Εμμονικά προκλητικός ή αδίστακτος προπαγανδιστής; Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς το νέο υμνολόγιο για την Σύνοδο της Κρήτης και τον Οικουμενικό Πατριάρχη του “Φαναριώτη” Μητροπολίτου Μιλήτου κ. Αποστόλου, Καθηγουμένου της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Αγίας Αναστασίας Φαρμακολυτρίας κατά την Απόδοσιν της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και της Συνάξεως της Παναγίας Φανερωμένης;

Εδώ δεν σεβάστηκε την εξόδιο ακολουθία του μακαριστού πλέον Μητροπολίτη Φιλίππων και ,θα δίσταζε σε έναν απλό εορτασμό;

Πήρε λοιπόν ο Μητροπολίτης το λιβανιστήρι για το Οικουμενικό Πατριαρχείο, κατηγορεί τους αντιδρώντες στην Σύνοδο της Κρήτης για έλλειψη εκκλησιαστικού φρονήματος και ήθους, αλλά πραγματικά το θράσος του φτάνει εκτός ορίων όταν επικαλείται τις Οικουμενικές Συνόδους και το Σύμβολο της Πίστεως για να αντικρούσει την “αγία ανυπακοή”.

“Γιά ὅλους αὐτούς πού φωνάζουν καί ἀντιδροῦν, ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία, στοργική σάν τήν Παναγία μας, μέ πνεῦμα εἰρήνης καί καταλλαγῆς παρουσίαζει τό Σύμβολο τῆς Πίστεως καί τούς Ἱερούς Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν καί τῶν Τοπικῶν Συνόδων, πού εἶναι καρποί τῆς Πρώτης Ἐκκλησίας, τῇ συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος”αναφέρει…

Νομίζει μάλιστα την θολωμένη του κρίση πως αντικρούει τα επιχειρήματα των αντιδρώντων λέγοντας πως “δέν εἶδαν νά ἐκπληρώνονται οἱ προβλέψεις τους περί ὑποταγῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στόν Πάπα καί προδοσίας τῶν δογμάτων μας μετά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο. Εὐτυχῶς πού ἡ Ἐκκλησία εἶναι στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί ὄχι τά δικά τους. Εὐτυχῶς πού ὑπάρχει τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, γιά νά μᾶς δείξει τήν ἀλήθεια καί νά μᾶς δώσει τό δόγμα, ὅπως γιά αἰῶνες τώρα ἐπιμελῶς καί εὐσχημόνως τό κάνει.
Δοξάζουμε τό Θεό πού εἴμαστε Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι καί ἀνήκουμε στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί κανονικῶς ὑπαγόμεθα στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο”…

Ακολουθεί αναλυτικά το απόσπασμα της ομιλίας του:

“Δέν μπορῶ νά μήν ἀναφέρω ἐπίσης ὅτι ἡ παρουσία τῶν πατέρων ἀπό τή Χάλκη μᾶς μεταφέρει νοερῶς καί στό σεπτό τῆς Ὀρθοδοξίας Κέντρο, στό Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο, τό ὁποῖο μᾶς προκαλεῖ τήν αἴσθηση τῆς κατανύξεως. Μυρίζει θυμίαμα. Εἶναι στεφανωμένο μέ αἰώνια κατορθώματα, μουσκεμένο μέ τά δάκρυα τῶν πιστῶν, ποτισμένο μέ τά αἵματα τῶν μαρτύρων τῆς πίστεως. Κανείς δέν μπορεῖ νά γράψει τά ὀνόματα τῶν Ἁγίων πού πέρασαν ἀπό τό Πατριαρχεῖο καί τίμησαν τήν Ὀρθοδοξία. Τό φέρνουμε στή σκέψη μας μαζί μέ τά λείψανα τῶν Ἁγίων, τήν τάξη στόν Πατριαρχικό Ναό, τή χοροστασία τοῦ Πατριάρχου. Ἀναγνωρίζουμε τήν προσφορά του στήν Ὀρθόδοξη πίστη καί Θεολογία, ἀφοῦ ἀπό τήν Πρώτη Ἐκκλησία προῆλθαν τά δόγματα καί ὅλη ἡ πνευματική ἐμπειρία τῆς Ὀρθοδοξίας μας.

Τί κι ἄν φωνάζουν σήμερα κάποιοι γιά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας μας; Πρέπει νά καταλάβουν ὅτι τό Πατριαρχεῖο ἔκανε τό χρέος του, ὅπως πράττει τώρα γιά 2000 χρόνια. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, πού εἶναι ἡ Πρωτόθρονη Ἐκκλησία, πορεύεται ἀνάλογα πρός τά αἰτήματα τῶν καιρῶν καί κανονίζει κάθε φορά γιά τό συμφέρον τῆς Ἐκκλησίας καί τή σωτηρία τῶν πιστῶν. Ἔτσι καί στήν προκειμένη περίπτωση. Γιά πολύ καιρό προετοίμαζε τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο. Καί ἦρθε ὁ καιρός πού τό Ἅγιο Πνεῦμα εὐδόκησε μέ τόν συγκεκριμένο Μεγάλο Πατριάρχη μας νά σαρκωθεῖ καί νά ὁλοκληρωθεῖ ἡ προσπάθεια αὐτή. Ἀλλά γιά ὅλους αὐτούς πού φωνάζουν καί ἀντιδροῦν, ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία, στοργική σάν τήν Παναγία μας, μέ πνεῦμα εἰρήνης καί καταλλαγῆς παρουσίαζει τό Σύμβολο τῆς Πίστεως καί τούς Ἱερούς Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν καί τῶν Τοπικῶν Συνόδων, πού εἶναι καρποί τῆς Πρώτης Ἐκκλησίας, τῇ συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Δυστυχῶς, ὅμως, ἀπουσιάζει αὐτό τό ὁποῖο οἱ Πατέρες μας πολύ σωστά χαρακτήριζαν ὡς ἐκκλησιαστικό ἦθος καί φρόνημα. Τό πρόβλημα πού παρουσιάζεται σήμερα δέν εἶναι μόνο οἱ ζηλωτικές ὁμάδες, ἀλλά καί τό ὅτι ἀπό μισαλλόδοξα ἐπίσημα ἐκκλησιαστικά πρόσωπα ἐξέρχεται λόγος πού διχάζει, ἐπιχειρεῖται δέ νά τεκμηριωθεῖ «θεολογικῶς» τό πόσο βλάπτει ἡ ἀγάπη, ἡ ἐλευθερία καί ὁ διάλογος. Κηρύττουν αὐτοί οἱ ἴδιοι στούς ἀνθρώπους τή μετάνοια, ἀλλά οἱ ἀντιδράσεις τους φέρουν τό στίγμα τοῦ θιγμένου ἐγωισμοῦ τους, γιατί δέν εἶδαν νά ἐκπληρώνονται οἱ προβλέψεις τους περί ὑποταγῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στόν Πάπα καί προδοσίας τῶν δογμάτων μας μετά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο. Εὐτυχῶς πού ἡ Ἐκκλησία εἶναι στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί ὄχι τά δικά τους. Εὐτυχῶς πού ὑπάρχει τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, γιά νά μᾶς δείξει τήν ἀλήθεια καί νά μᾶς δώσει τό δόγμα, ὅπως γιά αἰῶνες τώρα ἐπιμελῶς καί εὐσχημόνως τό κάνει.

Δοξάζουμε τό Θεό πού εἴμαστε Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι καί ἀνήκουμε στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί κανονικῶς ὑπαγόμεθα στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο. Δοξάζουμε τό Θεό γιά τήν Ἐκκλησία μας. Καί ὅταν λέμε Ἐκκλησία, ἐννοοῦμε τή Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία δέν τεχνουργήθηκε ἐξ αἰτίας τῶν μεταφυσικῶν ἀναζητήσεων τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά ἀποκαλύφθηκε ἀπό τόν ἴδιο τό Θεό.