Πολλοί Έλληνες και ξένοι αρθρογράφοι έχουν επισημάνει ότι η ιδιότητα του αριστερού, έχει αποκτήσει κατά τα τελευταία τουλάχιστον είκοσι χρόνια χαρακτηριστικά επαγγελματικής ιδιότητας. Από την εποχή που….
τα διάφορα ιδρύματα των νεοφιλελεύθερων ανθρωπιστών (των μεγαλύτερων δηλαδή απάνθρωπων εκμεταλλευτών του ανθρώπου και για αυτό τον λόγο και απόλυτα αντίχριστων) με πρώτο και καλύτερο το Open Society του Σόρος άρχισαν να χρηματοδοτούν όχι μόνο την αριστερή ελίτ (αυτό το έκαναν από έναν τουλάχιστον αιώνα νωρίτερα) αλλά και προλετάριους της αριστεράς, απλούς στρατιώτες δηλαδή, σχεδόν το σύνολο των αριστερών εργαλειοποιήθηκαν μέσα στα προγράμματα και τις δράσεις των ιδρυμάτων αυτών και έναντι, ενίοτε πινακίου φακής, άρχισαν να εργάζονται για την επικράτηση του φιλελευθερισμού κρατώντας όμως πάντα ως εργασιακή πλέον ταυτότητα, αυτή του αριστερού.
Αυτοί είναι που πολεμούν τον μεγάλο εχθρό του εθνικισμού, ενώ ζουν σε έναν κόσμο όπου τους έχει αγοράσει και τους έχει ως δουλοπάροικους ο φιλελεύθερος διεθνισμός. Δεν επιτρέπεται να ρωτήσουν, ως δουλοπάροικοι, ούτε να αμφισβητήσουν την απόλυτη κυριαρχία του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά τα βάζουν με τον εθνικισμό, ο οποίος δεν είναι η κυρίαρχη ιδεολογία στον κόσμο σήμερα και σίγουρα δεν είναι αυτός που τους εμποδίζει να ακολουθήσουν κάποιους από τους πολλούς δρόμους τους προς τον σοσιαλισμό. Αυτός που τους εμποδίζει είναι ο κυρίαρχος φιλελευθερισμός, αλλά αυτοί , είπαμε, τα βάζουν με τον εθνικισμό. Δεν τολμούν να δαγκώσουν το χέρι που τους ταίζει.
Έτσι, βλέπεις τριαντάρηδες, που δεν εργάζονται αλλού, παρά μόνο στις χρηματοδοτούμενες από τον Σόρος ΜΚΟ των δικαιωμάτων (λες και τα νεωτερικά ανθρώπινα δικαιώματα δεν τα θέσπισαν αποκλειστικά και μόνο φιλελεύθεροι διανοητές, αλλά ψιλά γράμματα αυτά, όταν ο άλλος πλερώνει) να μοιράζουν φυλλάδια της Ανταρσύας και άλλων εξωαριστερών οργανώσεων. Έτσι, βλέπεις τους ίδιους να κατεβαίνουν ως μπαχαλάκηδες για να διαλύσουν κάθε πραγματική αντίδραση προκαλώντας και δικαιολογώντας την επέμβαση της αστυνομίας σε κάθε διαδήλωση. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι άνεργοι. Εργάζονται για τον μεγαλοκεφαλαιούχο Σόρος, τον Γκαίητς και άλλους του συναφιού τους, που χρηματοδοτούν τις ΜΚΟ που τους πληρώνουν.
Θα μου πείτε, βέβαια, καλά αυτοί είναι τόσοι πολλοί ώστε από τέτοιους ανθρώπους να προέρχεται αυτό το 20% που εξακολουθεί να έχει στις δημοσκοπήσεις η κυβέρνηση που έκανε πραγματικά κωλοτούμπα σε όλα μα όλα που είχε εξαγγέλει; Ο πρωθυπουργός που έκανε τον Ανδρέα να μοιάζει συνεπής στις υποσχέσεις του; Η απάντηση είναι πώς παρότι ο αριθμός τους δεν είναι καθόλου μικρός, δεν είναι αυτοί μόνο το 20% του Σύριζα.
Ο επαγγελματίας αριστερός έχει κυριαρχήσει και στο δημόσιο. Εκεί βέβαια δεν χρηματοδοτείται άμεσα από τον Σόρος, αλλά και εκεί υποστηρίζει με ιερό ζήλο την πολιτική ορθότητα (δηλαδή τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που θέτουν τα ατομικά δικαιώματα πάνω από το κοινό συμφέρον, πρώτο και βασικό χαρακτηριστικό κάθε δημοκρατικής κοινωνίας). Εκεί, ο επαγγελματίας αριστερός δεν έχει σημασία εάν εργάζεται, εάν εκτελεί τα καθήκοντα για τα οποία έχει προσληφθεί, αλλά μόνο εάν αγωνίζεται για την επικράτηση των φιλελεύθερων αρχών, τις οποίες ενίοτε βαφτίζει σοσιαλιστικές!!! Εάν καταφέρεται λοιπόν με ζήλο κατά την ορθοδοξίας και του έθνους, εάν μισεί κάθετι πατριωτικό και θεωρεί την Ευρωπαϊκή Ένωση την πεμπτουσία της δημοκρατίας, δεν χρειάζεται να δουλεύει. Κανείς δεν θα τον ελέγξει, ενώ ταυτόχρονα, όποιος συγκεντρώνει τα ανωτέρω χαρακτηριστικά έχει τις περισσότερες πιθανότητες να προαχθεί!
Από τα παραπάνω γίνεται, νομίζω, σαφές ότι το επάγγελμα του αριστερού είναι αυτό που καταστρέφει την Ελλάδα και δίνει στον Σύριζα ακόμη και τώρα 20%!
X.Μηνάογλου
makpress.blogspot.com
