Εμβρόντητοι έμειναν ακόμα και οι έμπειροι δικαστές από τα επιχειρήματα που προέβαλε ο 37χρονος προκειμένου να δικαιολογήσει τις αρρωστημένες ορέξεις και πράξεις του εις βάρος της άτυχης 10χρονης.
Ο 37χρονος εφεσίβαλε την πρωτόδικη απόφαση καταδίκης του για την σεξουαλική κακοποίηση της 10χρονης εξ αγχιστείας συγγενούς του, προβάλλοντας στο Εφετείο την θέση ότι δεν ήταν παιδεραστής αλλά «παθολογικά ερωτευμένος, ο οποίος ενεργούσε με παιδισμό και χωρίς να αντιλαμβάνεται το επιλήψιμο της ερωτικής σχέσης του με το παιδί», σε μια μάταιη απόπειρα να ανατρέψει την καταδίκη του.
Εντούτοις, η θέση του αυτή δεν βρήκε γόνιμο έδαφος στο Εφετείο, καθώς υποδείχθηκε ότι «δεν τέθηκε η υπεράσπιση της παραφροσύνης… που προϋποθέτει την ύπαρξη ψυχικής ασθένειας λόγω της οποίας ο ασθενής δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τι έπραττε ή να γνωρίζει ότι όφειλε να απέχει από την πράξη». Υπό αυτά τα δεδομένα, η θέση ότι ήταν παθολογικά ερωτευμένος, ο οποίος ενεργούσε με παιδισμό και χωρίς να αντιλαμβάνεται το επιλήψιμο της ερωτικής σχέσης του με το παιδί, δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτή.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Γιάννη Νεάρχου για την εφημερίδα «Φιλελεύθερος» το Εφετείο κατόπιν των διαπιστώσεών του επικύρωσε τόσο την καταδικαστική πρωτόδικη απόφαση όσο και την επιβληθείσα 6ετή ποινή κάθειρξης. Ο καταδικασθείς βρισκόταν αντιμέτωπος με 22 κατηγορίες, μεταξύ των οποίων σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκου, καθώς και κατηγορίες για άσεμνες επιθέσεις, ενώ όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην απόφαση του Εφετείου, ο κατηγορούμενος σε διάφορες περιπτώσεις πιστοποιείται ότι φιλούσε, αγκάλιαζε και χάιδευε την ανήλικη.
Αναφορικά με την επιβληθείσα ποινή, το Εφετείο, σε συμφωνία με το Κακουργιοδικείο, υπέδειξε ότι ο 37χρονος «ενήργησε με μεθοδευμένο τρόπο δράσης για επίτευξη του στόχου του να προσεγγίσει την ανήλικη, ένα από τα τρία ορφανά από πατέρα παιδιά, εκμεταλλευόμενος την εξ αγχιστείας συγγενική σχέση με την οικογένεια και τις ιδιαίτερες αδυναμίες του παιδιού, με σκοπό να την καθηλώσει στις ορέξεις του και να την ελέγχει πλήρως, έχοντας πλήρη επίγνωση των πράξεών του».
Εξάλλου, το Εφετείο έκρινε πως η επιβληθείσα ποινή ήταν η αρμόζουσα, δεδομένης της σοβαρότητας των αδικημάτων, της μεγάλης κοινωνικής απαξίας που τα αδικήματα αυτής της φύσης ενέχουν και της ανάγκης αποτροπής που πηγάζει από την απαράδεκτη συχνότητα με την οποία παρουσιάζονται και της μεγάλης σημασίας που έχει το αγαθό που ο Νόμος θέλει να προστατεύσει, δηλαδή το παιδί.
