Η Ευρωπαϊκή Ένωση εκφράζει την επιθυμία της για "ενεργειακή κυριαρχία" μέσω ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, ενώ ταυτόχρονα, παρατηρούνται μερικά εκατομμύρια κινεζικά ηλιακά πάνελ στις αποθήκες της Ευρώπης, δημιουργώντας μια παράδοξη κατάσταση.

Η νορβηγική εταιρεία Rystad Energy αποκαλύπτει μάλιστα ότι αυτό το απόθεμα αντιπροσωπεύει το διπλάσιο του μεγέθους της αγοράς της Γηραιάς Ηπείρου το 2022, τραβώντας τις τιμές των ηλιακών πάνελ σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα, πολύ κάτω από το κόστος παραγωγής τους. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα naftemporiki.gr

«Αυτή η πλεονάζουσα προσφορά απειλεί τις λίγες εταιρείες κατασκευής ηλιακών πάνελ που εξακολουθούν να υπάρχουν σε τοπικό επίπεδο και οι οποίες αντιμετωπίζουν μεγάλη δυσκολία να πουλήσουν τα προϊόντα τους», προειδοποιεί ο Ζαν Ζακόμπ Μπουμ-Βίτσερς, Διευθύνων Σύμβουλος της Holosolis,  μιας γαλλικής εταιρείας με ευρωπαίους μετόχους που σχεδιάζει  να ξεκινήσει κατασκευή στις αρχές του 2025 του μεγαλύτερου εργοστασίου παραγωγής φωτοβολταϊκών πάνελ στην ήπειρο.

Από τις αρχές του 21ου αιώνα, η ευρωπαϊκή βιομηχανία σχεδιασμού ηλιακών πάνελ αντικαταστάθηκε από την ασυναγώνιστη ανταγωνιστικότητα του Πεκίνου, του μεγάλου πρωταθλητή της αγοράς.

Τα τελευταία πέντε χρόνια, οι δαπάνες για εισαγωγές ηλιακής ενέργειας από τη Γηραιά Ήπειρο έχουν σχεδόν τετραπλασιαστεί-από 5,5 δισεκατομμύρια ευρώ το 2018 σε περισσότερα από 20 δισεκατομμύρια ευρώ πέρυσι, εκ των οποίων περισσότερο από το 90% αφορούσε κινεζικά  ηλιακά προϊόντα.

Ετοιμοθάνατη ευρωπαϊκή βιομηχανία

Η ευρωπαϊκή βιομηχανία ΑΠΕ μπορεί να είναι… ετοιμοθάνατη αλλά όχι ακόμη εξαφανισμένη. Ακόμα κι αν η βιομηχανία κατασκευής φωτοβολταϊκών πάνελ έχει μεταφερθεί μαζικά στην Ασία, η Ευρώπη δεν ξεκινά από το μηδέν. Στην πραγματικότητα, μπορεί ήδη να υπολογίζει σε έναν σημαντικό παράγοντα: τη γερμανική Wacker, που ειδικεύεται στην κατασκευή πολυπυριτίου, ένα από τα πρώτα στάδια της αλυσίδας μετά την εξόρυξη πυριτίου. Η νορβηγική Norsun κατασκευάζει γκοφρέτες πυριτίου και γκοφρέτες. Όσο για την ιταλική Enel, παράγει τα δικά της φωτοβολταϊκά στοιχεία, το βασικό συστατικό μιας ηλιακής μονάδας που χρησιμοποιείται για τη μετατροπή του φωτός σε ηλεκτρική ενέργεια.

Επιπλέον, η Γαλλία έχει σημαντική παραγωγική ικανότητα για φωτοβολταϊκά πάνελ. Πριν από δύο χρόνια, η παραγωγική της ικανότητα ήταν περίπου 850 μεγαβάτ (MW). Την ίδια χρονιά, περίπου 960 MW φωτοβολταϊκών πλαισίων συνδέθηκαν στο δίκτυο στη Γαλλία.
Ωστόσο, «πρόκειται για παραγωγούς που είναι παρόντες σε ορισμένους κρίκους της αλυσίδας που κατασκευάζουν μικρό όγκο σε σύγκριση με τη γαλλική και ευρωπαϊκή ζήτηση. Ακόμα κι αν αυξηθούν οι όγκοι, τα τρίχρωμα φωτοβολταϊκά αντιπροσωπεύουν περίπου το 1% της αγοράς», εξηγεί ο Νταβίντ Γκρεό, εκπρόσωπος της Enerplan, της ένωσης ηλιακής ενέργειας. Και κυρίως,πωλούνται 15% έως 25% πιο ακριβά από τους ανταγωνιστές τους.

Η Ε.Ε. αλλάζει ταχύτητα

Η Ευρώπη αλλάζει πάντως ταχύτητα και επιδιώκει τώρα να αναβιώσει την φωτοβολταϊκή βιομηχανία στη δική της επικράτεια. «Η αφύπνιση ήρθε μέσω της αυτοκινητοβιομηχανίας. Η Κίνα επιδοτεί σε μεγάλο βαθμό τα εργοστάσια μπαταριών και τα αυτοκίνητά της, για να πλημμυρίσει την Ευρώπη με εξαιρετικά φθηνά ηλεκτρικά οχήματα», εξηγεί ο Κορεντίν Σιβί, διευθυντής ανάπτυξης για τον φορέα εκμετάλλευσης πάρκων ανανεώσιμων πηγών ενέργειας BayWa.re France.

«Αυτός ο αθέμιτος ανταγωνισμός κατέληξε σε ρήξη με το δόγμα του ελεύθερου και ανόθευτου ανταγωνισμού, του άλφα και του ωμέγα της μέχρι τότε βιομηχανικής πολιτικής της Γηραιάς Ηπείρου», διευκρινίζει ο Μισέλ Γκιοριά, γενικός διευθυντής της ένωσης France Renouvelables.

Το καλοκαίρι του 2022, υπήρξε το τελευταίο χτύπημα του νόμου για τη μείωση του πληθωρισμού των Ηνωμένων Πολιτειών (IRA), αυτού του τεράστιου σχεδίου επιδοτήσεων και φορολογικών κινήτρων για την προσέλκυση ξένων εταιρειών στην Αμερική.

«Λόγω του κινδύνου της μετεγκατάστασης, για να απαντήσει, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατάρτισε έναν κανονισμό τον Μάρτιο του 2023 με την ονομασία «Νόμος για το  Net Zero Industry Act  » (NZIA), ο οποίος υποτίθεται ότι θα βελτιώσει τις συνθήκες πρόσβασης στην αγορά για τεχνολογίες ζωτικής σημασίας για την ενεργειακή μετάβαση στην ΕΕ». Ο νόμος αφορά μπαταρίες, ανεμογεννήτριες, υδρογόνο, πυρηνική ενέργεια, αντλίες θερμότητας, βιοαέριο και ηλιακούς συλλέκτες.

Ο Νόμος ΝΖΙΑ εγκρίθηκε πριν από λίγες ημέρες από το Συμβούλιο Ανταγωνιστικότητας των 27 υπουργών βιομηχανίας. Η  φιλοδοξία είναι το 40% των ΑΠΕ να παράγεται σε τοπικό περιεχόμενο έως το 2030, με την απλοποίηση της χορήγησης αδειών και την ιεράρχηση στρατηγικών έργων, μεταξύ άλλων. Αλλά για να εδραιωθούν, οι τοπικές εταιρείες εξακολουθούν να χρειάζονται πρόσβαση στην αγορά.

Για να αντιμετωπιστεί αυτό, ο νόμος NZIA προτείνει την ενσωμάτωση ευρωπαϊκών κριτηρίων προτίμησης για το 20% των προσκλήσεων υποβολής προσφορών. Για παράδειγμα, δεν θα είναι δυνατή η υποβολή αίτησης για ορισμένα από αυτά εάν τα εξαρτήματα υπερβαίνουν το 50% από περιοχές εκτός Ευρώπης.

Σχετικά με τη χορήγηση αδειών, για παράδειγμα, το κείμενο διευκρινίζει ότι οι κατασκευαστές των σχετικών τεχνολογιών «θα επωφεληθούν από απλοποιημένες και ρεαλιστικές διαδικασίες αδειοδότησης,τηρώντας παράλληλα τις ευρωπαϊκές και διεθνείς υποχρεώσεις». Επιπλέον, η γενική προσέγγιση περιλαμβάνει την έννοια των «ζωνών επιτάχυνσης καθαρού μηδενός» που θα βοηθήσει τα κράτη μέλη να εντοπίσουν συνέργειες κατά τις προτεινόμενες διαδικασίες αδειοδότησης.

Ασάφεια για τη βιομηχανία

«Όλα αυτά παραμένουν ασαφή και επομένως δεν είναι καθησυχαστικά για έναν βιομήχανο», αντιδρά ο Κορεντίν Σιβί. «Ακόμη και αν υπάρχει πραγματική βούληση, υπάρχουν ακόμη πολλά συγκεκριμένα σημεία για την ολοκλήρωση της εφαρμογής», προσθέτει ο Διευθύνων Σύμβουλος της Holosolis, Ζαν Ζακόμπ Μπουμ-Βίτσερς.

Πέρα από την αδειοδότηση,υπάρχει  και το ζήτημα της οικονομικής στήριξης: «Με τον αμερικανικό  IRA, τα πράγματα δεν είναι περίπλοκα: η κυβέρνηση χορηγεί τεράστιες επιδοτήσεις εφόσον τα εξαρτήματα κατασκευάζονται στις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι μια άλλη φιλοσοφία, πολύ πιο ριζοσπαστική», επισημαίνει ο Ζιλ Νισέν ,πρόεδρος της Ένωσης Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (SER).

Αντίθετα, οι επιδοτήσεις που δίνονται στην Ε.Ε. για τις απαραίτητες επενδύσεις, είναι πολύ μικρές. «Εάν ένα εργοστάσιο κοστίζει ενα δισεκατομμύριο ευρώ, η ευρωπαϊκή επιδότηση θα καλύψει περίπου το 15% του κόστους, σε σύγκριση με το 40% στον Ατλαντικό και το 100% στην Κίνα», επισημαίνει ο Κορεντίν Σιβί.