“Αγάπησε τον δούλο του, σαν παιδί του. Και μ’αυτή την αγάπη προστρέχει στον Χριστό, μπροστά σε όλους τους ανθρώπους και τον παρακαλεί, έχοντας ακλόνητη πίστη ότι ο Χριστός μπορεί να θεραπεύσει τον δούλο του, το παιδί του.
Κι έτσι κι έγινε.
Ο Χριστός θαυμάζει την πίστη του.
Και εν τέλει δέχεται και την ταπείνωσή του.
Νιώθει ο εκατόνταρχος την αναξιότητά του και την ομολογεί.
Έτσι γίνεται σήμερα ένα παράδειγμα προς μίμηση.
Άραγε εμείς που έχουμε με τόση σιγουριά την ιδιότητα του χριστιανού, έχουμε την πίστη του; Εμπιστευόμαστε την δύναμη του Χριστού;
Έχουμε την ταπείνωση να δούμε την αναξιότητά μας;
Είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε το θαύμα;
Ιδού, ότι ένας εκατόνταρχος, γίνεται τελικά, παράδειγμα προς μίμηση.”