνέγραψα με τον τίτλο: «Η Ορθοδοξία απέναντι στη Μασονία». Δεν έχουμε παρά να ευχηθούμε στον τριαδικό Θεό να τον αναπαύσει εν γη δικαίων.
Αιωνία αυτού η μνήμη.
*Ο Αντώνης Ιακώβου Ελευθεριάδης είναι Δρ. Φιλολογίας και Θεολόγους
