Οι προσδοκίες για τον πληθωρισμό αυξάνονται στα υψηλότερα επίπεδα πενταετίας και ορισμένοι τρίβουν τα χέρια τους με την ιδέα ότι το μεγάλο τους σχέδιο για τη δημιουργία πληθωρισμού θα είναι επιτυχημένο.
Ο λόγος των οπαδών του πληθωρισμού είναι απλός και, ως εκ τούτου, κωμικός. Εάν ο πληθωρισμός αυξηθεί, το χρέος «ξεφουσκώνει», μπαίνει σε μια διαδικασία απομόχλευσης καθώς οι υποχρεώσεις κρατών, εταιρειών και οικογενειών χάνουν αξία κάθε χρόνο. «Εάν ο πληθωρισμός αυξάνεται στο 4%, κάθε χρόνο, έχουμε 4% λιγότερο χρέος», είπαν σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα. Δηλαδή με αυτήν την λογική "αν είναι 50% , σε δύο χρόνια δεν έχουμε χρέος." ... Είναι για γέλια!
Το πρόβλημα της Ευρωζώνης είναι πολύ διαφορετικό και δεν θα «λυθεί» από τον πληθωρισμό.
Η ικανότητα αποπληρωμής του χρέους της Ευρωζώνης έχει αποδυναμωθεί λόγω των συσσωρευμένων ελλειμμάτων, της επιδείνωσης των ταμειακών ροών και της πιστοληπτικής ικανότητας δημόσιων και ιδιωτικών φορέων.
Το πρόβλημα με το απλοϊκό επιχείρημα του συναινετικού πληθωρισμού είναι ότι δεν δύναται να συμβεί. Πρέπει να υπάρχει προειδοποίηση για τον κίνδυνο «εμπιστοσύνης» από μια πληθωριστική έξοδο στην παγίδα ρευστότητας.
Με τον αυξανόμενο πληθωρισμό, τα πραγματικά επιτόκια και τα έξοδα επιτοκίου αυξάνονται, σε χώρες που δεν μειώνουν το χρέος σε απόλυτους όρους επειδή τα ελλείμματα είναι διαρθρωτικά.
Τα φορολογικά έσοδα δεν αυξάνονται με τον πληθωρισμό, επειδή παραμένει η πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της αύξησης του πληθωρισμού προέρχεται από υψηλότερες τιμές ενέργειας και εισροών, και αυτό δημιουργεί αδυναμία πλεονάσματος. Όποιος πιστεύει ότι οι πραγματικοί μισθοί πρόκειται να αυξηθούν με πληθωρισμό όταν η αύξηση της παραγωγικότητας πλησιάζει το μηδέν και με το απόθεμα ανεργίας που εξακολουθεί να υπάρχει στην ευρωζώνη, πρέπει να αστειεύεται.
- Οι εισαγωγές αυξάνονται και η ικανότητα μετάβασης στις τελικές τιμές μειώνεται.
-Το "υπάρχον" χρέος - απόθεμα - μειώνει την αξία του λόγω πληθωρισμού, αλλά τα ελλείμματα και τα έξοδα τόκων ενδέχεται να αυξηθούν.
-Οι χαμηλές τιμές συνέβαλαν πραγματικά στην ενίσχυση της ανάκαμψης της Ευρωζώνης μετά την κρίση του 2009. Όποιος πιστεύει όμως ότι ο πληθωρισμός θα είχε αποτρέψει την κρίση αγνοεί τους παράγοντες πίσω από την ύφεση της Ευρωζώνης.
Φυσικά, οι αληχημιστές του πληθωρισμού είναι πεπεισμένοι ότι αυτοί οι κίνδυνοι – τους οποίους δεν μπορούν να αρνηθούν - θα ακυρωθούν από τη νομισματική πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία θα πρέπει να επαναγοράσει ό, τι εκδίδεται για να αποτρέψει την αύξηση των πραγματικών επιτοκίων παράλληλα με τον πληθωρισμό.
Όταν τα τεχνητά επιτόκια πέφτουν κάτω από τον πραγματικό πληθωρισμό, η πιστωτική ανάπτυξη καταρρέει, οι πραγματικές παραγωγικές επενδύσεις πέφτουν και, μαζί η ταχύτητα του χρήματος Στην πραγματικότητα, η μόνη επένδυση και πίστωση που ενθαρρύνεται από αυτήν την πολιτική είναι υψηλού κινδύνου και πολύ βραχυπρόθεσμα προσανατολισμένη για να αντισταθμίσει τη διαφορά μεταξύ πραγματικότητας και χειραγωγημένων επιτοκίων.
Η ΕΕ προσπαθεί να διορθώσει την οικονομία χωρίς να αγγίξει τους μηχανισμούς που την επιβραδύνουν. Κι αυτές είναι υψηλές κυβερνητικές δαπάνες, χαμηλή παραγωγικότητα και χαμηλή ανταγωνιστικότητα.
