Ο Αλμπέρτο Φραντσεσκίνι ένας από τους ιδρυτές των Ερυθρών Ταξιαρχιών, πέθανε στις 11 Απριλίου στο Μιλάνο, σε ηλικία 77 ετών, όμως η είδηση του θανάτου του έγινε γνωστή στην Ιταλία μόλις χθες Σάββατο 26 Απριλίου. Την βιογραφία του δίνει η Corriere Della Sera.

Από τους πρώτους που συνελήφθησαν, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν, φυλακίστηκαν σε ειδικές φυλακές και στη συνέχεια ήταν από τους πρώτους που αποστασιοποιήθηκαν από τον ένοπλο αγώνα.

Ελεύθερος από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, συγγραφέας μιας από τις πρώτες αυτοβιογραφίες που αποκάλυψαν τη γένεση του ένοπλου αγώνα στην Ιταλία, το τελευταίο διάστημα είχε γίνει υποστηρικτής των λιγότερο επιθετικών θέσεων για την ιστορία των Ερυθρών Ταξιαρχιών, την υπόθεση Μόρο και όχι μόνο.

Ποιος ήταν ο Αλμπέρτο Φραντσεσκίνι

Γεννήθηκε το 1947 στο Ρέτζιο Εμίλια και ενσάρκωσε τη «μετα-αντιστασιακή» ψυχή του ένοπλου κόμματος που γεννήθηκε στα εργοστάσια του βορρά.

Μαχητής της Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας Νεολαίας και στη συνέχεια του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος – PCI, είχε μεγαλώσει με τις ιστορίες των παρτιζάνων του τόπου του που είχαν συμμετάσχει στην Αντίσταση ενάντια στους ναζιστές και τους φασίστες.

Αυτοί μετέδωσαν στους νεότερους το όραμα της «διακοπείσας επανάστασης» κρατώντας κρυμμένα τα όπλα τους περιμένοντας να ξαναρχίσουν να πολεμούν για να «κατακτήσουν την κόκκινη άνοιξη».

Βγήκε στην παρανομία και συνδημιούργησε τις Ερυθρές Ταξιαρχίες

Το 1970, μετά τη ρήξη με το PCI, αποφάσισε να πάει στην παρανομία και έφυγε για το Μιλάνο για να ενταχθεί μαζί με τους Ρενάτο Κούρτσιο και τη Μάρα Καγκόλ, αφού έκαψε την ταυτότητά του, ένας από αυτούς τους αντάρτες το έμαθε και του εμπιστεύτηκε το παλιό του πιστόλι: ένα γερμανικής κατασκευής λούγκερ.

Το λούγκερ επανεμφανίστηκε τον Μάρτιο του 1972, στοχεύοντας το πρόσωπο του Ιντάλγκο Μακιαρίνι, του στελέχους της Sit Siemens που ήταν το θύμα της πρώτης απαγωγής από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, που φωτογραφήθηκε με μια πινακίδα στο λαιμό του.

«Χτύπα και φύγε, τίποτα δεν θα μείνει ατιμώρητο. Χτύπα έναν για να εκπαιδεύσεις εκατό. Όλη η εξουσία στον ένοπλο λαό», υπογεγραμμένο με ένα πεντάκτινο αστέρι που περικλείεται σε κύκλο. Την πινακίδα κρατούσε ο Αλμπέρτο Φραντσεσκίνι.

Η απαγωγή του εισαγγελέα της Γένοβας και η σύλληψη

Δύο χρόνια αργότερα, τον Απρίλιο του 1974, συμμετείχε στην απαγωγή του εισαγγελέα της Γένοβας Μάριο Σόσι , την πρώτη ενέργεια με την οποία οι Ερυρθές Ταξιαρχίες εγκατέλειψαν τις φάμπρικες για να εισέλθουν στην εθνική πολιτική σκηνή.

Το ενεργειακό "άπλωμα" της Τουρκίας και η απειλή αποδοχής του Τουρκολιβυκού μνημονίου από Ιταλία-Αίγυπτο-Χαφτάρ

Ακολούθως προσγειώθηκε στη Ρώμη για να παρακολουθήσει τον Τζιούλιο Αντρεότι με σκοπό την απαγωγή του, αλλά τον Σεπτέμβριο συνελήφθη μαζί με τον Ρενάτο Κούρτσιο από τους Καραμπινιέρους, χάρη σε μια πληροφορία από τον πληροφοριοδότη «Brother Mitra».

Πέντε μήνες αργότερα, τον Φεβρουάριο του 1975, ο Curcio απελευθερώθηκε από κομάντο των Ερυθρών Ταξιαρχιών με επικεφαλής την Καγκόλ.

Ο Φραντσεσκίνι , αντίθετα, παρέμεινε στη φυλακή, με παράπονο «γιατί οι σύντροφοί του δεν τον είχαν απελευθερώσει και αυτόν».

Κάτι που έκανε χειρότερο η εσωτερική πολεμική μέσα στις Ερυθρές Ταξιαρχίες σχετικά με μια προειδοποίηση που έφτασε λίγες ώρες μετά την ενέδρα που έστησαν οι Καραμπινιέροι και η οποία έφτασε στον Μάριο Μορέτι, αλλά όχι σε αυτόν και τον Κούρτσιο, δεν έχει ποτέ καταλαγιάσει, παρά τις επανειλημμένες εξηγήσεις που έδωσε ο ίδιος ο Μορέτι και άλλοι σύντροφοι.

_{Από την απαγωγή του στρατηγού του ΝΑΤΟ και αναπληρωτή Επιτελάρχη Τζέιμς Ντόζιερ. Η επιχείρηση απελευθέρωσής του οδήγησε στη σύλληψη ενός πυρήνα των Ε.Τ.}

Πρωτοστάτησε σε εξεγέρσεις, αποστασιοποιήθηκε, αλλά δεν «κελάηδησε»

Ο Φραντσεσκίνι συνέχισε με μαχητικότητα πίσω από τα κάγκελα, εμμένοντας ακόμα και στις πιο επιθετικές θέσεις του «αντάρτικου πόλεων» και εκτίοντας την ποινή του στα κελιά υψίστης ασφαλείας της Ασινάρα, του Μπάντου και του Κάρρους στη Σαρδηνία, συμμετέχοντας στις εξεγέρσεις και υπομένοντας τις συνέπειες.

Μέχρι περίπου τα μέσα της δεκαετίας του 1980 αποφάσισε να αποσυνδέσει τη μοίρα του από εκείνη του ένοπλου αγώνα, συντασσόμενος με τους αποστασιοποιημένους, εκείνους που παραδέχτηκαν την ήττα και την αποτυχία του επαναστατικού εγχειρήματος.

Παρότι αποστασιοποιημένος δεν κατονόμασε ποτέ τους συνεργούς του στις Ερυθρές Ταξιαρχίες.

_{Tο «σημάδι ζωής» που έδωσαν οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, κατά τη διάρκεια της απαγωγής του ιταλού πρωθυπουργού Άλντο Μόρο}

Θεώρησε πως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες χρησιμοποιήθηκαν από μυστικές υπηρεσίες

Εξιστόρησε την εμπειρία του στο βιβλίο Mara, Renato and I, που έγραψε μαζί με τον δημοσιογράφο Πιερ Βιτόριο Μπούφα, και με την πάροδο των χρόνων αποστασιοποιήθηκε όχι μόνο από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες αλλά και από την ιστορία όπως την αφηγούνται οι πρώην σύντροφοί του.

Αυτό το έπραξε προωθώντας υποψίες και αμφιβολίες για την εξέλιξη της οργάνωσης μετά τη σύλληψη του ιδίου και του Κούρτσιο, η οποία δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί, για να αντικατασταθεί η ηγεσία.

Αργότερα αμφισβήτησε τη φιλοσοφία και τη διαχείριση της απαγωγής του Άλντο Μόρο, όπως την ανασυνθέτουν οι ταξιαρχίες. «Η δυναμική δεν είναι αυτή που αφηγούνται οι Μορέτι και Μορούτσι, δεν υπήρξε ποτέ πραγματική σαφήνεια», επανέλαβε αρκετές φορές για να υποστηρίξει ότι οι Ερυθρές Ταξιαρχίες ήταν πιόνια στα χέρια άλλων δυνάμεων.

Αυτό ήταν ένα σημαντικό και καθοριστικό κομμάτι της ζωής του με το οποίο δεν κατάφερε ποτέ να κλείσει λογαριασμούς.

Φωτογραφία της Corriere della Sera από τις 14 Μαϊου του 1977 σε απεργία στο Μιλάνο. Ο μασκοφόρος κραδαίνει ένα γερμανικό Walther P38.