Στην Ερμιόνη της Αργολίδας εδώ και πάνω από 50 χρόνια αναβιώνει ένα ξεχωριστό πασχαλινό έθιμο που δεν είναι άλλο από το Κάψιμο του Ιούδα στο λιμάνι της Ερμιόνης.
Κάθε Λαμπρή, το απόγευμα της Κυριακής μετά τον Εσπερινό της Αγάπης, το κεντρικό λιμάνι γεμίζει κόσμο. Μικροί και μεγάλοι συγκεντρώνονται γύρω από την προβλήτα, εκεί όπου το ομοίωμα του Ιούδα στήνεται σαν σύμβολο της προδοσίας που πρόκειται να παραδοθεί στις φλόγες. Οι καμπάνες της Παναγίας και του Ταξιάρχη χτυπούν γιορτινά, μα η στιγμή έχει κάτι βαθύτερο — ένα μυστήριο που ξεπερνά το τυπικό. Είναι η στιγμή της λύτρωσης, της κάθαρσης, της ενότητας.
Το έθιμο χάνεται στον χρόνο. Τον προηγούμενο αιώνα, γινόταν στον «κρανίου τόπο» των Ταξιαρχών, πάνω σε έναν σωρό από πέτρες. Και όμως, υπήρξαν χρόνια που η φλόγα έμοιαζε να σβήνει. Το έθιμο ατόνησε, όπως πολλές παραδόσεις που απειλούνται από τη λήθη. Μέχρι που το 1971, μια παρέα νέων Ερμιονιτών στάθηκε απέναντι στον χρόνο με πείσμα, πίστη και αγάπη. Ησαΐας Κουβαράς, Κοσμάς Κοτταράς (Καψούρης), Πάνος Γιαννάκος, Μιχάλης Ασλάνης — και αργότερα ο Λάμπης Παυλίδης, ο Παντελής Φοίβας και ο Χρήστος Ιωάννου — έστησαν ξανά τον Ιούδα, όχι για να κάψουν ένα σύμβολο, αλλά για να αναστήσουν μια κοινή μνήμη.
Με αυθορμητισμό, μεράκι και σεβασμό, έδωσαν ξανά φλόγα στην παράδοση και την παρέδωσαν στις επόμενες γενιές. Από τότε, η αναβίωση συνεχίζεται κάθε χρόνο, με τη στήριξη του Πολιτιστικού Συλλόγου ΛΑΣΟΣ.
Σήμερα, οι νέοι της Ερμιόνης — με τη βοήθεια των παλαιότερων — ετοιμάζουν με τα ίδια τους τα χέρια το ομοίωμα. Το Μεγάλο Σάββατο, μετά την πρώτη Ανάσταση, το τοποθετούν στην προβλήτα. Και όταν δύει ο ήλιος, τα ψαροκάικα φέρνουν τη φλόγα.
Το Κάψιμο του Ιούδα στην Ερμιόνη δεν είναι απλώς ένα εντυπωσιακό έθιμο. Είναι μια πράξη συλλογικής μνήμης και πνευματικής αντίστασης. Είναι μια υπενθύμιση ότι η Ανάσταση δεν είναι μόνο θρησκευτικό γεγονός — είναι κάλεσμα για ενότητα, για σεβασμό στη ζωή, για αποδοχή και αλληλεγγύη.
