«Ωραίος ο μπουφές, ωραίος κι ο καφές, ωραία και η κυρία που σερβίρει…». Κάπως έτσι στιχούργησε κάποτε ο Σταύρος Καραμανιώλας και τραγούδησαν οι Χειμερινοί Κολυμβητές, και κάπως έτσι εξελίχθηκε στην νομοταγή πόλη μας και ο «μεγαλοπρεπής» εορτασμός τής Εθνεγερσίας. Όλα «κύλισαν ομαλά», κατά το κοινώς λεγόμενο: και η τυπική δοξολογία και η πατροπαράδοτη κατάθεση στεφάνων και η παραδοσιακή παρέλαση και οι «επετειακές δηλώσεις» των αρχόντων. Και έτσι «πρέπει», δηλαδή…
Βέβαια, στο κομψότατο σκηνικό υπήρχε μία ενοχλητική παραφωνία: η ασύλληπτα υπεραυξημένη παρουσία ένστολων και μη ένστολων, οπλισμένων και άοπλων, πεζών και εποχούμενων δυνάμεων τής τάξης. Ούτε στα ασπρόμαυρα «επίκαιρα» τής επταετίας 1967-1974 δεν βλέπουμε τόση «τάξη». Ποιός και γιά ποιόν λόγο, άραγε, έκρινε ότι «άπασαι αι αστυνομικαί δυνάμεις» τού νομού ήταν απαραίτητες σε έναν δημόσιο εορτασμό μιάς πόλης που κατά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές έδωσε σαφείς και αδιαμφισβήτητες αποδείξεις τής ιδεολογικής «πειθαρχίας» και τής εκούσιας «νομιμοφροσύνης» της έναντι τής σημερινής κυβέρνησης και των στελεχών της; Θα έπρεπε, επιτέλους, να ήταν ευρέως γνωστό ότι στην υποδειγματική και υπάκουη πόλη μας δεν υπάρχουν ούτε «φασίστες» ούτε «πατριδοκάπηλοι» ούτε «ακροδεξιοί», από εκείνους που κατά δεκάδες χιλιάδες εμφανίζονται καθημερινά σε τόσες άλλες πόλεις τής Πατρίδας. Αλλά, τέλος πάντων…
Υπήρξα, ωστόσο, αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας ενός μάλλον ανάρμοστου γεγονότος, μίας – ευτυχώς – ασήμαντης μικροδιένεξης που δεν έλαβε μεγαλύτερη έκταση και δεν «αμαύρωσε» τους πανηγυρικούς εορτασμούς. Κάποιος γηραλέος συνδημότης μας απηύθυνε προς κάποιον βουλευτή τού νομού μας τα ακόλουθα λόγια: «Τέρμα. Τελευταία φορά. Δεν σε ξαναψηφίζω. Τίποτε δεν έκανες. Γελάς κιόλας. Α, ναι, και η Μακεδονία είναι ελληνική…». Ο σεμνός πολιτικός, όμως, απλώς χαμογέλασε και έδωσε αμέσως μία ευφυέστατη απάντηση: «Φυσικά. Η ελληνική Μακεδονία είναι ελληνική». Τώρα, να! Κάτι τέτοιες λεπτομέρειες είναι που εύκολα μπορούν να χαλάσουν το image τής πειθαρχημένης και νομοταγούς πόλης μας… Ας τις προσέξουμε, παρακαλώ, στο μέλλον.
Αφενός, δεν είναι politically correct να χρησιμοποιείς τώρα την Μακεδονία εναντίον τού βουλευτή σου επειδή αυτός σού αρνήθηκε τα ρουσφέτια, τις χάρες και τις διευκολύνσεις που του ζήτησες. Τώρα την θυμήθηκες την Μακεδονία; Όταν τον ψήφιζες δεν ήξερες τίποτε; Και αφετέρου, δεν είναι καθόλου cute να προβαίνεις, όντας βουλευτής, σε τόσο λαμπρές περί Μακεδονίας πολιτικές δηλώσεις δίχως τις απαραίτητες κάμερες τριγύρω σου… Μα πού ζούμε, τέλος πάντων;
Λοιπόν, τέλος καλό, όλα καλά. Αυτό έχει σημασία. Εάν ζούσαμε στην δυτική Ευρώπη και στον μεσαίωνα, μέσα σε εκείνο το γοητευτικό περιβάλλον τής φεουδαρχίας και τού δεσποτισμού, η πόλη μας επάξια θα είχε τιμηθεί με τον ανάλογο βασιλικό θυρεό, επάνω στον οποίο θα αναγραφόταν με χρυσά γράμματα: «ευγενέστατη, νομιμότατη και ευπειθέστατη πόλη».
Παρά ταύτα, σε λίγους μήνες θα έχουμε και πάλι εκλογές. Θα είναι μία πολύ καλή ευκαιρία να αποδείξουμε εκ νέου και την πειθαρχία και την νομιμοφροσύνη μας, επιλέγοντας, όμως, άλλη ιδεολογία και άλλο κόμμα, το οποίο ίσως φροντίσει να ικανοποιήσει τα μικρορουσφετάκια μας και να βολέψει και μερικά δικά μας παιδιά στο Δημόσιο. Όσο γιά το«μακεδονικό», ε, καλά, αυτό θα το ξαναθυμηθούμε όταν οι άλλου χρώματος βουλευτές μας, αυτοί που θα μας προκύψουν τον ερχόμενο Οκτώβριο, αποφασίσουν να «επιλύσουν» το «θρακικό»… Αυτή την φορά σε λιμνοθάλασσα…
Αθανάσιος Τσακνάκης
25/3/2019
