Μᾶς ἀναφέρει ὁ καλός Κληρικός καί Πνευματικός Πατέρας τοῦ Πειραιᾶ, π. Στέφανος Ἀναγνωστόπουλος, ἀπό τίς προσωπικές του σημειώσεις:
«“Τό ἔτος 1978, τήν Ε´ Κυριακή τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἔκανα ἕνα κήρυγμα στόν Ἅγιο Βασίλειο Πειραιῶς, ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἑορτῆς τῆς Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, περί μετανοίας.
Ἀναφέρθηκα στίς διάφορες κατηγορίες μετανοούντων καί στήν ἐξομολόγησι, πού γινόταν δημόσια τά πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μας, μέσα στίς Κατακόμβες καί στούς τότε Ἱερούς Ναούς.
Ἕνας ἐκκλησιαζόμενος χριστιανός, γύρω στήν ἡλικία τῶν 60 ἐτῶν, εἶχε ἕνα μεγάλο πάθος, ἀπ᾽ τό ὁποῖο —καί στήν ἡλικία αὐτή— δέν μποροῦσε νά ἀπαλλαγῆ καί ἔτσι ἐστερεῖτο τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.
Τήν ἑπομένη Κυριακή, πού ἦταν τῶν Βαΐων, εἴχαμε ἀρχιερατική Θεία Λειτουργία. Ὅταν σύν Θεῷ φθάσαμε στό τέλος καί σταθήκαμε ὅλοι οἱ ἱερεῖς μπροστά στήν Ὡραία Πύλη γιά νά γίνη ἡ Ἀπόλυσι, τοῦ διακόνου λέγοντος ῾τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν᾽ καί καθώς ὁ Μητροπολίτης θ᾽ ἄρχιζε τήν Ἀπόλυσι μέ τό Ἑὐλογία Κυρίου καί ἔλεος Αὐτοῦ ἔλθοι ἐφ᾽ ἡμᾶς…᾽, πάνω ἀπ᾽ τό δεσποτικό θρόνο ἀκούσαμε μιά δυνατή φωνή ἑνός χριστιανοῦ… Ἦταν ὁ χριστιανός πού σᾶς εἶπα, μέ τό μεγάλο πάθος.
Πάνω ἀπ᾽ τό δεσποτικό θρόνο, λοιπόν, φώναξε δυνατά δύο φορές: Ἑἶμαι τέτοιος… εἶμαι τέτοιος…᾽ καί εἶπε τό πάθος του. Μπροστά στόν κατάμεστο ἀπό χριστιανούς Ναό ὁμολόγησε τό πάθος του! Ὅλοι μας ἐκπλαγήκαμε, μείναμε ἄφωνοι. Ὁ δεσπότης ὅμως δέν τά ᾽χασε, συνέχισε καί τελείωσε τήν Ἀπόλυσι.
Ποιό τό ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς ὁμολογίας; Ὅπως μοῦ ᾽λεγε ὁ ἴδιος κατόπιν, ἔφυγε ἀπ᾽ τά μέλη τοῦ σώματός του ἕνας βράχος, ἀπαλλάχθηκε ἀπ᾽ τό πάθος του μιά γιά πάντα καί στήν πρώτη του Θεία Κοινωνία εἶχε πανηγύρι”[ὑπ.: Ἀπ᾽ τίς προσωπικές μου σημειώσεις]».
ΠΗΓΗ:
Αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ
Η Εξομολόγηση – Μετάνοια: Το Αντικλείδι του Παραδείσου
εκδ. Άγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός
Αθήνα 2012
