Του Μάνου Χατζηγιάννη
“Είναι επικίνδυνο να έχεις δίκιο όταν η εξουσία έχει άδικο” έλεγε ο Βολταίρος. Όσοι ψήφισαν πριν από ακριβώς τέσσερα χρόνια ΟΧΙ στο δημοψήφισμα πίστεψαν πως είχαν δίκιο. Έλα όμως που η κυβέρνηση είχε άδικο…
Και είχε άδικο επειδή πίστεψε πως με εργαλείο το δημοψήφισμα θα εκβιάσει τα κοινοτικά και υπερατλαντικά κέντρα αποφάσεων. Και το αποτέλεσμα μετά την απίστευτη μετεκλογική πολιτική νοθεία της μετατροπής του ΟΧΙ σε ΝΑΙ ήταν να αναρωτιόμαστε: “Επιτέλους, ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;”
Αυτή τη φράση, η οποία δυστυχώς έχει εξελιχθεί σε…κλισέ τα τελευταία χρόνια είχε χρησιμοποιήσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος τον Ιούνιο του 1963. Αφορμή τότε η γενική κατακραυγή που είχε ξεσηκώσει η δολοφονία Λαμπράκη και οι παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη για συγκάλυψη των ηθικών αυτουργών της δολοφονίας. Σήμερα μπορεί να μην έχουμε μια ανάλογη κατάσταση όπως τότε με τη δολοφονία του αγωνιστή της ΕΔΑ, αλλά έχουμε σε εξέλιξη μια άλλη ιδιότυπη «δολοφονία». Τη «δολοφονία» σύσσωμης της ελληνικής οικονομίας και κατ’ επέκτασιν της ελληνικής κοινωνίας.
Μιας κοινωνίας που αγανακτισμένη τόλμησε προ τριετίας να σηκώσει κεφάλι και με ποσοστό κοντά στο 62% να βροντοφωνάξει πως δεν θέλει να συνεχιστεί αυτό το μαρτύριο της σταγόνας που κατακρεουργεί έναν ολόκληρο λαό και υποθηκεύει το μέλλον της νέας γενιάς.
Ερώτημα παραμένει πόσοι από το 62% του ελληνικού λαού ήταν έτοιμοι να τραβήξουν το σχοινί μέχρι να σπάσει και προετοιμασμένοι για τυχόν δυσμενείς επιπτώσεις της ψήφου τους. Δεν χρειάστηκε όμως να μάθουμε μιας και οι μαθητευόμενοι μάγοι της κυβέρνησης βάπτισαν το κρέας ψάρι!
Την πολιτική στάση του Αλέξη Τσίπρα στο δημοψήφισμα που έγινε κατόπιν ανέκδοτο, νούμερο σε επιθεώρηση, σκίτσο και διακωμωδήθηκε με κάθε τρόπο, αποτυπώνουν με τον πιο εύστοχο τρόπο οι δυο πιτσιρικάδες στην διαφήμιση του Ημιμαραθωνίου Κρήτης.
-Αλέξη θες πορτοκαλάδα; (ρωτάει η μάνα). «Όχι» βροντοφωνάζει με αποφασιστικότητα ο Αλέξης. «Ναι εννοεί» διορθώνει ο Κυριάκος…
Πάντως αποδείχτηκε πως είχε απόλυτο δίκιο ο Φρανσουά Μιτεράν όταν έλεγε πως οι πολίτες στα δημοψηφίσματα απαντούν συνήθως για όλα, εκτός από το ερώτημα που τίθεται στο δημοψήφισμα.
Και το ερώτημα στο συγκεκριμένο δημοψήφισμα ήταν: «Πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας το οποίο κατέθεσαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο Eurogroup της 25/06/2015 και αποτελείται από δύο μέρη τα οποία συγκροτούν την ενιαία πρότασή τους: Το πρώτο έγγραφο τιτλοφορείται «Reforms for the completion of the Current Program and beyond» (Μεταρρυθμίσεις για την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος και πέραν αυτού) και το δεύτερο «Preliminary Dept Sustainability Analysis» (προκαταρκτική ανάλυση βιωσιμότητας χρέους). Οσοι από τους πολίτες της χώρας απορρίπτουν την πρόταση των τριών θεσμών ψηφίζουν: Δεν εγκρίνεται/ΟΧΙ. Οσοι από τους πολίτες της χώρας συμφωνούν με την πρόταση των τριών θεσμών ψηφίζουν: Εγκρίνεται/ΝΑΙ».
Ποιος θυμάται το ερώτημα τέσσερα χρόνια μετά; Και ίσως καλύτερα έτσι επειδή όσα επακολούθησαν και τα μέτρα που ελήφθησαν αποδείχτηκαν πολλαπλασίως πιο επώδυνα από όσα συμπεριελάμβανε το ερώτημα του δημοψηφίσματος.
Τέσσερα χρόνια μετά το δημοψήφισμα λοιπόν η ελληνική κοινωνία έπεσε σε κώμα και την Κυριακή καλείται να αποφασίσει για την επόμενη μέρα.
Το θέμα όμως είναι αν μπορεί να αναδείξει μια κυβέρνηση που δεν θα αδυνατεί εξόφθαλμα να ανταποκριθεί ακόμη και στο ρόλο του διεκπεραιωτή, μιας και εξουσιαστές παραμένουν πάντα οι ξένοι.
Η εμπιστοσύνη του λαού έχει χαθεί στο πολιτικό σύστημα. Κι όταν χάνεται η εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα εν γένει κάποιοι τρίβουν τα χέρια τους.
Ο πολιτικός κόσμος της χώρας είναι αδύναμος. Δεν υπάρχει κανείς να εμπνεύσει τον λαό. Ακόμη και η διαφαινόμενη εκλογική νίκη της ΝΔ της Κυριακή, από ψήφο τιμωρίας θα προκύψει.
Δυστυχώς ο Έλληνας κάθε φορά που βρίσκεται μόνος του στο παραβάν βάζει μπροστά το θυμικό και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει.
Έτσι έγινε με το δημοψήφισμα, έτσι αναμένεται να γίνει και με τις κυριακάτικες εκλογές.
Και μετά όλα τα σταχτομπούτια ΟΧΙ μετατρέπονται σε κολοκύθια ΝΑΙ!!
