Για πρώτη φορά του προγράμματος αναζήτησης εξωγήινης ζωής Breakthrough Listen θα χρησιμοποιήσει ένα μεγάλο τηλεσκόπιο, του Γκριν Μπανκ στη Δυτική Βιρτζίνια των ΗΠΑ,  γιατί έχει σοβαρές ενδείξεις ύπαρξης εξωγήινης τεχνολογίας, όπως εκπομπές ραδιοσημάτων, στον μυστηριώδη μακρόστενο αστεροειδή Οουμουαμούα που έχει σχήμα πούρου

Ένας αστεροειδής ο οποίος θεωρείται από πολλούς ως ένα είδος καμουφλαρισμένου διαστημοπλοίου

Ο εν λόγω πολύ σκοτεινός αστεροειδής είναι ένας περαστικός «επισκέπτης» από το διαστρικό χώρο ή από κάποιο άλλο ηλιακό σύστημα, ο οποίος έγινε αντιληπτός για πρώτη φορά τον Οκτώβριο από το τηλεσκόπιο Pan-Starrs στη Χαβάη (εξ ου και το χαβανέζικο όνομά του που σημαίνει «αγγελιοφόρος»).

Αφού πέρασε κοντά από τον Ήλιο, πλέον απομακρύνεται από τη Γη.

Αυτό που έχει προκαλέσει συναγερμό στη ΝΑSA είναι ότι ο αστεροειδής αυτός εκτός του ότι έχει αυτό το περίεργο σχήμα μονόλιθου προέρχεται απ'έξω από το ηλιακό σύστημα.

Μέχρι σήμερα ουδέποτε είχε εξακριβωθεί αντικείμενο που να προέρχεται από «άλλο» αστρικό χώρο εντός της γειτονιάς μας

Το τηλεσκόπιο θα αρχίσει την παρατήρηση του αστεροειδούς σήμερα και θα χρησιμοποιήσει τέσσερις διαφορετικές ραδιοσυχνότητες. Αν και ο Οουμουαμούα βρίσκεται σε διπλάσια απόσταση από τη Γη από ό,τι από τον Ήλιο, το αμερικανικό ραδιοτηλεσκόπιο, ένα από τα μεγαλύτερα του κόσμου, μπορεί να «πιάσει» σήματα τόσο αδύναμα όσο αυτά ενός κινητού τηλεφώνου.

«Το πιθανότερο είναι ότι έχει φυσική προέλευση, αλλά επειδή είναι τόσο παράξενος, θα θέλαμε να τον 'τσεκάρουμε' μήπως έχει οποιοδήποτε σημάδι τεχνητής προέλευσης, όπως ραδιοεκπομπές» δήλωσε ο καθηγητής αστρονομίας 'Αβι Λόεμπ του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ και σύμβουλος του προγράμματος Breakthrough.

Πολλοί αστρονόμοι τον θεωρούν τον πρώτο αστεροειδή που «τρύπωσε» στο ηλιακό μας σύστημα και έχουν ξενιστεί από το ασυνήθιστα επίμηκες σχήμα του, που έχει μήκος περίπου 400 μέτρα και πλάτος μόνο 40.

Φυσικά προκύπτουν πολλά ενδιαφέροντα ερωτήματα. Εάν δεν πρόκειται για φυσικό σχηματισμό. Τότε τι είναι; Στατιστικά είναι το λιγότερο αλαζόνας όποιος πιστεύει ότι στο Σύμπαν υπάρχει μόνο η αφεντομουτσουνάρα μας ως έλλογο ον τουλάχιστον.

Πόσο πιθανό είναι όμως να συναντηθούμε με έναν πολιτισμό ο οποίος να έχει καταφέρει να κάνει τα διαστρικά ταξίδια πραμγατικότητα;

Θεωρείται κάτι μοναδικό στα χρονικά της διαστημικής εξερεύνησης διότι μέχρι τώρα πολλοί θεωρούσαν ότι είναι αδύνατο ένα σώμα από άλλο ηλιακό σύστημα να μπει στο δικό μας και άλλοι μάλιστα λένε ότι το δικό μας ηλιακό σύστημα δεν θα μας «αφήσει» ποτέ να φύγουμε από εδώ

Ζώνη του Κάιπερ-Πλούτωνας

Η Ζώνη του Κάιπερ βρίσκεται σε απόσταση 30-50 AU (αστρονομικέ μονάδες, μία μονάσα ισούται με την απόσταση Γης-Ήλιου) και αποτελείται από μικρά, παγωμένα σώματα. Τα σώματα της ζώνης που, λόγω έλξης από τους μεγάλους πλανήτες, μπαίνουν στο Ηλιακό σύστημα λέγονται Κένταυροι.

Ο Πλούτωνας, που βρίσκεται στις 39,5 AU, ήταν ο μικρότερος από τους πλανήτες (με διάμετρο μικρότερη από την Σελήνη) μέχρι τον αποχαρακτηρισμό του, και αυτός για τον οποίο έχουμε τα λιγότερα στοιχεία.

Αποτελεί διπλό σύστημα με το δορυφόρο του Χάροντα (συνολικά ο Πλούτωνας έχει 5 δορυφόρους). Ο Πλούτωνας θεωρείται πλέον πλανήτης νάνος, μιας και στη Ζώνη του Κάιπερ έχουν ανακαλυφθεί σώματα του ίδιου ή και μεγαλύτερου μεγέθους από αυτόν και αφού το ελάχιστο όριο μεγέθους για πλήρη πλανήτη τέθηκε μεγαλύτερο από αυτόν.

Ο διασκορπισμένος δίσκος (scattered disc) είναι περιοχή του ηλιακού συστήματος όπου μεταποσειδώνια αντικείμενα διανύουν τροχιές με περιήλια γύρω στις 30-35 AU και αφήλια που ξεπερνούν τις 100 AU. Τα αντικείμενα διασκορπισμένου δίσκου συγκαταλέγονται στα μακρινότερα και πιο ψυχρά αντικείμενα του Ηλιακού συστήματος. Πιστεύεται ότι από εκεί προέρχονται οι κομήτες με βραχεία περίοδο εμφάνισης.

Τελικό σύνορο του Συστήματος είναι το υποθετικό Νέφος του Όορτ.

Είναι παρόμοιο με τη Ζώνη του Κάιπερ όσον αφορά τα σώματα που το αποτελούν, βρίσκεται όμως πολύ πιο μακριά, στις 50.000-100.000 AU, και σχηματίζει σφαίρα που περικλείει το Ηλιακό σύστημα, ενώ η Ζώνη του Κάιπερ είναι περιορισμένη στην εκλειπτική. Από εκεί θεωρείται ότι προέρχονται οι κομήτες με μεγάλες περιόδους, όπως ο Κομήτης του Χάλεϋ.

Τυπικά, το όριο του Ηλιακού συστήματος είναι εκεί που η βαρύτητα του Ήλιου παίζει μικρότερο ρόλο από τη βαρύτητα άλλων σωμάτων ή του Γαλαξία, δηλαδή πρακτικώς στα μισά της απόστασης μέχρι το πιο κοντινό άστρο. Εναλλακτικά, το Ηλιακό Σύστημα τελειώνει εκεί που το μαγνητικό πεδίο του Γαλαξία γίνεται ισχυρότερο από το μαγνητικό πεδίο του Ήλιου, και δημιουργείται κρουστικό κύμα με τον ηλιακό άνεμο (ηλιόπαυση).