Η προσευχή δεν είναι υποχρέωση ούτε ανάγκη, είναι επιθυμία και λαχτάρα να έρθουμε πιο κοντά στον Δημιουργό.

– Γέροντα, πως πρέπει να προσεύχωμαι;
– Να αισθάνεσαι σάν μικρό παιδί, και τον Θεό να Τον αισθάνεσαι Πατέρα σου και να Τον παρακαλάς για ό,τι έχεις ανάγκη. Μιλώντας έτσι με τον Θεό, δεν θα θέλης μετά να ξεκολλήσης από κοντά Του, γιατί μόνο στον Θεό βρίσκει κανείς την ασφάλεια, την παρηγοριά, την ανέκφραστη αγάπη με την θεία.. στοργή. Προσευχή είναι να βάλουμε τον Χριστό μέσα στην καρδιά μας, να Τον αγαπήσουμε με όλο μας το είναι. «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας [//25] σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου»1, λέει η Αγία Γραφή. Όταν ο άνθρωπος αγαπήση τον Θεό και έχη επικοινωνία μαζί Του, δεν τον συγκινεί τίποτε το γήινο. Γίνεται σαν τρελλός. Βάλε σε έναν τρελλό την καλύτερη μουσική· δεν συγκινείται.

Δείξε τους καλύτερους ζωγραφικούς πίνακες· δεν δίνει καμμιά σημασία. Δώσε τα καλύτερα φαγητά, τα καλύτερα ρούχα, τα καλύτερα αρώματα· δεν τα προσέχει, είναι στον κόσμο του. Έτσι και όποιος έχει επικοινωνία με τον ουράνιο κόσμο, είναι κολλημένος εκεί και δεν ξεκολλάει με τίποτε. Όπως δεν μπορείς να ξεκολλήσης το παιδί από την αγκαλιά της μάνας, έτσι δεν μπορείς να ξεκολλήσης από την προσευχή και τον άνθρωπο που έχει καταλάβει το νόημά της. Τι αισθάνεται το παιδάκι στην αγκαλιά της μητέρας του; Μόνον όποιος νιώθει την παρουσία του Θεού και τον εαυτό του μικρό παιδί, μπορεί να το καταλάβη αυτό.

Έχω γνωρίσει ανθρώπους πού, όταν προσεύχωνται, νιώθουν σαν μικρά παιδιά. Και αν τους ακούση κανείς την ώρα που προσεύχονται, θα πή ότι είναι μικρά παιδιά. Εάν δή και τι κινήσεις κάνουν, θα πή ότι παλάβωσαν! Όπως το παιδάκι τρέχει, πιάνει τον πατέρα του από το μανίκι και του λέει: «δέν ξέρω τι θα κάνης, αλλά θα μου το κάνης αυτό που σου ζητώ», με τέτοια απλότητα και παρρησία παρακαλούν και αυτοί οι άνθρωποι τον Θεό. – Γέροντα, η επιθυμία για προσευχή είναι δυνατόν να δημιουργηθή από μιά συναισθηματική ανάγκη για επικοινωνία, για παρηγοριά;– Κι αν δημιουργηθή από μιά καλή συναισθηματική ανάγκη για τον Θεό, καλό δεν είναι; Φαίνεται όμως ότι εσύ ξεχνιέσαι, και μόνο στην ανάγκη τρέχεις στην προσευχή. Φυσικά, γι’ αυτό ο Θεός επιτρέπει τις διάφορες ανάγκες και δυσκολίες, για να καταφεύγουμε σ’ Αυτόν, αλλά πιό καλό είναι από αγάπη να τρέχη το παιδί στον πατέρα ή στην μάνα. Φαντάζεσαι ένα παιδί που ξέρει πόσο το αγαπούν οι γονείς του, να το σπρώχνουν με το ζόρι να πάη στην αγκαλιά της μάνας ή του πατέρα του;

Ο Θεός είναι στοργικός Πατέρας και μας αγαπάει. Γι’ αυτό πρέπει να λαχταράμε πότε θα έρθη η ώρα της προσευχής και να μη χορταίνουμε να μιλάμε μαζί Του, σύμφωνα με το .

1 Λουκ. 10, 27. Βλ. και Ματθ. 22, 37· Μάρκ. 12, 30. Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ ΣΤ’ «Περί Προσευχής»