Διότι ὁ Χριστός, ὁ πρὸ πάντων τῶν αἰώνων ἀπογεγραμμένος ἐν οὐρανοῖς, ὡς Θεός, θέλησε καὶ ὡς ἀνθρωπος ν᾽ ἀπογραφῆ στὸν τόπο ποὺ καταγόταν ὁ προστάτης τῆς Παρθένου, ὁ Ἰωσήφ, ὁ κατὰ τὸν νόμον «πατέρας» (προστάτης) Του.

• Θὰ μποροῦσε ὁ Χριστὸς ν᾽ ἀποφύγη τὴν ἀπογραφή, ἡ ὁποία μάλιστα «πρώτη ἐγένετο πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ» (Λουκ. β' 1-5); Φυσικὰ θὰ μποροῦσε. Ὁ Χριστὸς δὲν ἦταν ἕνας ἐπί πλέον ἄνθρωπος στὸν πληθυσμὸ τῆς γῆς. Ὁ Χριστὸς ὁ ἴδιος εἶναι «πᾶσα ἡ οἰκουμένη», ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα, τὸ πλήρωμα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Θὰ μποροῦσε, λοιπόν, ὁ Οὐρανός, ὅπως μὲ ἀγγελικὰ μηνύματα φανέρωσε τὴν ὑπὲρ νόμον γέννησι τοῦ Ἰησοῦ, νὰ διαμηνύση καὶ τὴν ὑπὲρ νόμον ἀπαλλαγή τοῦ 'Ἰησοῦ ἀπό τὴν ἀπογραφή.

• Γιατί δέχτηκε καὶ καταδέχτηκε καὶ στὸ θέμα τῆς ἀπογραφῆς «νόμον ἐκπληρῶν»; Γιατί νὰ ὑποστῆ ἡ ἁγνὴ Μητέρα Του τὴν περιπέτεια νὰ καταλήξη σὲ μία σπηλιὰ τῆς Βηθλεὲμ γιὰ νὰ γεννήση;

     Γιὰ νὰ δείξη, ὅτι ὡς «σαρκωθείς Λόγος», ὡς ἄνθρωπος τέλειος, ἦταν καθ᾽ ὅλα ὅμοιος μὲ μᾶς (Φιλιπ. β' 7). Θέλησε νὰ εἶναι ὑπόχρεως σὲ ὅλα τὰ ἀνθρώπινα, πλὴν ἁμαρτίας. Ἀλλὰ καὶ γιὰ ἄλλο λόγο. Στὴν πρώτη ἀπογραφὴ δίνει τὸ «παρὼν» καὶ Ἐκεῖνος, πού ὅσοι Τὸν πιστεύουν καὶ σωθοῦν ἐν τῷ Αἵματι Αὐτοῦ, θὰ ἀνήκουν στὴ νέα ἀπογραφή, στὴν ἀπογραφὴ τῶν «πρωτοτόκων τῶν ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων» (Ἑβρ. ιβ' 23).

• Γιατί γράφουμε ὅλα τὰ παραπάνω; Διότι στὴ νέα ἀπογραφὴ τοῦ Ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ, πού γίνεται αὐτὴ τὴν περίοδο, παρουσιάστηκαν γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῶν ἀπογραφῶν ὄχι μόνο τῆς χώρας μας, ἀλλά καὶ ὅλης τῆς οἰκουμένης, οἱ... ἀρνητές! Ὁ συρμὸς τῶν ἀρνητῶν τῶν ὑγειονομικῶν μέσων ἐναντίον τῆς πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ, ἄρχισε νὰ παρασύρη καὶ σὲ ἄρνησι ν᾽ ἀπογραφοῦν πληθυσμιακὰ καὶ μερικοὶ (πολλοὶ ἢ λίγοι;) συμπατριῶτες μας.

    Καλὸ εἶναι νά παραθέσουμε ὅλη τὴ σχετικὴ μὲ τὴν ἀπογραφὴ περικοπή, πού ὁ θεόπνευστος κάλαμος τοῦ εὐαγγελιστῆ Λουκᾶ διασώζει: «Ἐξῆλθε δόγμα παρά Καίσαρος Αὐγούστου ἀπογράφεσθαι πᾶσαν τήν οἰκουμένην... Καὶ ἐπορεύοντο πάντες ἀπογράφεσθαι, ἕκαστος εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν. Ἀνέβη καὶ Ἰωσὴφ ἀπό τῆς Γαλιλαίας ἐκ πόλεως Ναζαρὲτ εὶς τὴν Ἰουδαίαν εὶς πόλιν Δαυΐδ, ἥτις καλεῖται Βηθλεέμ, διὰ τὸ εἶναι αὐτὸν ἐξ οἴκου καὶ πατριᾶς Δαυΐδ, ἀπογράψασθαι σὺν Μαριὰμ τῇ μεμνηστευμένῃ αὐτῷ γυναικί, οὔσῃ ἐγκύῳ» (Λουκ. β'1-5).

• Στοὺς αἰῶνες δὲν ἀκούστηκε ν᾽ ἀρνοῦνται πολίτες μιᾶς χώρας ν᾽ ἀπογραφοῦν. Τώρα ἀκούγεται ὅτι πολίτες τῆς Ἑλλάδος ἀρνοῦνται ν᾽ ἀπογραφοῦν! Ὁ σημαντικώτερος λόγος; Τὰ... προσωπικὰ δεδομένα!

• Μὰ ὅλοι δὲν ἔχουν ταυτότητα μὲ τὰ ἀναγκαῖα στοιχεῖα τους; Ὅλοι δὲν γνωρίζουν, ὅτι ἕνα Κράτος γιὰ νὰ λειτουργῆ, ἔχει τὴν Ἐθνικὴ Στατιστικὴ Ὑπηρεσία; Ὅλοι δὲν ἀνήκουν σ᾽ ἕνα δῆμο, σὲ κάποιο χωριό; Τί τοὺς ἔπιασε τώρα νὰ γίνωνται ἀρνητές καὶ μιᾶς ἀνώδυνης διαδικασίας, ποῦ ἐπί αἰῶνες λειτουργεῖ παγκοσμίως;

    Ὅσο γιὰ τὰ προσωπικὰ δεδομένα, ὁ πρῶτος πού τὰ φανέρωνε εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός! Τὰ περίφημα καὶ ἀλλεπάλληλα «Ἐγώ εἰμι» τί ἄλλο εἶναι, παρὰ ἀποκάλυψις τῶν δεδομένων τῆς θεανθρώπινης ταυτότητάς Του;

• Ἀντὶ νὰ φοβούμεθα νὰ συμπληρώσουμε τὸ σχετικὸ δελτίο μὲ τὰ ζητούμενα δεδομένα, ἄς φοβηθοῦμε κάτι ἄλλα δεδομένα. Αὐτὰ τὰ γνωρίζει μόνο ὁ Παντογνώστης Κύριος. Εἶναι τὰ ἁμαρτήματά μας. Ἀλλοίμονο ἂν δὲν Τοῦ τὰ ποῦμε γιὰ νὰ διαγραφοῦν! Ἡ μετάνοια μόνο τα διαγράφει.

    • Οἱ χριστιανοὶ δὲν ἀρνοῦνται τὴν ἀπογραφὴ τῶν στοιχείων τους. Συγχρόνως ὅμως ἀγωνίζονται γιὰ τὴ χαρὰ τῆς οὐράνιας ἀπογραφῆς, γιὰ τὴν ὁποία μιλάει ὁ Κύριος: «Χαίρετε ὅτι τὰ ὀνόματα ὑμῶν ἐγράφη ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Λουκ. ι' 20).

Σχολεῖο ἢ συμμορίες;

Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

    Παιδιά καὶ παιδεία. Τὰ παιδιὰ καὶ παίζουν καὶ ἐκπαιδεύονται. Ἡ πιὸ ὄμορφη ἡλικία φιλοξενεῖται στὰ σχολεῖα. Τὰ μικρὰ παιδιὰ τοῦ νηπιαγωγείου καὶ τοῦ δημοτικοῦ μὲ τὴν ἀθωότητα τους ἔχουν προσληπτικὴ ἱκανότητα. Καλλιεργημένη παιδικότητα μεταφέρεται στὸ σχολεῖο. Καὶ ἐκπαιδευμένη ἀθωότητα ἐπιστρέφει στὸ σπίτι. Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι δὲν βρίσκει ὁ καλὸς δάσκαλος «ἀγαθὴ γῆ», γιὰ νὰ σπείρη τὶς γνώσεις καὶ τὸ ἦθος, ἂν ἡ οἰκογένεια δὲν ἑτοιμάζη τό μικρὸ μαθητὴ μὲ χριστιανικὴ ἀγωγή. Καὶ τὸ ἀντίθετο βέβαια: Δὲν μπορεῖ ἡ οἰκογένεια νὰ στερέωση ἠθικὲς ἄξιες  στὸ παιδί, ἄν ὁ δάσκαλος εἶναι ἄθεος καὶ ἀπαίδευτος. Στὴν τελευταία περίπτωσι ὁ ἐκπαιδευτικὸς ἀποδομεῖ, δὲν οἰκοδομεῖ.

     • Τὰ μικρὰ παιδιά, ὅταν οὔτε στὸ σπίτι βρίσκουν Χριστὸ οὔτε στὸ σχολεῖο ἀκοῦνε γιὰ χριστιανικὴ πίστι καὶ χαρούμενη ἠθικὴ ζωή, φτάνοντας στὴν ἐφηβεία ἀφήνονται στὴν τύχη τῶν ἐξωσχολικῶν ἢ καὶ ἐσωσχολικῶν συμμοριῶν. Τεράστιος τίτλος σὲ ἡμερήσια ἐφημερίδα φανερώνει τὴν τραγικότητα τοῦ ἀνεξέλεγκτου ἐγκλήματος μεταξὺ μαθητῶν γυμνασίου καὶ λυκείου. Ὁ τίτλος: «Συμμορίες ἐκτός ἐλέγχου στὰ σχολεῖα».

   • Σὲ πρότυπο λύκειο τῆς Ἀθήνας συμβαίνει στὶς 11 Νοεμβρίου τὸ περιστατικό: Στὸ διάλειμμα τρεῖς «νταῆδες» τῆς Β' λυκείου δροῦν ἀνενόχλητοι. Ὁ ἕνας θέλει ν᾽ ἁρπάξη τὴ ζακέτα κάποιου μαθητῆ. «Ἄφησέ με ἥσυχο», τοῦ λέει ἐκεῖνος. Καὶ ὁ νταὴς τοῦ ἀντιτείνει: «Ἐμένα θὰ μὲ σέβεσαι». Ὁ ἀδελφὸς τοῦ ἐνοχλουμένου μαθητῆ, λίγο μεγαλύτερος, ἐπεμβαίνει νὰ ὑποστηρίξη τὸν ἀδελφό του. Εἰσπράττει μιὰ γροθιὰ στὸ μάτι. Ὁ νταὴς κλείνει συγχρόνως τὸ μάτι στὰ ἄλλα δύο μέλη τῆς συμμορίας νὰ ὁρμήξουν. Κλωτσιές, μπουνιές, σὲ λίγο καὶ μαχαιριὲς ἀκολουθοῦν! Καὶ φυσικὰ ἡ ἀπειλή: «Ὅπου σὲ πετνχαίνουμε θὰ ὑποφέρης...».

    • Τί νὰ κάνουν οἱ καθηγητὲς καὶ ἡ διεύθυνσις τοῦ σχολείου; Δέχονται εὐθεῖες ἀπειλὲς ἀπό τὶς μαθητικὲς συμμορίες. Νὰ ἐπεμβῆ ἡ Ἀστυνομία; Καὶ λοιπόν; Εἶναι πλέον τόσες οἱ συμμορίες τῶν ὑπό ἐκκόλαψι τρομοκρατῶν, ὥστε δὲν μπαίνουν σὲ «τάξι» οἱ μικροὶ συμμορίτες. Καὶ νὰ φαντασθῆτε, ὅτι πρόκειται γιὰ παιδιὰ 14 καὶ 16 ἐτῶν!

    • Δὲν εἶναι φυσικὰ ἡ πλειονοψηφία τῶν μαθητῶν, πού ἀντὶ γιὰ βιβλία στὸ σακκίδιό τους ἔχουν μαχαίρια καὶ ρόπαλα. Τὸ φαινόμενο ὅμως ὅλο καὶ ξαπλώνεται. Ρωτᾶνε οἱ διευθυντὲς τῶν σχολείων καὶ οἱ λοιποὶ καθηγητές:

    —Τί νὰ κάνουμε; Νὰ τοὺς τιμωρήσουμε μὲ ἀποβολή; Τί νόημα ἔχει ἡ ἀποβολή σε κάποιον πού ἔχει ἤδη 150 ἀπουσίες; Νὰ τὸν διώξουμε ἀπό το σχολεῖο; Τὸ νὰ ἀλλάξη ἕνας τέτοιος μαθητὴς σχολεῖο, δὲν εἶναι λύσις. Εἶναι μετάθεσις τοῦ προβλήματος σὲ ἄλλο σχολικὸ περιβάλλον. Νὰ τιμωρήσουμε ἕνα μαθητή, πού κάνει βανδαλισμούς; Χρειάζεται νὰ περάσουν πέντε μέρες νὰ συγκληθῆ ὁ Σύλλογος τῶν καθηγητῶν. Στὸ μεταξὺ αὐτὸς συνεχίζει νὰ βανδαλίζη... Νὰ καλέσουμε τὴ Ἀστυνομία; Τότε εἶναι πού ἐσωσχολικές συμμορίες θὰ ἑνωθοῦν μὲ ἐξωσχολικοὺς ἀναρχικοὺς καὶ ἢ θὰ μᾶς κάψουν τὸ σχολεῖο ἢ θὰ τὰ σπάσουν ὅλα ἢ θὰ προβοῦν σὲ ἄγριες καταλήψεις...

    • Τὸ πρόβλημα εἶναι σοβαρό. Ὄχι μόνο διότι ἐμποδίζονται στὴν ἀναγκαία ἐκπαίδευσί τους οἱ φιλότιμοι μαθητές, ἀλλά καὶ διότι οἱ μαθητικὲς συμμορίες περιφρουροῦνται ἀπό «ἰδεολόγους (!)» τῆς ἀναρχίας καὶ τοῦ ἐγκλήματος, μὲ πρόσχημα τὴν... ἐλευθερία (!) καὶ τὸν... δικαιωματισμό (!).

     • Τὸ ποιὸς φταίει γιὰ τὴ συμμοριοποίησι μαθητῶν καὶ φοιτητῶν (μικρῆς μέχρι στιγμῆς μειοψηφίας) τὸ γνωρίζουν ὅλοι. Ἀφωπλίσαμε τὰ παιδιὰ ἀπό τά εὐλογημένα ὅπλα τῆς πίστεως στὸν Χριστό, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς σεμνότητας, καὶ τὰ ὡπλίσαμε μὲ τὶς φορητὲς βόμβες, ὅπως εἶναι τὰ ποικίλα ψηφιακὰ ἐργαλεῖα. Καί, τὸ χειρότερο ἀπό ὅλα, πολλὲς οἰκογένειες ἔκλεισαν τὴν πόρτα τους στὸν Χριστό, τὸν ἀληθινὸ φίλο τῶν παιδιῶν. Ὅταν κλείνης τὴν πόρτα στὸν Χριστὸ τῆς ζωῆς καὶ τῆς χαρᾶς, τῆς ἠθικῆς καὶ τῆς τιμιότητας, μετατρέπεις τὸ σπίτι σὲ θηριοτροφεῖο. Τὰ μικρὰ θηριάκια, τὰ κακομαθημένα παιδάκια, δὲν ἀργοῦν νὰ γίνουν φόβος καὶ τρόμος ἀκόμα καὶ τοῦ σχολικοῦ περιβάλλοντος.

    • Μπροστὰ στὸ φαινόμενο τῆς ἀγριότητας παιδιῶν καὶ ἐφήβων καλούμεθα νὰ ἀναλογισθοῦμε τὴν εὐθύνη μας. Τὸ ἐνδιαφέρον τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὰ πρόβατά της δὲν φανερώνεται μὲ πολυτελεῖς παραστάσεις! Φανερώνεται μὲ τὸ ζῆλο γιὰ τὸ «ποίμαινε τὰ πρόβατά μου». Μέσα σὲ ἄγρια ἐποχὴ πολέμων (δεκαετία τοῦ 1950) ἡ κατηχητικὴ κίνησις ζηλωτῶν ἐργατῶν τοῦ Εὐαγγελίου ἔφερε ἁγίους καρπούς. Τὸ ἔργο μας, λοιπόν, εἶναι ὄχι τὰ πανηγύρια, ἀλλά τὰ παιδιά. Ἡ προσταγὴ τοῦ Κυρίου μᾶς δεσμεύει: «Ἄφετε τὰ παιδία ἔρχεσθαι πρός με» (Ματθ. ἰθ' 14). Γιατί χαρίσαμε τὸ θησαυρό μας, τὰ παιδιά, στὸν Διάβολο;