Στην «Μαχαβίρα Μπαβαμπούτι», ένα Ινδικό Ζαϊνικό κείμενο του όγδοου αιώνα, με επιλογές από παλαιότερα κείμενα και παραδόσεις, αναφέρεται το άρμα Πουσπάκα που μεταφέρει πολλούς ανθρώπους στη πρωτεύουσα της Αγιόντυα:

«Ο ουρανός είναι γεμάτος από τρομερές ιπτάμενες μηχανές, σκοτεινές σαν τη νύχτα, που διακρίνονται όμως μεταξύ τους από τα φώτα τους που έχουν μια κιτρινωπή λάμψη».

Η Μπριχάτ Κάχτα αναφέρει ότι οι αρχαίοι Ινδοί γνώριζαν ένα ιπτάμενο σκάφος που είχαν φτιάξει Έλληνες εκείνης της εποχής.

«Η ιστορία έχει ως εξής: Ο Παντμαβίτ εξηγεί ότι η Βασίλισσα Βασαβαντότα επιθυμεί να πετάξει με ένα άρμα για να επισκεφθεί άλλα μέρη της γης. Ο Βασαντόκε, ο Δάσκαλος της Ψυχαγωγίας, ξέσπασε τότε σε γέλια και της είπε:

«Οι υπηρέτριες του Βασιλιά έχουν ακριβώς την ίδια επιθυμία. Τους έχω πει να κρεμάσουν μια αιώρα ανάμεσα σε δυο ψηλούς πασσάλους και να τη χρησιμοποιήσουν για να πάνε μπρος και πίσω στον αέρα. Αν η βασίλισσα επιθυμεί αυτά τα εναέρια ταξίδια, θα πρέπει να ικανοποιηθεί με τον ίδιο τρόπο!»

Όλοι άρχισαν τότε να γελούν, αλλά τους διέκοψε ο Ρουμάναβιτ: «Αρκετά τα γέλια», είπε. «Ας δούμε τώρα τι μπορούμε να κάνουμε με αυτό το θέμα». «Μα μιλάμε στο κενό», το διέκοψε ο Γιανγκανταραγάγιαμε. «Αυτό είναι πρόβλημα των τεχνικών». Ο Ρουμάναβιτ κάλεσε τους ξυλουργούς και τους έδωσε την αυστηρή εντολή να φτιάξουν γρήγορα μια ιπτάμενη μηχανή. Αυτοί, αφού προσπάθησαν για μια μεγάλη περίοδο να αποφύγουν με υπεκφυγές το όλο θέμα, έστειλαν τελικά τρέμοντας τους απεσταλμένους τους στο Ρουμάναβιτ.

«Ξέρουμε όλα τα είδη μηχανών», του είπαν, «αυτές που είναι φτιαγμένες από νερό, αυτές που είναι φτιαγμένες από αέρα, αυτές που είναι φτιαγμένες από σκόνη και αυτές που είναι φτιαγμένες από πολλά μεγάλα κομμάτια. Όσον αφορά όμως τις ιπτάμενες μηχανές δεν έχουμε δει καμιά από αυτές.

Μόνο οι Γιαβάνας (οι Έλληνες) ξέρουν γι΄ αυτές.

Τότε ένας Βραχμάνος μίλησε για ένα ξυλουργό, τον Πουκράσακα, που είχε μιλήσει στο Βασιλιά για την ύπαρξη κάποιου Βικνίτα, που ήταν ανεβασμένος πάνω σε ένα μηχανικό κόκορα. Οι ξένοι πρέσβεις τότε ψιθύρισαν: «δε θα πρέπει να αποκαλύψουμε σε κανένα το μυστικό των ιπταμένων μηχανών, είτε αυτός είναι τεχνίτης, είτε οποιοσδήποτε άλλος.

Είναι πάρα πολύ δύσκολο να τις καταλάβει κάποιος που δεν είναι Έλληνας».

Ξαφνικά εμφανίσθηκε ένας ξένος (Έλληνας).

Είπε στο Ρουμάναβιτ να τον εφοδιάσει με τα απαραίτητα υλικά και έφτιαξε έναν ιπτάμενο άρμα στη μορφή του πουλιού Γκαρούντα (αετός με σώμα ανθρώπου – Το άλογο του Βισνού), το οποίο στολίσθηκε με λουλούδια. Η βασίλισσα και ο άντρας της πέταξαν με αυτό το ιπτάμενο άρμα γύρω στο κόσμο και μετά επέστρεψαν στη πόλη τους».

Ο ΙΠΤΑΜΕΝΟΣ ΥΠΕΡΒΟΡΕΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΙΕΡΕΑΣ ΑΒΑΡΙΣ

Ο πρώτος «αιθεροβάμων» θνητός που αναφέρει η αρχαία Ελληνική παράδοση είναι ο ιερέας του υπερβόρειου Απόλλωνα Άβαρις, ο οποίος συνήθιζε να ταξιδεύει πάνω σε ένα ιπτάμενο βέλος.

Το ίδιο το όνομά του άλλωστε προσδιορίζει αυτή του την ικανότητά: από το στερητικό α+βάρος, με άλλα λόγια ο αβαρής!

Ο Άβαρις ήταν, κατά την αρχαία ελληνική παράδοση, μάγος, θεραπευτής και ιερέας του Απόλλωνα στον οποίο έχουν αποδοθεί διάφορα κατορθώματα.

Ηρόδοτος, Ιστορία, 4.36.2: «Τὸν γὰρ περὶ Ἀβάριος λόγον· τοῦ λεγομένου εἶναι Ὑπερβορέου οὐ λέγω, λέγοντα ὡς τὸν ὀϊστὸν περιέφερε κατὰ πᾶσαν γῆν οὐδὲν σιτεόμενος».

Πατρίδα του θεωρούνταν η χώρα των Υπερβορείων. Λεγόταν ότι διέθετε το χάρισμα της προφητείας και πως εξαιτίας αυτού αλλά και για το σκυθικό του ντύσιμο, την απλότητα και την τιμιότητά του, είχε προκαλέσει μεγάλη εντύπωση στους Έλληνες, οι οποίοι τον είχαν σε μεγάλη εκτίμηση.

Σύμφωνα με τον φιλόσοφο Ιάμβλιχο στην Υπερβορεία ο Απόλλωνας του έδωσε ένα χρυσό βέλος, πάνω στο οποίο αυτός ταξίδεψε σε διάφορα μέρη της γης, χωρίς να τρέφεται.

Ιάμβλιχος, Περί του Πυθαγορικού βίου, 28.136.4: «δῆλα δ’ αὐτῶν τὰ ποιήματα ὑπάρχει, ἄλλως τε καὶ ἀλεξανέμας μὲν ὂν τὸ ἐπώνυμον Ἐμπεδοκλέους, καθαρτὴς δὲ τὸ Ἐπιμενίδου, αἰθροβάτης δὲ τὸ Ἀβάριδος, ὅτι ἄρα ὀιστῷ τοῦ ἐν Ὑπερβορέοις Ἀπόλλωνος δωρηθέντι αὐτῷ ἐποχούμενος ποταμούς τε καὶ πελάγη καὶ τὰ ἄβατα διέβαινεν, ἀεροβατῶν τρόπον τινά, ὅπερ ὑπενόησαν καὶ Πυθαγόραν τινὲς πεπονθέναι τότε, ἡνίκα καὶ ἐν Μεταποντίῳ καὶ ἐν Ταυρομενίῳ τοῖς ἑκατέρωθι ἑταίροις ὡμίλησε τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ».

Μία παράδοση λέει πως οικοδόμησε στη Σπάρτη ναό της Σωτείρας Κόρης (Περσεφόνης)

Παυσανίας, Ελλάδος περιήγησις, 3.13.2.8: «Λακεδαιμονίοις δὲ ἀπαντικρὺ τῆς Ὀλυμπίας Ἀφροδίτης ἐστὶ ναὸς Κόρης Σωτείρας· ποιῆσαι δὲ τὸν Θρᾷκα Ὀρφέα λέγουσιν, οἱ δὲ Ἄβαριν ἀφικόμενον ἐξ Ὑπερβορέων».

Ο ΓΟΥΕΛΣ

Το 1901, ένας από τους γνωστότερους συγγραφείς Επιστημονικής Φαντασίας, ο άγγλος Χ. Τζ. Γουέλς, περιέγραψε ένα φανταστικό υλικό, τον καβορίτη, που είχε την ιδιότητα να εξουδετερώνει τη βαρύτητα. Στο βιβλίο του «Οι πρώτοι άνθρωποι στο φεγγάρι», δύο άνθρωποι χρησιμοποιούν τον καβορίτη και εκτοξεύονται στη Σελήνη.

Με την έννοια της αντιβαρύτητας εννοούμε μία υποθετική δράση η οποία αντιτίθεται στην επίδραση της βαρύτητας. Αναφέρεται στην υποθετική ύπαρξη δύναμης που απωθεί την ύλη.

Δεν αναφέρεται στις λεγόμενες «συνθήκες έλλειψης βαρύτητας» (ανακριβής όρος κι αυτός, ένας άνθρωπος σε ελεύθερη πτώση μαζί με μία ζυγαριά φαινομενικά δεν έχει κάποιο βάρος ως προς αυτή) όπως σε ένα αντικείμενο σε τροχιά γύρω από τη γη ή σε ελεύθερη πτώση.

Ούτε αναφέρεται στην εξισορρόπηση της βαρυτικής δύναμης από κάποια άλλη δύναμη (όπως την αεροδυναμική αντίδραση του αέρα σε ένα αεροπλάνο).

Η αντιβαρύτητα δεν αποτελεί επίσημο και αυστηρά καθορισμένο επιστημονικό όρο. Χρησιμοποιείται γενικά για να υποδηλώσει την κατανίκηση της βαρύτητας με τη βοήθεια κάποιων τεχνητών μέσων, αλλά επίσης χρησιμοποιείται και στην προσπάθεια εξήγησης της επιταχυνόμενης διαστολής του Σύμπαντος.

Μέχρι σήμερα η επιστήμη δεν έχει καταφέρει να αποδείξει την ύπαρξη μίας τέτοιας επίδρασης, όπως επίσης και οι υφιστάμενοι φυσικοί νόμοι δεν προβλέπουν την ύπαρξή της (ούτε όμως την απαγορεύουν). Δεν υπάρχουν φυσικές ενδείξεις για την ύπαρξη αντιβαρύτητας, και οι γενικά αποδεκτές βαρυτικές θεωρίες (Νευτώνεια βαρύτητα και Γενική σχετικότητα), σε συνέπεια με τις πειραματικές παρατηρήσεις, την απαγορεύουν.

Παρ΄όλα αυτά, υπάρχουν αρκετές θεωρίες, μελέτες και πειράματα που ασχολούνται με τους τρόπους με τους οποίους θα ήταν δυνατό να επιτευχθούν φαινόμενα αντιβαρύτητας, αλλά και να εξηγήσουν επίσης την επιταχυνόμενη διαστολή του Σύμπαντος.

Αρκετές υποθετικές θεωρίες, ψευδο-θεωρίες, μελέτες και πειράματα ασχολούνται με τους τρόπους με τους οποίους θα ήταν δυνατό να επιτευχθούν φαινόμενα αντιβαρύτητας. Μεταξύ αυτών, ορισμένα υπονοούν και την ανάγκη ύπαρξης της επίσης υποθετικής, εξωτικής αρνητικής μάζας (π.χ. μοντέλο σκουληκότρυπας, Alcubierre ή warp drive).

ΜΙΑ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΒΑΡΥΤΗΤΑ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΡΩΣΟΥ ΠΟΝΤΚΛΕΤΝΟΦ

Υπήρξε μια από τις διασημότερες –και τις πιο παράξενες– επιστημονικές ιστορίες της δεκαετίας του 1990. Ακόμα και σήμερα, δύο δεκαετίες μετά, συνεχίζει να προκαλεί έντονες διαμάχες στους επιστημονικούς κύκλους.

Το 1992 σε ένα εργαστήριο στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο του Τάμπερε της Φινλανδίας, ένας Ρώσος επιστήμονας ονόματι Ευγένιος Ποντκλέτνοφ δημιούργησε ένα δίσκο διαμέτρου 275 χιλιοστών από ένα υλικό εντελώς άγνωστο την εποχή του Γουέλς: ένα μείγμα χαλκού, βαρίου και ενός σπάνιου ορυκτού, του υττρίου, που είναι γνωστό ως ένας «υπεραγωγός υψηλής θερμοκρασίας». Όταν ψύχεται με υγρό άζωτο στους -196 ο C (μια υψηλή θερμοκρασία σχετικά με άλλους υπεραγωγούς), αυτό το παράξενο υλικό χάνει ξαφνικά όλη την ηλεκτρική αντίστασή του και μπορεί να αιωρείται σε ένα μαγνητικό πεδίο.

Αυτό φαντάζει απίστευτο για ένα κεραμικό υλικό, και έτσι χάρισε το βραβείο Νόμπελ στους επιστήμονες που το ανακάλυψαν τη δεκαετία του 1980.

Όμως, σύμφωνα με τον Ποντκλέτνοφ, ο δίσκος διέθετε και μια άλλη, ακόμα πιο απίστευτη ιδιότητα. Οποιοδήποτε αντικείμενο τοποθετούνταν από πάνω του έχανε ένα μικρό ποσοστό του βάρους του. Επρόκειτο για ένα πολύ μικρό ποσοστό, ανάλογο με την απώλεια μιας σταγόνας από ένα λίτρο νερό, αλλά η σημασία της ανακάλυψης ήταν τεράστια: ο δίσκος με κάποιο τρόπο φαινόταν να θωρακίζει μερικώς τα αντικείμενα ενάντια στη βαρυτική έλξη της Γης.

Αν ο δίσκος περιστρεφόταν με χιλιάδες στροφές το λεπτό, η προστασία από την έλξη της βαρύτητας σχεδόν εκατονταπλασιαζόταν, αφού κάποια αντικείμενα έφταναν να χάνουν μέχρι και 2% του βάρους τους. Η μείωση των δυνάμεων της βαρύτητας με την εφαρμογή της τεχνικής αυτής είναι μικρή, περίπου 2% (1 kg μάζας αποκτά βάρος επί της γης 980 g), αλλά η εφαρμογή της στην αεροναυπηγική, ίσως να άνοιγε το δρόμο για την κατασκευή αεροσκαφών που θα καταναλώνουν λιγότερη ενέργεια και άρα καύσιμα.

Η θεωρία του Ποντκλέτνοφ έγινε αντικείμενο εξονυχιστικής μελέτης όταν την υπέβαλε για δημοσίευση στο έγκυρο επιστημονικό περιοδικό Journal of Physics D. Το Ινστιτούτο Φυσικής της Μεγάλης Βρετανίας υπέβαλε το άρθρο του Ποντκλέτνοφ σε έλεγχο από τρεις ανεξάρτητους ερευνητές, αλλά κανείς δεν μπόρεσε να εντοπίσει κάποιο λάθος που να το καθιστά αναξιόπιστο.

Οι μυστικές υπηρεσίες όλων των χωρών αναστατώθηκαν. Η ανακάλυψη, αν ήταν αληθινή, παραήταν σπουδαία για να την αφήσουν έτσι. Η εφαρμογή της σε απίθανα ιπτάμενα όπλα θα έφερνε καταλυτικές διεθνείς περιπλοκές.

Η έρευνά του ήταν έτοιμη για δημοσίευση το 1996, όταν ξαφνικά τα γεγονότα πήραν μια απρόσμενη στροφή. Το περιεχόμενο της εργασίας του Ρώσου επιστήμονα διέρρευσε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, προκαλώντας μεγάλο θόρυβο παγκοσμίως γύρω από την ανακάλυψή του. Όταν όμως οι δημοσιογράφοι επιχείρησαν να καλύψουν την εξέλιξη της ιστορίας, βρέθηκαν σε αδιέξοδο. Το Πανεπιστήμιο του Τάμπερε, όπου υποτίθεται ότι είχε διεξαχθεί η έρευνα, αρνήθηκε ότι είχε γνώση της ύπαρξής της. Ο συνεργάτης του Ποντκλέτνοφ αρνήθηκε τη συμμετοχή του σε αυτή. Και τέλος ο ίδιος ο Ποντκλέτνοφ απέσυρε ξαφνικά το άρθρο και απέφυγε οποιοδήποτε σχόλιο.

Για πολλούς επιστήμονες το μόνο ερώτημα που προκαλούσε ο δίσκος του Ποντκλέτνοφ ήταν: «πού είχε κάνει το λάθος».

Μερικοί φυσικοί έγραψαν τότε ότι ο Podkletnov δεν παρατήρησε μια ελάττωση της δύναμης της βαρύτητας, αλλά μια παρενέργεια του μαγνητισμού της υπεραγωγιμότητας.

Πολλοί επιστήμονες δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι μια σημαντική ανακάλυψη στη φυσική μπορούσε να γίνει από κάποιο άγνωστο, χωρίς επίσημο στάτους ερασιτέχνη ανόητο, κάπου σε κάποιο άσημο εργαστήριο της Φιλλανδίας.

Πραγματικά ο Podkletnov δεν ήταν φυσικός – αλλά είχε ένα ντοκτορά στην επιστήμη των υλικών και ήξερε πώς να κάνει μια προσεκτική επιστημονική εργασία.

Ανάλογο φυσικό φαινόμενο είχε αναφέρει, θεωρητικά, η αμερικανίδα φυσικός Ning Li. Αυτή είχε υποστηρίξει ότι εάν εφαρμόσουμε ένα μεταβαλλόμενο μαγνητικό πεδίο σε έναν υπεραγωγό, τότε φορτισμένα ιόντα μέσα σε αυτόν θα αποκτούσαν ιδιαίτερα υψηλή ενέργεια που θα τα έκανε να περιστρέφονται ταχύτατα γύρω από τη θέση ισορροπίας τους, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα μικρό βαρυτικό πεδίο.

Μία παρέκβαση: Όπως διαπιστώνουμε εύκολα, την προκεχωρημένη επιστημονική έρευνα στα εργαστήρια των ΗΠΑ, την κάνουν πλέον εισαγόμενοι επιστήμονες άλλων χωρών. Η συμμετοχή των αυθεντικών Αμερικανών στις έρευνες των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων συνεχώς μειώνεται.

Η «αντιρατσιστική» παιδεία που επικράτησε τα τελευταία 50 χρόνια στις ΗΠΑ, έδωσε προτεραιότητα για εισαγωγή σε ανώτερες σπουδές στα παιδιά των λεγόμενων «μειονοτήτων». Το αποτέλεσμα: οι ικανοί αμερικανοί μένουν απ΄ έξω, γιατί οι θέσεις είναι περιορισμένες και οι μειωμένης ευφυΐας που εισέρχονται καταχρηστικά στα περίπλοκα εργαστήρια, δεν μπορούν να τα χειριστούν, είναι χωρίς ικανότητες και χωρίς το ερευνητικό πνεύμα καινοτομίας. Έτσι οι λεγόμενες «μειονότητες» αναβαθμίζονται στις σπουδές εις βάρος των αμερικανών, χωρίς όμως να διαθέτουν τα προσόντα.

Μία ειδική περίπτωση σήμερα. Στο δεκαμελές ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ δεν υπάρχει κανείς αυθεντικός αμερικανός. Όλοι είναι εβραίοι, μαύροι, μεξικανοί…

Όλοι οι συνεπείς παιδαγωγοί των ΗΠΑ συμφωνούν: Το επίπεδο σπουδών πέφτει και η συνολική συνεισφορά των αμερικανών στις επιστημονικές έρευνες παγκοσμίως μειώνεται. Γράφονται βιβλία με τίτλο: «Γιατί ο Τζων δεν μπορεί να προσθέσει». Οι μειονότητες που διευθύνουν τα προκεχωρημένα εργαστήρια δεν διακρίνονται για τον υψηλό δείκτη νοημοσύνης. Σε άλλα είναι πρώτοι…

Ο ΙΤΑΛΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΜΟΝΤΑΝΕΖΕ

Ο καθηγητής Τζοβάνι Μοντανέζε, ήταν ένας Ιταλός φυσικός ειδικός στην κβαντική βαρύτητα, την υπερβολικά περίπλοκη θεωρία που διαδέχτηκε αυτή του Αϊνστάιν για τη βαρύτητα και εργάστηκε στο γερμανικό ίδρυμα Μαξ Πλανκ.

Όταν ήταν ακόμα διδακτορικός φοιτητής, ο Μοντανέζε είχε πέσει πάνω σε ένα προγενέστερο άρθρο του Ποντκλέτνοφ, δημοσιευμένο το 1992, που υπονοούσε ότι υπήρχε κάποια σχέση μεταξύ της υπεραγωγιμότητας και της υπερνίκησης της βαρύτητας.

Ο Μοντανέζε αναρωτήθηκε αν τα μαγνητικά πεδία γύρω από τον υπεραγώγιμο δίσκο μπορούσαν κατά κάποιο τρόπο να απορροφήσουν μέρος του βαρυτικού πεδίου που βρισκόταν από κάτω του. Ο Μοντανέζε ανέπτυξε στο Ινστιτούτο Max Planck του Μονάχου μια θεωρία για να εξηγήσει το φαινόμενο της θωράκισης. Ο Modanese δεν απέπεμψε την όλη ιδέα της βαρυτικής θωράκισης, γιατί στο υποατομικό επίπεδο απλά δε γνωρίζουμε πώς λειτουργεί η βαρύτητα. «Αυτό που μας λείπει σήμερα», είπε, «είναι μια γνώση των μικροσκοπικών ή «κβαντικών» όψεων της βαρύτητας, συγκριτικά με τη καλή μικροσκοπική γνώση που έχουμε για τις ηλεκτρομαγνητικές ή τις πυρηνικές δυνάμεις. Με αυτή την έννοια, η μικροσκοπική προέλευση της δύναμης της βαρύτητας είναι ακόμη άγνωστη».

Δημοσίευσε κάποιες υποθέσεις βασισμένες στην ιδέα του στο έγκυρο επιστημονικό περιοδικό Europhysics Letters το 1995 και σύντομα ανακάλυψε ότι το να πάρει κανείς στα σοβαρά την «αντιβαρύτητα» ήταν μια κίνηση που μπορούσε να περιορίσει την καριέρα του.

«Μου είπαν από το Ινστιτούτο μου ότι επρόκειτο για μια ασυλλόγιστη κίνηση, εφόσον τα δεδομένα του Ποντκλέτνοφ δεν είχαν επαληθευτεί», λέει. «Από τότε, η καριέρα μου στην “παραδοσιακή” φυσική έχει υποστεί σοβαρό πλήγμα».

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Έγινε ένα αξιόλογο πείραμα από τον Έλληνα καθηγητή του Τμήματος Ηλεκτρονικής Μηχανολογίας των ΤΕΙ Αθη

ών Σταύρο Δημητρίου πάνω στις ταλαντώσεις ενός ανηρτημένου εκκρεμούς ηλεκτρομαγνητικού κυκλώματος συντονισμού, που σχηματίζεται από τμήματα γραμμής μεταφοράς τετάρτου μήκους κύματος. Όπως βρέθηκε, η περίοδος των ταλαντώσεων (η οποία εξαρτάται κανονικά μόνο από το μήκος του εκκρεμούς και την επιτάχυνση της βαρύτητας στο συγκεκριμένο τόπο που βρίσκεται το εκκρεμές) επηρεάζεται από τις ηλεκτρικές παραμέτρους του οδηγού ταλαντωτή.

Το συμπέρασμα του Σταύρου Δημητρίου είναι ότι: «μπορεί να παραχθεί ηλεκτρομαγνητικά ένα πεδίο που αλληλεπιδρά με τη βαρύτητα και να χρησιμοποιηθεί για να ελαττώσει τοπικά τη τιμή της έντασης του πεδίου βαρύτητας.

Το πείραμά του ελέγχθηκε και επαληθεύθηκε από τον J.L. Naudin.

Η ΨΥΞΗ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΕΡΑΓΩΓΟΙ

Σύμφωνα με τον κλασσικό ηλεκτρισμό η ηλεκτρική αντίσταση ενός υλικού μειώνεται με τη θερμοκρασία και θεωρητικά μηδενίζεται στο απόλυτο μηδέν (-273 βαθμούς Κελσίου), κάνοντας το σώμα ένα τέλειο αγωγό ή υπεραγωγό. Άμα αναπτυχθεί δηλαδή μέσα του ένα ρεύμα, αυτό θα διατηρηθεί επ’ άπειρον. Πρακτικά τώρα πολλά υλικά μηδενίζουν την ηλεκτρική τους αντίσταση αρκετά πριν το απόλυτο μηδέν και έχουν κατασκευασθεί μάλιστα μερικοί «θερμοί» υπεραγωγοί που φθάνουν στο σημείο υπεραγωγιμότητάς τους σε μια πολύ «υψηλότερη» θερμοκρασία.

Η υπεραγωγιμότητα είναι ένα καθαρά κβαντικό φαινόμενο και οφείλεται στο γεγονός ότι σε μια χαμηλή θερμοκρασία τα ηλεκτρόνια αλληλεπιδρούν με το κρυσταλλικό πλέγμα των ατόμων του υπεραγωγού, με αποτέλεσμα να αρχίζουν να σχηματίζουν ζεύγη, παρόλη την ηλεκτρική τους άπωση. Το αποτέλεσμα είναι τα ηλεκτρόνια να έχουν την ίδια κβαντομηχανική συνάρτηση και να μηδενίζεται έτσι η ηλεκτρική αντίσταση του υλικού, το οποίο μετατρέπεται τελικά σε ένα τέλειο αγωγό. Οι υπεραγωγοί είναι επίσης τέλεια διαμαγνητικά υλικά. Αν δηλαδή πλησιάσουμε ένα μαγνήτη σε έναν υπεραγωγό, αναπτύσσονται σε αυτόν μόνιμα επαγωγικά ρεύματα τα οποία δημιουργούν ένα αντιπαράλληλο μαγνητικό πεδίο που απωθεί ισχυρά το μαγνήτη, εξουδετερώνοντας έτσι το βάρος του και κάνοντάς τον να αιωρηθεί σε μια απόσταση από αυτόν (φαινόμενο Meissner).

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΠΟΝΤΚΛΕΤΝΟΦ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ

(Σημείωση του Ζ.Π. Εκείνα τα χρόνια διάβασα τυχαία την εργασία του Ποντκλέτκοφ σαν «το πείραμα του Τάμπερε». Το περιοδικό υποσημείωνε ότι τα ερχόμενα χρόνια θα ακούμε συνέχεια αυτό το όνομα. Δυστυχώς «κάτι» συνέβη).

Το 1992 ο Ρώσος χημικός και επιστήμονας των υλικών Eugene Podkletnov του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου Tampere της Φιλανδίας περιστρέφοντας σε υψηλή ταχύτητα (πάνω από 5000 στροφές το λεπτό) με τη βοήθεια δυο μαγνητικών πηνίων έναν δισκοειδή υπεραγωγό (από το υπεραγώγιμο κεραμικό υλικό υπερψυγμένο μέσα σε υγρό άζωτο, κάτω από τους -70 βαθμούς Κελσίου, παρατήρησε πάνω από αυτόν σαφή στοιχεία βαρυτικής θωράκισης. Το ίδιο συνέβη και σε ένα βελτιωμένο πείραμά του το 1995 που απέδειξε ότι ο εξοπλισμός του δημιουργούσε μια αόρατη στήλη χαμηλής βαρύτητας που εκτεινόταν απεριόριστα προς τα πάνω στο χώρο.

Αντικείμενα που τοποθετούνταν σε αυτό το χώρο έχαναν περίπου το 2% του βάρους τους! Ένα όχημα έτσι με πλήρη βαρυτική θωράκιση θα μπορούσε να μετεωριστεί πάνω από τον βαρύτερο από κάτω του αέρα…Σύμφωνα με τον Ιταλό θεωρητικό φυσικό Giovanni Modanese το φαινόμενο Podkletnov δεν μπορούσε να εξηγηθεί από την κλασσική γενική θεωρία της σχετικότητας, ούτε από την νεότερη θεωρία διατάραξης της κβαντικής βαρύτητας. Πιστεύει ότι το φαινόμενο αυτό θα μπορούσε να συμβαίνει μέσω κβαντικών βαρυτικών επιδράσεων, ιδιαίτερα μέσω μιας τοπικής μεταβολής της κοσμολογικής σταθεράς.

H ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΝΑΣΑ (ΚΑΙ Η CIA;) ΕΠΙ ΤΟ ΕΡΓΟΝ

Αμέσως σχεδόν μετά τη δημοσίευση των εργασιών του Podkletnov η NASA συνέστησε μια ομάδα επιστημόνων υπό την εποπτεία της φυσικού Ning Li με σκοπό την αναπαραγωγή των αποτελεσμάτων του Podkletnov, ο οποίος κρατούσε όμως μυστικές τις λεπτομέρειες κατασκευής του υπεραγώγιμου κεραμικού δίσκου του. Παρόλο που ταχέως περιστρεφόμενα σώματα μεγάλων αστρικών μαζών (όπως π.χ. αστέρες νετρονίων ή μαύρες τρύπες) μπορούν να παραμορφώσουν αισθητά τη δύναμη βαρύτητας σύμφωνα με τη γενική θεωρία της σχετικότητας, αυτό αποκλείεται για σώματα πολύ μικρής μάζας, όπως η συσκευή του Podkletnov, όπου οι επιδράσεις της περιστροφής θεωρούνται μηδενικές.

Παρόλα αυτά η Αμερικανίδα φυσικός Ning Li είχε υποστηρίξει, ανεξάρτητα από τον Podkletnov, ότι τα άτομα μέσα στους υπεραγωγούς μπορούν να μεγεθύνουν τεράστια αυτό το φαινόμενο. Η ίδια μάλιστα, μαζί με το φυσικό Douglas Torr, είχαν γράψει δύο διατριβές (1990) πριν τη δημοσίευση των αποτελεσμάτων του Podkletnov και μία μετά από αυτή στις οποίες προέβλεπαν ότι οι περιστρεφόμενοι υπεραγωγοί μέσα σε ένα εναλλασσόμενο μαγνητικό πεδίο μπορούν να επηρεάσουν τη δύναμη της βαρύτητας. Ο Podkletnov έχει προβλέψει τη κατασκευή ενός διαστημοπλοίου του οποίου οι μηχανές θα αντανακλούν τα βαρυτικά κύματα πίσω στη γη και είναι σίγουρος ότι αυτός θα είναι τελικά ο τρόπος μεταφοράς στον 21ο αιώνα. Έχει ήδη ο ίδιος φτιάξει μια συσκευή, με βάση μια γεννήτρια Van de Graaff, που αντανακλά τα βαρυτικά κύματα.

Μια δυνατή εξήγηση του φαινομένου Podkletnov είναι ότι η βαρύτητα μπορεί να έχει μια φυσική συχνότητα πολύ μεγαλύτερη από τις ακτίνες Χ ή τα μικροκύματα και γι αυτό διαπερνά όλα τα γνωστά υλικά. Σε μια τέτοια περίπτωση ένας υπεραγώγιμος δίσκος θα μπορούσε να συντονίσει και να κατεβάσει αυτή τη συχνότητα σε ένα χαμηλότερο επίπεδο, όπου θα μπορούσε να μπλοκαριστεί από τη κανονική ύλη, δημιουργώντας έτσι μια βαρυτική θωράκιση.

Έναν άλλο τρόπο βαρυτικής θωράκισης απέδειξε πειραματικά ο φυσικός Chris Hardeman (2001) χρησιμοποιώντας ένα τριγωνικό συντονιστή τριών συνεζευγμένων σφαιρικών κοιλοτήτων τροφοδοτούμενων από ένα μάγνητρο. Επανειλημμένες δοκιμές του έδειξαν καθαρά μια απώλεια βάρους της συσκευής με την ανύψωση της γωνίας της τη στιγμή που εφαρμοζόταν ισχύς στο μάγνητρο. Το πείραμά του επαναλήφθηκε με επιτυχία και στα εργαστήρια του JN Naudin.

Το πείραμά του Podkletnov δεν μπορεί να εξηγηθεί από την κλασσική γενική θεωρία της σχετικότητας, ούτε από την πιο προχωρημένη θεωρία διατάραξης της κβαντικής βαρύτητας.

Η ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΗ ΠΡΟΩΘΗΣΗ

Ειδικοί επιστήμονες πολλές φορές έγραψαν ότι η πραγματική επανάσταση στα συστήματα διαστημικής προώθησης θα προέλθει από τη δυνατότητα σύζευξης του ηλεκτρομαγνητισμού με την βαρύτητα, το χωρόχρονο και την αδράνεια. Σε μια τέτοια περίπτωση θα μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε την πολύ καλή γνώση μας των ηλεκτρομαγνητικών φαινομένων για να ελέγξουμε τη βαρύτητα, το χωρόχρονο και την αδράνεια, είτε ακυρώνοντας τοπικά το πεδίο βαρύτητας (αντιβαρύτητα, βαρυτική θωράκιση), είτε δημιουργώντας ασυμμετρίες σε αυτό ή στο χωρόχρονο οι οποίες μπορούν να μας αποδώσουν καθαρές δυνάμεις για την προώθηση, είτε μεταδίδοντας τις δυνάμεις αντίδρασης στην περιβάλλουσα μάζα (ελέγχοντας τα φαινόμενα αδρανείας).

Η ΥΠΕΡΒΑΡΥΤΗΤΑ, Ο ΥΠΕΡΧΩΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΩΤΕΡΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ

Η κλασσική Ευκλείδεια γεωμετρία ορίζει ένα ευθύγραμμο ή «επίπεδο» χώρο. Με την αμφισβήτηση του πέμπτου αξιώματος του Ευκλείδη των παραλλήλων ευθειών, δηλαδή του ότι από ένα σημείο εκτός ευθείας άγεται μία και μόνη ευθεία παράλληλη με αυτήν, οδηγηθήκαμε στις λεγόμενες καμπύλες γεωμετρίες: την υπερβολική γεωμετρία (που δέχεται ότι από ένα σημείο άγονται δύο τουλάχιστον ευθείες παράλληλες με αυτήν) και την ελλειπτική γεωμετρία (στην οποία δεν υπάρχουν παράλληλες ευθείες).

Με τις μη Ευκλείδειες γεωμετρίες ορίζεται γενικά ένας καμπύλος χώρος. Η ελλειπτική γεωμετρία του Riemann περιλαμβάνει την ύπαρξη ενός τετραδιάστατου χώρου, με την ίδια αναλογία που η επιφάνεια μιας τρισδιάστατης σφαίρας αντιπροσωπεύει μια διδιάστατη ελλειπτική γεωμετρία. Ο εβραίος Αϊνστάιν στηρίχθηκε στη γεωμετρία του Riemann για να αναπτύξει την υποθετική γενική θεωρία της σχετικότητας και όρισε έτσι τον τετραδιάστατο χωρόχρονο, ο οποίος εκτός από τις τρεις γνωστές χωρικές διαστάσεις (μήκος, πλάτος, ύψος) του Ευκλείδειου χώρου, περιελάμβανε και μια τέταρτη, μη χωρική διάσταση, το χρόνο.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ «ΑΝΩΤΕΡΕΣ» ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ;

Από τη μεριά της η διανυσματική γεωμετρία μπορεί να ορίσει χώρους οσωνδήποτε διαστάσεων, οι οποίες όμως παραμένουν καθαρές μαθηματικές συλλήψεις, χωρίς καμία άμεση πρακτική σημασία για την κατανόηση του κόσμου. Ο κόσμος όμως, παρότι περιορίζεται διαστατικά από τις αισθήσεις μας μόνο στις τρεις Ευκλείδειες χωρικές διαστάσεις, θα μπορούσε κάλλιστα να περιλαμβάνει και άλλες ανώτερες διαστάσεις μη άμεσα εποπτικές από εμάς, τις οποίες θα πρέπει να υποθέσουν αναγκαστικά οι φυσικοί και οι κοσμολόγοι για να εξηγήσουν τη λειτουργία του κόσμου. Το ότι αυτές οι ανώτερες διαστάσεις δεν «φαίνονται» δεν αποτελεί περιορισμό, διότι πολλά πράγματα δεν «φαίνονται» και όμως «είναι», όπως π.χ. τα ερτζιανά κύματα που δεν τα βλέπουν τα μάτια μας, αλλά τα συλλαμβάνουν παρόλα αυτά τα ραδιόφωνά μας.

Στη προσπάθειά τους οι επιστήμονες να ενοποιήσουν τις τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης (ηλεκτρομαγνητισμό, βαρύτητα, ασθενή και ισχυρή δύναμη) δημιούργησαν θεωρίες που δέχονταν την ύπαρξη περισσοτέρων των τεσσάρων διαστάσεων. Για παράδειγμα οι θεωρίες Καλούζα-Κλάιν ενοποιούν τη βαρύτητα με τον ηλεκτρομαγνητισμό επεκτείνοντας τη γενική θεωρία της σχετικότητας στις πέντε διαστάσεις. Η επέκταση επίσης της γενικής θεωρίας της σχετικότητας ώστε να περιλαμβάνει και τις αλληλεπιδράσεις της σωματιδιακής φυσικής δημιούργησε τις θεωρίες των χορδών και υπεχορδών με δέκα διαστάσεις ή τις υπερβαρύτητας με 11 διαστάσεις.

Η συνήθης τώρα εξήγηση που δίνεται γιατί δεν βλέπουμε αυτές τις ανώτερες διαστάσεις είναι ότι αυτές είναι «τυλιγμένες» ή «συμπυκνωμένες» σε πολύ μικρά, αόρατα μεγέθη. Θα μπορούσαμε όμως να μην τις αντιλαμβανόμαστε απλά επειδή είμαστε περιορισμένοι στην επιφάνεια μιας τετραδιάστατης υπερφαίρας και δεν μπορούμε έτσι να αντιληφθούμε οποιαδήποτε ανώτερη διάσταση, όπως ακριβώς ένα διδιάστατο ον που είναι αναγκασμένο να ζει πάνω σε ένα επίπεδο δεν μπορεί να αντιληφθεί τη τρίτη διάσταση του ύψους ή του βάθους. Σύμφωνα με τον Κλάιν, αυτό που θεωρούμε σαν σημείο στον τετραδιάστατο χωρόχρονο είναι στη πραγματικότητα ένας πολύ μικρός βρόχος (μήκους 10-32εκ.) γύρω από την τετάρτη χωρική διάσταση του πενταδιάστατου τελικά γι’ αυτόν σύμπαντός μας. Είναι όπως ένα λάστιχο ποτίσματος που φαίνεται από μακριά μονοδιάστατο, αλλά άμα το πλησιάσουμε από κοντά μας αποκαλύπτει μια επιπλέον διάστασή του.

ΥΠΕΡΒΑΡΥΤΗΤΑ 11 ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ

Αντίστοιχα στην υπερβαρύτητα των 11 διαστάσεων κάθε σημείο του χωρόχρονου θεωρείται σαν ένας μικρός βρόχος που επεκτείνεται σε μια επτασφαίρα (όλες οι ανώτερες διαστάσεις είναι, όπως λέμε, συμπηγμένες μέσα στη φιάλη Καλούζα-Κλάιν)

Επειδή η θεωρία της υπερβαρύτητας εμφάνισε σημαντικά προβλήματα «απειρισμών» κατά τις αλληλεπιδράσεις των μηδενικής διάστασης (σημειακών) μέχρι τότε υποτιθέμενων σωματιδίων, αναπτύχθηκαν στη συνέχεια οι θεωρίες των χορδών, οι οποίες αντικατέστησαν τα σημειακά σωματίδια με μικροσκοπικές – ανοικτές (σαν τρίχα) ή κλειστές (βρόχοι) – χορδές. Οι διάφοροι τρόποι δόνησης ή «αρμονικές» αυτών των χορδών θεωρείται ότι παράγουν όλα τα γνωστά σωματίδια. Ανάλογα με τον τρόπο δόνησης ή «αρμονική» έχουμε και ένα ξεχωριστό σωματίδιο. Στη συνέχεια (1984) οι χορδές περιέλαβαν και την υπερσυμμετρία δημιουργώντας τις υπερσυμμετρικές χορδές ή υπερχορδές και μειώνοντας έτσι τις διαστάσεις του «υπερχώρου» από τις 26 των απλών χορδών στις 10 σημερινές διαστάσεις των υπερχορδών. Το μήκος κάθε υπερχορδής είναι της κλίμακας της κβαντικής βαρύτητας (μήκος του Πλανκ ή 10-33 εκ.).

ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΕΝΑ ΔΕΚΑΔΙΑΣΤΑΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

Σύμφωνα με τη θεωρία των υπερχορδών ζούμε λοιπόν σε ένα δεκαδιάστατο σύμπαν στο οποίο οι έξη επιπλέον χωρικές διαστάσεις δημιουργούν μια μικροσκοπική αόρατη, συμπαγή σφαίρα γύρω από κάθε σημείο του τετραδιάστατου χωρόχρονου.

Τελικά μετά τις υπερχορδές, στην προσπάθεια θεμελίωσης μιας Θεωρίας των Πάντων, οδηγηθήκαμε στη σύγχρονη θεωρία των Μεμβρανών, πάνω στις οποίες είναι αναγκασμένες να ζουν οι ανοιχτές χορδές. Υπάρχουν διάφορα σχήματα και μεγέθη μεμβρανών. Μια μεβράνη-0 είναι ένα σωματίδιο. Μια μεμβράνη-1 είναι μια χορδή και μια μεμβράνη-2 μια κανονική μεμβράνη. Μια μεμβράνη-3 μπορεί να είναι ένα ολόκληρο σύμπαν. Η μεγαλύτερης διάστασης μεμβράνη που μπορούμε να έχουμε είναι η μεμβράνη-9.

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

Όλες οι θεωρίες των υπερχορδών περιγράφονται ισοδύναμα στη Θεωρία-Μ (από το «Μητέρα» όλων των Θεωριών ή από το «Μεμβράνη»), η οποία θεωρείται σαν η σημερινή Θεωρία των Πάντων. Μια μερική λύση της Θεωρίας-Μ είναι το σύμπαν μας σαν μια τετραδιάσταστη φυσαλίδα (μια τριδιάστατη μεμβράνη) που επιπλέει σε ένα υπερχώρο 11 διαστάσεων, επτά από τις οποίες μπορεί να περιλαμβάνουν πολλά άλλα παράλληλα σύμπαντα.

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΟ ΓΕΙΤΟΝΙΚΟ ΜΑΣ ΣΥΜΠΑΝ;

Το πλησιέστερο μάλιστα σύμπαν προς το δικό μας μπορεί σύμφωνα με τους επιστήμονες να βρίσκεται σε απόσταση ενός χιλιοστού από μας!

Όλα αυτά τα σύμπαντα δημιουργούνται σαν μια κβαντική διακύμανση του κενού. Όλη η βάση του κόσμου είναι το κενό, το «δωρεάν» και το «τίποτα». Όλα τα παράλληλα σύμπαντα δημιουργούνται από το κενό και επιπλέουν σαν «φυσαλίδες» πάνω σε αυτό. Δημιουργώντας τοπικές ασυμμετρίες μέσα σε αυτό το κενό, μέσα σε αυτό το «τίποτα» μπορούμε να κινηθούμε δωρεάν παράγοντας την απαραίτητη ενέργεια προς το σκοπό αυτό πάλι από το κενό, πάλι από το «τίποτα».

Αυτή είναι η μαγεία της Κοσμικής Μηχανολογίας, της φασματικής τελικά φύσης της πραγματικότητας.

ΟΙ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΟΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΥΠΕΡΧΩΡΟΥ

Σύμφωνα λοιπόν με την τρέχουσα επιστημονική άποψη, οι θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης είναι απλώς δονήσεις του υπερχώρου. Η δόνηση της πέμπτης διάστασης δημιουργεί το φως και την ηλεκτρομαγνητική δύναμη και η δόνηση των ανώτερων διαστάσεων δημιουργεί τη πυρηνική ή ισχυρή δύναμη. Η σκοτεινή ύλη του σύμπαντος που ανιχνεύουν έμμεσα σήμερα οι επιστήμονες μπορεί αποδεικνύει την ύπαρξη ενός γειτονικού σύμπαντος με το δικό μας, μιας γειτονικής «παράλληλης» φυσαλίδας που επιπλέει μαζί με τη δική μας πάνω στην απρόσωπη μήτρα ή θάλασσα του κβαντικού κενού.

Η ΒΑΡΥΤΗΤΑ ΚΟΙΝΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ

Μια τελευταία σύγχρονη άποψη είναι ότι μόνον η βαρύτητα μπορεί να διαδίδεται μέσα στις υπερχωρικές διαστάσεις (γενικά σε όλες τις διαστάσεις) κι επομένως μπορεί να μη βλέπουμε αυτές τις ανώτερες διαστάσεις όχι γιατί είναι «συμπηγμένες» και υπερμικροσκοπικές, όπως έχουμε υποθέσει μέχρι τώρα, αλλά διότι η βαρύτητα είναι η μόνη δύναμη που διαδίδεται σε αυτές και έτσι μετατρέπεται σε μια πολύ ασθενική δύναμη.

Επειδή η βαρύτητα εξαρτάται τελικά, όπως προτείνεται, από το μέγεθος και πλήθος αυτών των ανώτερων «αόρατων» διαστάσεων, μεταβαλλόμενη αντιστρόφως ανάλογα με τον αριθμό τους συν δύο, θα μπορούσαμε να επινοήσουμε κατάλληλα πειράματα για να αποδείξουμε έμμεσα την ύπαρξή τους γνωρίζοντας επίσης ότι όσο μικρότερες είναι οι αποστάσεις στις οποίες κοιτάζουμε τόσο ισχυρότερη θα πρέπει να παρουσιάζεται η δύναμη της βαρύτητας.

Τέτοια πειράματα βρίσκονται σήμερα σε εξέλιξη.

Θα εντοπίσουμε άραγε το διπλανό μας

Απέχει μόλις ένα χιλιοστό από μας.-

ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ