Ο Αγιος Θεόδωρος ο Τήρων καταγόταν από το χωριό Αμάσεια στη Μαύρη Θάλασσα, που ονομαζόταν Χουμιαλά, και έζησε κατά τους χρόνους των αυτοκρατόρων Μαξιμιανού (286 – 305 μ.Χ.), Γαλερίου (305 – 311 μ.Χ.) και Μαξιμίνου (305 – 312 μ.Χ.). Ονομάζεται Τήρων, διότι κατετάγη στο στράτευμα των Τηρώνων, δηλαδή των νεοσυλλέκτων, διοικούμενο υπό του πραιπόσιτου Βρίγκα.
Διαβλήθηκε στον πραιπόσιτο ως Χριστιανός και εκλήθηκε σε εξέταση και απολογία για το εάν όντως πιστεύει στο Ιερό Ευαγγέλιο και τον Λυτρωτή Ιησού Χριστό. Εκεί ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό χωρίς δισταγμό και με θάρρος το οποίο αντλούσε από την χάριν του Αγίου Πνεύματος. Ο διοικητής Βρίγκας δεν θέλησε να προχωρήσει στην σύλληψη και τιμωρία του Αγίου Θεοδώρου, αλλά τον άφησε να σκεφτεί και να του απαντήσει αργότερα. Πίστευε, μάταια, ότι ο Θεόδωρος θα άλλαζε φρόνημα και θα θυσίαζε οικειωθελώς στα είδωλα. Ο Θεόδωρος, ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού, όχι μόνο παρέμεινε αμετακίνητος στην πίστη του, αλλά έκαψε και το ναό της μητέρας των θεών Ρέας μαζί με το μεγαλοπρεπή είδωλό της. Αμέσως τότε συνελήφθη και ρίχτηκε από τους φανατικούς ειδωλολάτρες σε πυρακτωμένη κάμινο, όπου και ετελειώθηκε μαρτυρικά προς δόξαν Θεού.
Να σημειωθεί ότι τελείται Σύναξη του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Θεοδώρου του Τήρωνος το Σάββατο της Α’ εβδομάδος των Νηστειών, δηλαδή την ημέρα που ο Άγιος έκανε το θαύμα των κολλύβων σώζοντας τον ορθόδοξο λαό από τα μιασμένα ειδωλόθυτα, τα οποία επρόκειτο από άγνοια να φάει.
Τα παλαιά χρόνια ετελείτο η Σύναξη των πιστών στο αγιότατο Μαρτύριο του Αγίου Θεοδώρου, το οποίο βρισκόταν στην περιοχή του Φωρακίου ή Σφωρακίου,
Στην Αγιογραφία, ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Θεόδωρος ο Τήρων εμφανίζεται σε τεσσάρων ειδών μορφές. Είτε μόνος με στρατιωτική στολή, είτε αντιμετωπίζοντας ένα φίδι-δράκο και μαζί με τον Άγιο Θεόδωρο τον Στρατηλάτη όρθιοι ή πάνω σε άλογα. Πάντα φέρει στρατιωτική στολή.
Η Ισαπόστολος Αγία Μαριάμνη καταγόταν από την Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας. Χριστιανή και αυτή, είχε τον ίδιο θείο ζήλο με τον αδελφό της Απ. Φίλιππο. Φλεγόμενη από τον ιερό ζήλο της ευρύτερης διάδοσης του Ευαγγελίου και της σωτηρίας περισσότερων ανθρώπων, ακολούθησε εκείνον σε πολλές περιοδείες του, βοηθώντας τον στο αποστολικό έργο του και συμμεριζόμενη τους κινδύνους του.
Μετά το μαρτυρικό θάνατο του αδελφού της (ημέρα μνήμης, 14 Νοεμβρίου), μαζί με τον απόστολο Βαρθολομαίο (ημέρα μνήμης, 11 Ιουνίου) πήρε το λείψανο του Αποστόλου Φιλίππου και το ενταφίασε. Ο Βαρθολομαίος, αφού τακτοποίησε τα της διοικήσεως της Εκκλησίας της Ιεραπόλεως, εγκατέστησε εκεί επίσκοπο ονόματι Στάχυ και συνοδευόμενος από τη Μαριάμνη προχώρησε προς τη Λυκαονία κηρύττοντας το λόγο του Θεού. Αργότερα, σύμφωνα με την παράδοση, μετέβη στις Ινδίες και συνέχισε το έργο του, όπου είχε μαρτυρικό τέλος με σταυρικό θάνατο.
Η Μαριάμνη μετά τη Λυκαονία επέστρεψε στην Παλαιστίνη, στα μέρη του Ιορδάνου, όπου και κοιμήθηκε ειρηνικά.
Ο Άγιος Αυξίβιος, που επίσης εορτάζουμε, έζησε κατά τους αποστολικούς χρόνους και ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας της Ρώμης. Έχοντας γνωρίσει και ασπασθεί το Χριστιανισμό, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του, για να αποφύγει το γάμο με επιφανή ειδωλολάτρισσα, για τον οποίο τον προόριζαν οι γονείς του.
Μετά από πολλές περιπέτειες, έφθασε στην Κύπρο και αποβιβάστηκε στην περιοχή του Λιμνίτη. Η άφιξή του συνέπεσε χρονικά με την παρουσία στο νησί των Αποστόλων Βαρνάβα και Μάρκου, οι οποίοι τον βάφτισαν και τον χειροτόνησαν σε πρεσβύτερο στους Αρχαίους Σόλους.
Με τη βοήθεια του αδελφού του Θεμισταγόρα, ο οποίος είχε επίσης εγκατασταθεί στο νησί, ανέπτυξε πλούσια ιεραποστολική δράση στην περιοχή των Σόλων, που μέχρι τότε ήταν γνωστή ως κέντρο της ειδωλολατρίας.
Ως επίσκοπος Σόλων πλέον, έσωσε πλήθη Κυπρίων από την πλάνη, αλλά και αξιώθηκε από το Θεό να θεραπεύει κάθε είδος σωματικής και ψυχικής ασθένειας. Η μνήμη του Αγίου Αυξιβίου τιμάται ιδιαίτερα στη Μητροπολιτική Περιφέρεια Μόρφου και ειδικά στο χωριό Αστρομερίτης, όπου βρίσκεται και ναός αφιερωμένος στο όνομά του.
Επίσης, πανηγυρίζουν ο ναός των Αγίων Θεοδώρων στην κατεχόμενη Άσσεια και το Παρεκκλήσιο Αγίας Μαριάμνης στο Άρσος της Επαρχίας Λεμεσού.
Συνειδητοποιούμε ακόμη μια φορά ότι το νησί μας, μέσα στην πορεία του χρόνου, δεν φιλοξένησε μόνο κατακτητές και εμπόρους των εθνών, αλλά και Αγίους: Αποστόλους, Ιεράρχες, Ασκητές, Μάρτυρες της Ορθοδόξου Πίστεως. Αυτό μας ενθαρρύνει να παραμένουμε με δέος προσηλωμένοι σε αυτή την κληρονομία και να δοξολογούμε το Θεό για την εύνοιά Του. Πόση ευλογία και πόση ευθύνη στους ώμους μας; Για εκείνους που πέρασαν και για εκείνους που θα έρθουν μετά από εμάς!
