Κρήτη καὶ Πόντος μαζί, σ’ ἕνα νέο πατριωτικὸ τραγούδι, ἐμπνευσμένο ἀπὸ τὴν κατάσταση στὴν ὁποία ἔχουμε περιέλθει ὡς χώρα. Ἕνα τραγούδι ποὺ στέλνει ἕνα σαφὲς καὶ δυνατὸ μήνυμα πρὸς κάθε κατεύθυνση….
Μπορεῖς ἀκόμα νὰ ὀνειρεύεσαι, νὰ ἐλπίζεις… σὲ κάνει νὰ θὲς νὰ παλέψεις γιὰ τὰ ἰδανικὰ καὶ τοὺς στόχους σου, νὰ μὴν παραιτεῖσαι, νὰ μὴ σκύβεις τὸ κεφάλι…
Νὰ κοιτᾶς ψηλὰ καὶ νὰ ξεκινᾶς κάθε μέρα γιὰ νέους ὁρίζοντες… νὰ βλέπεις τὸ μέλλον σου πιὸ φωτεινὸ κι ὄχι ὅπως σὲ ἀνάγκασαν νὰ τὸ βλέπεις σκοτεινὸ καὶ μαῦρο…
«Δὲ φοβᾶμαι νὰ πετάξω καλοκαίρι μου…» λέει μὲ τὴν καθάρια φωνὴ του ὁ Μιχάλης Κακέπης καὶ συνεχίζει μιὰ ἀφήγηση ποὺ καθηλώνει ὁ Χαράλαμπος Γαργανουράκης.
Μοναδικὴ καὶ ἡ ἑρμηνεία τοῦ Μιχάλη Ἀλεφαντινοῦ, μὲ τὴν ὑπέροχη, μελωδικὴ φωνή του, μᾶς μεταφέρει ἕνα…. μήνυμα αἰσιόδοξο.. «στὸ φῶς ὁ κόσμος ξεκινάει νὰ περπατήσει…κανένας τοῖχος δὲν θὰ τὸν κρατήσει..»
Συγκλονιστικὴ ἡ στιγμὴ ποὺ ἡ Δέσποινα Σπαντιδάκη, παίρνει τὴν σημαία μας ἀπὸ τὴν ἐκκλησία καὶ τὴν παραδίδει στὴν Ἀναστασία Μοσχολάκη, ποὺ συμβολίζει τὴν «Ἐλπίδα», ἡ ὁποία λίγο νωρίτερα ἀπογοητευμένη σβήνει τὸ κερὶ καὶ φεύγει… Τώρα κρατώντας τὴν Ἑλληνικὴ σημαία στὰ χέρια της, προχωράει μὲ πίστη καὶ ξεκινᾶ νὰ χτίζει τὸ μέλλον της ἀπὸ τὰ συντρίμια ποὺ τῆς παρέδωσαν…..
Οἱ στίχοι τοῦ Σαράντη Ἀλιβιζάτου, γεμάτοι «φῶς» ποὺ πλημμυρίζει τὴν ψυχή μας…
Ἡ καταπληκτικὴ σκηνοθεσία τοῦ Περικλῆ Μοσχολάκη, ντύνει μὲ εἰκόνες κάθε λέξη…
Ἡ μουσικὴ( στὸ α’ μέρος) τοῦ Γιώργου Λουκάκη, ἀπόλυτα καὶ ἁρμονικὰ δεμένη μὲ τοὺς στίχους, μᾶς ταξιδεύει μὲ μοναδικὸ προορισμὸ καὶ πάλι τὴν ἐλπίδα…
Γιατί χωρὶς ἐλπίδα, δὲν παίρνουν ζωὴ τὰ ὄνειρά μας… Αὐτὴ εἶναι ἡ κινητήριος δύναμή μας…
Καὶ ἀφοῦ ἡ ἐλπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία… μποροῦμε ἀκόμα νὰ ὀνειρευόμαστε καὶ νὰ παλεύουμε..
Ἡ ψυχὴ τοῦ Ἕλληνα δὲν παραδόθηκε ποτέ.. τὸ ἴδιο θὰ κάνει καὶ τώρα. Θὰ σταθεῖ ὄρθια μπροστά σε ὅλους αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ τὴν ὑποδουλώσουν..νὰ τὴν ταπεινώσουν καὶ νὰ καθηλωθεῖ, ἀνήμπορη ν’ ἀντιδράσει στὸν «ἐχθρό»…
