Ο Άγιος Πλάτων, σε νεαρή ηλικία, συνελήφθη από ειδωλολάτρες, διότι διακήρυττε με σθένος την πίστη του στον Ιησού Χριστό, με αποτέλεσμα να τον οδηγήσουν μπροστά στον Αγριππίνο, ο οποίος βλέποντας την ωραιότητα και τη ρώμη του, και γνωρίζοντας ότι κατείχε μεγάλη περιουσία, προσπάθησε να τον ελκύσει με κολακείες. Όμως, ο Άγιος Πλάτων αρνήθηκε και συνέχισε να διακηρύττει την πίστη του στον Έναν αληθινό Θεό. Αφού ο ηγεμόνας είδε ότι δεν κατάφερε να τον αλλαξοπιστήσει δελεάζοντάς τον, τον απείλησε με μαρτύρια. Παρ’ όλα ταύτα, ο Άγιος Πλάτων παρέμεινε σταθερός στην πίστη του. Έτσι ο Αγριππίνος διέταξε να τον μαστιγώσουν ανελέητα.

Ο Μάρτυρας της Εκκλησίας διατήρησε την πίστη του και δεν έπαψε να ομολογεί τον Ιησού Χριστό, γι’ αυτό και διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός του (306 μ.Χ.).  Με αυτό τον τρόπο ο Άγιος μεγαλομάρτυρας Πλάτων παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο και τιμήθηκε με το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου.

Ο άγιος Ρωμανός, ο θεραπευτής της "σκλέπας" (επιδημικής ασθένειας των ιπποειδών), είναι ένας άγιος που τον συναντούμε σε τοιχογραφίες ναών της περιόδου 13ου έως και 15ου αιώνα, στην Πελοπόννησο (μητρόπολη Μονεμβασίας), στην Κρήτη, αλλά και στην περιοχή των Σκοπίων. Συχνά παριστάνεται να πραγματοποιεί θεραπευτική επέμβαση σε άλογα.

Κατά τους μελετητές, το πιθανότερο είναι ότι ταυτίζεται με τον άγιο μάρτυρα Ρωμανό από την Αντιόχεια, που μαρτύρησε το 304 μ.Χ. και γιορτάζει στις 18 Νοεμβρίου. 

Για τις απεικονίσεις του ως προστάτη και θεραπευτή των αλόγων προτείνουμε να διαβάσετε τη μελέτη της κυρίας Νικολέττας Πύρρου Θεραπευτής και πεταλωτής: νέα στοιχεία για τον Ρωμανό τον Σκεποδιώκτη από τη μνημειακή ζωγραφική της ΚρήτηςΣήμερα η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Αγίου νεομάρτυρος Αναστασίου από την Παραμυθιά της Ηπείρου, ο οποίος θυσιάστηκε για το Χριστό το έτος 1750.

Εξαιτίας της αποτελεσματικής αντίστασής του στους Τούρκους, που είχαν επιτεθεί με ανήθικες διαθέσεις σε Χριστιανές νέες του χωριού του, συνελήφθη και οδηγήθηκε στον πασά της περιοχής, με την ψεύτικη κατηγορία ότι υποσχέθηκε να ασπασθεί το μωαμεθανισμό. Ο Αναστάσιος υποβλήθηκε σε πολλά βασανιστήρια, για να αλλαξοπιστήσει, αλλά σε όλα έδειξε απερίγραπτη υπομονή. Τελικά μαρτύρησε με αποκεφαλισμό.

Εφέτος, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 200 ετών από την κήρυξη της Ελληνικής Επαναστάσεως το 1821, λέχθηκαν πολλά και για τους Νεομάρτυρες και τους Εθνομάρτυρες. Λεπτή διάκριση μεταξύ των δύο είναι η ακρώρεια της θυσίας από τη μια η Πίστη και το έργο του Ιερού Ευαγγελίου και από την άλλη το βίωμα του μαρτυρίου ένεκα της σφοδρότητας της αγάπης για τη σωτηρία της πατρίδας από τον Οθωμανικό ζυγό και οι ενέργειες και οι αγώνες του κληρικού και του λαϊκού πατριώτη κατά της τουρκικής τυραννίας.

Οι δύο παράλληλες διηγήσεις των Μαρτύρων που τιμούμε σήμερα είναι απόδειξη ότι η Χριστιανική Πίστη δε μεγαλούργησε αποκλειστικά στους πρώτους μ.Χ. αιώνες. Τόσο κατά την εποχή των διωγμών κατά την Ρωμαϊκή περίοδο, όσο και κατά την εποχή των νεομαρτύρων της Τουρκοκρατίας, μέχρι και σήμερα, αλλά και σε κάθε εποχή και σε κάθε τόπο, συνεχίζει το Ιερό Ευαγγέλιο να εμπνέει και να γεννά Αγίους και Μάρτυρες, οι οποίοι, με τη ζωή και το θάνατό τους για την αγάπη του Χριστού, γίνονται οδηγοί των νέων που αντιστέκονται, και του κάθε ανθρώπου που αγωνίζεται.

Το κάθε μαρτύριο που ζει ο Χριστιανός είναι το αυθεντικό τεκμήριο ότι η πίστη στο Χριστό είναι αληθινή και όχι ανθρώπινο κατασκεύασμα ή επινόηση.

Με ενάργεια περιγράφει ο υμνογράφος τη χαρά των πιστών και της δημιουργίας ολόκληρης, όταν τιμούμε τους Μάρτυρες της Πίστεως: «Κύριε, ἐν τῇ μνήμῃ τῶν Ἁγίων σου, πᾶσα ἡ κτίσις ἑορτάζει, οὐρανοὶ ἀγάλλονται σὺν τοῖς Ἀγγέλοις, καὶ ἡ γῆ εὐφραίνεται σὺν τοῖς ἀνθρώποις. Αὐτῶν ταῖς παρακλήσεσιν, ἐλέησον ἡμᾶς» ( Μαρτυρικὸν, Ἦχος πλ. β’) .