Η μάχη της Γαλλίας και η πτώση του Παρισιού μέσα σε λίγες μέρες σόκαραν τον πλανήτη, βλέποντας την ασταμάτητη ορμή των Γερμανικών Πάνζερ και την αλλαγή μια για πάντα του τρόπου πολέμου στη ξηρά.
Την άνοιξη του 1940 οι Γερμανοί έπιασαν τους Γάλλους απροετοίμαστους. Οι Σύμμαχοι είχαν συγκεντρώσεις τις δυνάμεις του στο Βέλγιο, αναμένοντας τη μεγάλη γερμανική επίθεση, αλλά ξεγελάστηκαν.
Οι Γερμανοί χώρισαν τις δυνάμεις τους. Άφησαν ένα κομμάτι να αντιμετωπίσει τους Συμμάχους στο Βέλγιο και έστειλαν ένα μεγάλο τμήμα νότια προς τη Γαλλία, μία κίνηση που δεν είχε προβλέψει κανείς.
Το σχέδιο των Γερμανών ήταν εξαιρετικά ριψοκίνδυνο, καθώς θα λειτουργούσε μόνο αν έπιαναν του Συμμάχους «στον ύπνο» και απαιτούσε φοβερά γρήγορες κινήσεις.
Οι δυνάμεις των Γερμανών έπρεπε να διασχίσουν το δάσος των Αρδεννών και να επιτεθούν. Mέχρι τότε το δάσος θεωρούνταν απροσπέλαστο.
Αν η Βέρμαχτ περνούσε από εκεί θα είχε ένα πολύ σημαντικό προβάδισμα. Αν όχι, θα περικυκλώνονταν από τις αριθμητικά ανώτερες συμμαχικές δυνάμεις και θα βρισκόταν σε μια τρομερά ευάλωτη θέση. Στο τέλος, τη διαφορά έκανε η τεχνολογία.
Το δάσος των Αρδεννών ήταν απροσπέλαστο για τα οχήματα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά δεν στάθηκε εμπόδιο στα τανκς των Γερμανών το 1940.
Εκτός από ανώτερο πολεμικό εξοπλισμό όμως, οι Γερμανοί είχαν αναπτυγμένο σύστημα επικοινωνίας, που τους επέτρεψε να συνομιλούν ακόμα και από μεγάλες αποστάσεις και να διατηρήσουν τέλεια οργάνωση.
Οι Γάλλοι είχαν βασιστεί εξ ολοκλήρου στη γραμμή Μαζινό, την οχυρωματική γραμμή κατά μήκος των συνόρων, που θεωρούσαν ότι θα τους προστάτευε από οποιαδήποτε εισβολή. Ήταν τόσο σίγουροι για την επιτυχία της γραμμής, που για να την επανδρώσουν, έστειλαν τα πιο αδύνατα τμήματα του στρατού, θεωρώντας πως δεν είχε ανάγκη περαιτέρω προστασίας. Τελικά, όπως αποδείχτηκε, η γραμμή Μαζινό ήταν μία τεράστια και άχρηστη σπατάλη χρημάτων και ενέργειας.
Οι Γερμανοί παρατάχθηκαν απέναντι της τον Μάιο του 1940 για αντιπερισπασμό, ενώ παράλληλα άλλο τμήμα του στρατού εισέβαλε στη χώρα από τα απροστάτευτα βελγικά σύνορα.
Στις αρχές Ιουνίου 1940, τα γερμανικά τεθωρακισμένα πέρασαν τους ποταμούς Σηκουάνα και Μάρνη. Τα γαλλικά στρατεύματα είχαν συγκεντρωθεί στο Παρίσι για την υπεράσπισή του. Όταν όμως διαδόθηκε η είδηση ότι οι Γερμανοί πέρασαν τη γραμμή Σηκουάνα-Μάρνη, οι Γάλλοι φοβήθηκαν ότι θα τους περικύκλωναν.
Τότε, το Γαλλικό Στρατηγείο ανακοίνωσε στην κυβέρνηση ότι δεν θα συνέχιζε να αμύνεται και συνέστησε να εκκενωθεί η πόλη για την ασφάλεια των κατοίκων. Το πρωί της 13ης Ιουνίου αναγγέλθηκε πως το Παρίσι ήταν ανοχύρωτη πόλη, καθώς τα γαλλικά στρατεύματα υπό την ηγεσία του στρατηγού Ερέν υποχωρούσαν προς τον νότο. Το απόγευμα της ίδιας μέρας, οι εισβολείς βομβάρδισαν όλα τα πολεμικά εργοστάσια της βιομηχανικής ζώνης της πρωτεύουσας.
Οι Γερμανοί παρελαύνουν στο Παρίσι Η θριαμβευτική ανακοίνωση των Γερμανών περιείχε πληροφορίες για τις δεκάδες στρατιωτικές επιτυχίες τους. Κατέλαβαν τη Χάβρη, το ύψωμα 304 βορειοανατολικά του Βερντέν, γνωστό και ως «το ύψωμα του νεκρού» και εισέβαλαν στο Παρίσι.
Ετοιμάζονταν να ξεκινήσουν την καταδίωξη των Γάλλων που υποχωρούσαν, ενώ τα αεροσκάφη βομβάρδισαν τους αντιπάλους, παρά τις κακές καιρικές συνθήκες. Σημειώθηκαν επιτυχίες και στον θαλάσσιο μέτωπο, με τη βύθιση δύο μεταγωγικών στα παράλια της Χάβρης κι ενός βρετανικού υποβρυχίου. «Η Δευτέρα φάσις της μεγαλειώδους εκστρατείας εις το δυτικόν μέτωπον ετερματίσθη διά νίκης», περηφανεύονταν οι Γερμανοί.
Στις 14 Ιουνίου, τα γερμανικά στρατεύματα παρέλασαν στους άδειους δρόμους της πόλης. Περίπου 2 εκατομμύρια Γάλλοι είχαν φύγει από την πόλη και όσοι έμειναν πίσω, δεν προέβαλαν καμία αντίσταση στους εισβολείς.
Στις 21 Ιουνίου, ο Χίτλερ συναντήθηκε με τους Γάλλους εκπροσώπους για να ξεκινήσουν οι διαδικασίες για τη σύναψη ειρήνης.
Επέλεξαν να υπογραφεί η παράδοση στο Compiegne της Γαλλίας, στο ίδιο σημείο και στο ίδιο βαγόνι τρένου, που το 1918, οι Γερμανοί είχαν παραδοθεί στους Γάλλους. Ο Φύρερ, αποχώρησε πριν από το τέλος των διαδικασιών, θέλοντας να προσβάλει περαιτέρω την αντίπαλη πλευρά.
Οι γερμανικές δυνάμεις χρειάστηκαν μόλις έξι εβδομάδες για να καταλάβουν τρεις χώρες, την Ολλανδία, το Βέλγιο και τη Γαλλία. Η ταχύτητα της εισβολής ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και η τακτική της ταυτόχρονης επίθεσης, αεροπλάνων, πυροβολικού και τανκς, έμεινε γνωστή ως «blitzkrieg», δηλαδή «αστραπιαίος πόλεμος».
Η δυτική Ευρώπη έπεσε μέσα σε ενάμισι μήνα. Η Ελλάδα, αντιστεκόταν για οχτώ μήνες, πριν καταληφθεί από τους Γερμανούς.
Τα ελληνικά στρατεύματα απέκρουαν τους Ιταλούς από τις 28 Οκτωβρίου 1940 μέχρι και τον Απρίλιο του 1941, αναγκάζοντάς τους να ζητήσουν τη βοήθεια των Γερμανών.
Ακόμα και τότε όμως, οι εισβολείς χρειάστηκαν σχεδόν δύο μήνες για να καταλάβουν τη «μικρή» Ελλάδα, που πολεμούσε δυο εχθρούς.
