Στη Νέα Υόρκη στη δεκαετία του 70, μεσουράνησε το «Studio 54» που μαζί με την Barbarella, ήταν η διασημότερη ντισκοτέκ όλων των εποχών.
Το ετερόκλητο κοινό, ανώνυμοι Νεοϋορκέζοι ή τουρίστες, μπαϊσέξουαλ, γκέι, τρανσέξουαλ, μοντέλα, δημοφιλείς clubbers, αθλητές και λοιποί πετυχημένοι ή μη celebrities, με τη βοήθεια ποτού και ναρκωτικών, διασκέδαζε σε ξέφρενους ρυθμούς!
Το «Studio 54» βρισκόταν στην οδό 254 West 54th του Μανχάταν. Στην κεντρική είσοδό του, οι πορτιέρηδες διάλεγαν πολύ επιλεκτικά τα άτομα στα οποία επιτρεπόταν η είσοδος.
Πολύς κόσμος στηνόταν επί καθημερινής βάσεως απ’ έξω δίχως να καταφέρει να μπει στο club!
Το ύφος της ντίσκο ήταν μπαϊσέξουαλ και το κριτήριο βάσει του οποίου επέλεγαν θαμώνες, ήταν να είναι όλοι εμφανίσιμοι και να έχουν διάθεση να διασκεδάσουν. Στόχος των ιδιοκτητών- Ian Schrager και Steve Rubell- ήταν να διασκεδάζει ο κόσμος και όχι για να αναζητά ερωτικό σύντροφο. Οι γνωστότεροι θαμώνες του Studio 54 ήταν οι: Donna Summer, Sylvester, Dr. Buzzard’s Original Savannah Band, Amii Stewart, Anita Ward, France Joli, and The Ritchie Family, Frank Sinatra, Barbra Streisand, Diana Ross, Michael Jackson, Stevie Wonder, Grace Jones, Mick Jagger, Bianca Jagger, Dalí, Andy Warhol, Drew Barrymore, Brooke Shields, Calvin Klein, Cher, Liza Minelli, Rod Stewart και Woody Allen.
Η ντισκοτέκ, όπως ήταν αναμενόμενο, αποτελούσε μόνιμη και αγαπημένη βάση των παπαράτσι.
Οι ιδιοκτήτες «καλομάθαιναν» τους διάσημους πελάτες τους και ικανοποιούσαν κάθε τους ιδιοτροπία.
Στον εορτασμό μιας πρωτοχρονιάς, έριξαν 4 τόνους γκλίτερ ως χρυσόσκονη, ενώ τα μπαλκόνια του club, ήταν γνωστά σημεία για one night stand, μεταξύ δύο ή περισσότερων ατόμων. Υπήρχε μάλιστα ένας απομονωμένος χώρος- «Το δωμάτιο του Rubber»- ο οποίος βρισκόταν στη διάθεση των VIP που ήθελαν να αποφύγουν τα περίεργα βλέμματα και τα φλας των φωτογράφων.
Αναπόφευκτα, με αυτή την πελατεία, με αυτή τη νοοτροπία και υπό αυτές τις συνθήκες, στο Studio κυκλοφορούσαν και μεγάλες ποσότητες ναρκωτικών. Όταν η ντισκοτέκ έκλεισε, οι αρχές βρήκαν χτισμένα στους τοίχους και σε διάφορες κρυψώνες, κοκαΐνη και λεφτά!
Η τρελή επιτυχία του διάσημου νεοϋορκέζικου club της δεκαετίας του '70 σφραγίστηκε από τον κανόνα του ιδιοκτήτη του Steve Rubell για το πετυχημένο πάρτι: «Το κλειδί για ένα καλό πάρτι είναι να γεμίσεις ένα δωμάτιο με καλεσμένους πιο ενδιαφέροντες από σένα»!
Το 1978, μόλις έναν χρόνο μετά τη μετατροπή του από θέατρο σε κέντρο νυχτερινής διασκέδασης, το Studio 54 είχε αποφέρει στον Rubell περισσότερα από 7 εκατομμύρια δολάρια, με τον ιδιοκτήτη να ισχυρίζεται υπερήφανα ότι «μόνο η Μαφία βγάζει πιο πολλά λεφτά».
Τον Δεκέμβριο του 1978, οι δύο ιδιοκτήτες συνελήφθησαν, μετά από επιδρομή για φοροδιαφυγή και πέρασαν 13 μήνες στη φυλακή. Το Σεπτέμβριο του 1981, το «Studio 54» άνοιξε εκ νέου, με νέο ιδιοκτήτη αυτή τη φορά- τον Mark Fleischman. Στα δεύτερα εγκαίνια, οι υψηλοί προσκεκλημένοι ήταν οι: Andy Warhol, Calvin Klein, Cary Grant, Lauren Hutton, Gloria Vanderbilt, Mark Gastineau, Gina Lollobrigida και Brooke Shields.
Στην πραγματικότητα όμως, είχε έρθει το τέλος της θρυλικής ντίσκο.
Μετά από 33 μήνες λειτουργίας και αμέτρητα «τρελά» γλέντια, το «Studio 54» μετατράπηκε σταδιακά σε στούντιο ηχογραφήσεων. Το 1982 στο χώρο της ντισκοτέκ, έδωσαν συναυλία οι KISS. Κατά τη διάρκεια του 1985, heavy metal συγκροτήματα, όπως Slayer, Venom και Exodus, γύρισαν εκεί βίντεο, με τίτλο «Ultimate Revenge for Disco». Το 1989, ο ιδιοκτήτης Steve Rubell πέθανε, ενώ ο συνέταιρός του Ian Schrager δραστηριοποιήθηκε με τεράστια επιτυχία στον ξενοδοχειακό κλάδο.
Το κεφάλαιο Tod Papageorge
Το περιοδικό «Time» φέρνει ξανά στο προσκήνιο το πλούσιο, κάποιοι θα πουν «σκληρό» και προκλητικό, φωτογραφικό υλικό από τα περίφημα εορταστικά πάρτι του «κολαστηρίου» της Νέας Υόρκης.
Ο αμερικανός φωτογράφος - θρύλος που ακούει στο όνομα Tod Papageorge απαθανάτιζε για δεκαετίες κάθε αμαρτωλό στιγμιότυπο, και κουβαλά περγαμηνές. Δεν είναι τυχαίος. Έχει περάσει την πόρτα του πανεπιστημίου Yale και έχει στο ενεργητικό του πολλές επιτυχημένες δουλειές. Γεννημένος στην Πολιτεία Νιου Χάμσαϊρ των Ηνωμένων Πολιτειών το 1940 δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι θα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο και θα έγραφε τη δική του ιστορία στο κορυφαίο κλαμπ. Η καριέρα του ξεκίνησε και απογειώθηκε στην Νέα Υόρκη.
Το «Time» τολμά να χαρακτηρίσει δε, τα... έργα του «ποίηση».
