Στίς ἡμέρες μας, οἱ γραμματισμένοι ἄνθρωποι ὑψώνουν ἕνα πελώριο εἴδωλο καί προστάζουν ὅλους νά τό λατρεύουν, λατρεύοντάς το καί οἱ ἴδιοι.
Αὐτό τό εἴδωλο εἶναι ἡ φιλολογία τῆς Ἀρνήσεως, τό ἀποκύημα τοῦ ἀπίστου καί ὑπερηφάνου λογικοῦ. Ὁ Ἀρχέκακος σοφίσθηκε ἕνα νέο εἶδος εἰδωλολατρίας μέσα στούς κόλπους τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, μιᾶς εἰδωλολατρίας λεπτεπιλέπτου, πού ἀνταποκρίνεται στίς πνευματικές ροπές τοῦ αἰῶνος.
Τί δύναμι ἔχει ὁ Σατανᾶς! Πῶς κατορθώνει νά ξεστρατίζη τή φτωχή ἀνθρωπότητα ἀπό τήν ἁγνή πίστι τοῦ Χριστοῦ! Μέ τί ἐπιδεξιότητα ὁδηγεῖ τούς ἀνθρώπους στόν Ἅδη, ἀφήνοντάς τους νά νομίζουν ὅτι βαδίζουν πρός τήν ἀλήθεια!
Θεέ μου! Μᾶς ἐξοντώνει μέ μέσον τήν ἴδια τή διάνοιά μας, πού τήν ἔκτισες γιά νά μᾶς ὁδηγῆ σέ σένα, τόν αἰώνιο, τόν ζῶντα Θεό. Μᾶς βυθίζει στά δικά του βρωμερά νερά, στερῶντας μας τό «ὕδωρ τό ζῶν» τοῦ Λόγου σου. Καί πίνουμε, πίνουμε ἀπʹ αὐτά τά ὕδατα τοῦ θανάτου, χωρις νά ὑποπτευώμαστε τήν καταστροφή μας,»
πηγή:
